KOOIJMAN0101

Heel lang geleden zagen de mensen een klein paardje de weg uitdraven. Het leek op een veulen. Het maakte een vreselijk leven, precies of het vol met ijzer zat en of alle gewrichten van ijzeren scharnieren waren. En het had de gedaante van een veulen. Het draafde van de ene brug naar de andere en altijd 's nachts tussen twaalf en één uur. Verscheidene ouwe mensen hebben mij verteld, dat er geen mens was, die het veulen kon tegenhouden. Het verhaal ging, dat drie sterke jonge kerels het ijzeren beest stingen op te wachten met knuppels. Het kwam aanstormen als de wind en de middelste van de drie kreeg zo'n botsing, dat hij dood neerviel. Hij had al z'n ribben gebroken. De pastoor heeft de weg gezegend en het veulen bleef weg (1).

(1) in Lopik

SINSAG 0333 - Spuktier erschreckt Wanderer (und begleitet ihn).    SINSAG 0333 - Spuktier erschreckt Wanderer (und begleitet ihn).   

Een ijzeren veulen kwam vaak tussen twaalf en een uur 's nachts over een weg. Toen drie jonge kerels het wilde tegenhouden werd de middelste dodelijk geraakt. Een pastoor zegende de weg en het veulen keerde niet meer terug.

Henk Kooijman: Volksverhalen uit het grensgebied van Zuid-Holland, Utrecht, Gelderland en Noord-Brabant. Amsterdam 1988.

27 november 1962

Spuktier erschreckt Wanderer

Lopik    Lopik   

Lopik (Utrecht)    Lopik (Utrecht)   

K023p    K023p   

2013-03-01 14:46:21