Hoofdtekst
De barones op het witte paard
In 1721 overleed Welmoet Pieters, een rijke, kinderloze boerenweduwe uit Kwadijk. In haar testament bepaalde zij dat haar bezittingen nooit verkocht of vermangeld mochten worden. Er werden twee administrateurs aangesteld om haar nalatenschap te beheren. Een neef kwam op de boerderij. Verschillende personen kregen legaten en persoonlijke bezittingen van Welmoet. Het ging lang goed; het onroerend goed bleef bijeen, gecontroleerd door administrateurs. Rond dit gegeven ontstond de legende dat Welmoet honderd of tweehonderd jaar na haar dood terug zou keren als barones op een wit paard om te controleren of haar testament goed werd uitgevoerd. Eind 19e eeuw (1888) werden voor het eerst enkele delen van weilanden uit de nalatenschap verkocht voor aanleg van een fort van de Stelling van Amsterdam. Later volgde de Hollandsche IJzeren Spoorweg Maatschappij die land wenste voor de aanleg van een spoorlijn. Uiteindelijk werd alles verkocht.
Natuurlijk is Welmoet nooit terug gezien, of zou het driehonderd jaar worden en keert zij terug in 2021? Wie zal het zeggen!
N.a.v. deze legende schreef ik het gelijknamige toneelstuk dat is uitgegeven bij Toneeluitgeverij Vink te Alkmaar. (Waarin Welmoet overigens nog wel van zich laat horen en zien...)
Bronnen: Testament van Welmoet Pieters en het boek: Over de Zeevang gesproken, (1978), door Chr. Lenstra.
In 1721 overleed Welmoet Pieters, een rijke, kinderloze boerenweduwe uit Kwadijk. In haar testament bepaalde zij dat haar bezittingen nooit verkocht of vermangeld mochten worden. Er werden twee administrateurs aangesteld om haar nalatenschap te beheren. Een neef kwam op de boerderij. Verschillende personen kregen legaten en persoonlijke bezittingen van Welmoet. Het ging lang goed; het onroerend goed bleef bijeen, gecontroleerd door administrateurs. Rond dit gegeven ontstond de legende dat Welmoet honderd of tweehonderd jaar na haar dood terug zou keren als barones op een wit paard om te controleren of haar testament goed werd uitgevoerd. Eind 19e eeuw (1888) werden voor het eerst enkele delen van weilanden uit de nalatenschap verkocht voor aanleg van een fort van de Stelling van Amsterdam. Later volgde de Hollandsche IJzeren Spoorweg Maatschappij die land wenste voor de aanleg van een spoorlijn. Uiteindelijk werd alles verkocht.
Natuurlijk is Welmoet nooit terug gezien, of zou het driehonderd jaar worden en keert zij terug in 2021? Wie zal het zeggen!
N.a.v. deze legende schreef ik het gelijknamige toneelstuk dat is uitgegeven bij Toneeluitgeverij Vink te Alkmaar. (Waarin Welmoet overigens nog wel van zich laat horen en zien...)
Bronnen: Testament van Welmoet Pieters en het boek: Over de Zeevang gesproken, (1978), door Chr. Lenstra.
Beschrijving
In 1721 overleed Welmoet Pieters, een rijke, kinderloze boerenweduwe uit Kwadijk. In haar testament bepaalde zij dat haar bezittingen nooit verkocht mochten worden. Er werden twee administrateurs aangesteld om haar nalatenschap te beheren. Een neef kwam op de boerderij. Verschillende personen kregen legaten en persoonlijke bezittingen van Welmoet. Het ging lang goed; het onroerend goed bleef bijeen, gecontroleerd door administrateurs. Rond dit gegeven ontstond de legende dat Welmoet honderd of tweehonderd jaar na haar dood terug zou keren als barones op een wit paard om te controleren of haar testament goed werd uitgevoerd.
Bron
per email toegezonden
Commentaar
16 december 2004
Naam Overig in Tekst
Welmoet Pieters   
Stelling   
Hollandsche IJzeren Spoorweg Maatschappij   
Toneeluitgeverij Vink   
Over de Zeevang gesproken   
Chr. Lenstra   
Naam Locatie in Tekst
Kwadijk   
Amsterdam   
Alkmaar   
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20