ROODKAPJE135 - Roodkapje

Er was eens … een meisje dat Roodkapje heette. Eigenlijk heette ze Priscilla Amarilla, maar dat kon niemand onthouden. Haar oma had voor haar een rood jasje met een capuchonnetje gemaakt, en daarom noemde iedereen haar Roodkapje. Roodkapje woonde met haar moeder aan de rand van het bos. Ze hadden er een pannenkoekenhuis. Ze kenden de dieren die in het bos woonden heel goed. Een van die dieren was Lasse de wolf. Elke dag maakten Roodkapje en haar moeder iets lekkers. Kleine cakejes bakten ze, die hun gasten daarna zelf mochten versieren. En Roodkapje was dol op appeltaart, maar vandaag bakten ze koekjes met een noot erop. Het keukenraam stond open en alle dieren uit het bos kwamen op de lekkere geur af. Vlak onder het raam zaten eekhoorntjes en konijntjes met hun neusjes trillend in de lucht. 'Wat ruikt het hier lekker!' riepen ze.
Vaak deelde Roodkapje aan het eind van de dag wat lekkers uit aan de dieren. Nu kregen alle konijntjes en eekhoorntjes een koekje. De vogeltjes pikten de kruimels op. Ineens zag Roodkapje Lasse naast de konijntjes liggen. 'Lasse, jij krijgt nooit wat! Wil je een koekje?' 'Geen trek ...' zei de wolf. Nu pas zag Roodkapje hoe dik de buik van de wolf was. 'Hoe komt dat, Lasse?' De wolf zuchtte. 'Lang verhaal ... Er zit een dekbed in.' 'Wat belachelijk,' vond Roodkapje. 'Kom, misschien krijgt mijn moeder het eruit.'
De volgende ochtend tikte er een roodborstje aan het raam. 'Ik was net bij het huisje van grootmoeder in het bos. Ze is niet zo lekker,' zei het vogeltje. 'Weet je wat, Roodkapje?' zei haar moeder. 'Ga even naar oma toe. Breng haar een stuk appeltaart en wat van deze notenkoekjes.' Roodkapje deed de trommel in haar mandje. Haar moeder stopte er nog een flesje wijn bij. 'Daar knapt ze van op,' zei ze. 'Weet je de weg? Als je maar op het pad blijft, dan kun je niet verdwalen.'
Roodkapje was nog maar net op weg, toen ze Lasse de wolf tegenkwam. Wat zag hij er anders uit. 'Hé Lasse, hoe gaat het met je sinds de operatie?' Lasse grijnsde. 'Ik voel me weer helemaal de oude!' Roodkapje keek Lasse nog eens aan. Gek. Gisteren vond ze de wolf nog schattig, maar nu keek hij een beetje eng ... 'Zeg, Roodkapje, waar ga je heen?' vroeg Lasse. 'Ik ga naar grootmoeder, koekjes brengen. Oma is niet zo lekker. Mama en ik hopen dat ze hiervan opknapt.' Roodkapje hield het mandje in de lucht.
‘Heb je de anemonen zien bloeien?' Lasse wees naar de witte bloemen. 'Ik zou een bosje voor haar plukken! Dat vinden oma's leuk.' Roodkapje knikte. Haar grootmoeder was dol op bloemen. Ze bukte zich om er een paar te plukken. En ze vergat helemaal wat haar moeder over het pad gezegd had… Al plukkend verdween ze dieper en dieper het bos in. En Lasse ging op zoek naar het huisje van grootmoeder.
‘Grootmoeder is niet zo lekker ...,' mompelde Lasse in zichzelf. 'Dat maak ik zelf wel uit. Als je al zo lang niets meer gegeten hebt als ik ...' Lasse ging op zoek naar het huisje van Roodkapjes grootmoeder. Hij dacht alleen nog maar aan eten. Het was ook al zo lang geleden dat hij iets naar binnen had kunnen krijgen. Zes kleine geitjes, dat was het laatste dat hij gegeten had. En dat was vóór het dekbed.
De zon verdween achter de bomen en Roodkapje kreeg het koud. Ze schrok. Ze had al uren niet meer aan haar oma gedacht. Roodkapje keek naar de bloemen in haar hand. Het was in ieder geval een prachtige bos. Nu pas zag ze hoe ver ze van het pad was afgedwaald. Hoe kwam ze van hier naar het huis van haar grootmoeder? Op haar schouder landde het roodborstje. 'Zal ik je naar grootmoeder brengen?' tjilpte het in haar oor.
Bij het huisje van grootmoeder was het vreemd stil. Dat kwam natuurlijk omdat oma al de hele dag in bed lag. Roodkapje belde aan. Er kwam een stem van boven. 'Trek maar aan het touwtje, dan gaat de deur vanzelf open.' De stem kwam Roodkapje bekend voor. Ze deed wat die zei en ging de trap op naar grootmoeders slaapkamer.
Oma lag in bed. Wat zag ze er slecht uit! Ze moest wel heel ziek zijn. Haar ogen puilden uit hun kassen. Roodkapje probeerde netjes te zeggen dat ze zich zorgen maakte. 'Dag grootmoeder ... wat heb je grote ogen.' 'Dat is om jou beter te kunnen zien!' Grootmoeders stem klonk heel anders dan anders, maar wel bekend.
‘Wat heb je grote oren!' Dat was wel een stomme opmerking. Oma zag er vreselijk uit, maar dat zeg je natuurlijk niet. Grootmoeder hoestte gek. Het klonk een beetje als grommen. 'Dat is om jou beter te kunnen horen!’ 'Ik heb wat lekkers voor je meegenomen,' zei Roodkapje. 'Wil je een glaasje wijn?' 'Straks,' zei grootmoeder en ze grijnsde vreemd. Roodkapje schrok ervan. 'Wat heb je grote tanden!' Ze sloeg een hand voor haar mond. Dat was weer niet aardig om te zeggen. 'Dat is om jou beter te kunnen opeten!’ Grootmoeder sprong uit bed en greep Roodkapje. 'Jij bent Lasse ...' zei Roodkapje nog en toen verdween ze in de muil van de wolf.
Ondertussen was de zon ondergegaan. De meeste dieren uit het bos waren in hun holletjes gekropen. De moeder van Roodkapje zat aan de gedekte keukentafel. De warme appelmoes die ze had gemaakt, was koud geworden. Ze zuchtte. Waar bleef Roodkapje toch?
Toen werd er op de deur geklopt. Roodkapjes moeder sprong op en deed open. Het was de houthakker. 'Is alles hier in orde?' vroeg hij. 'Er is een hongerige wolf in het bos gezien. Vandaar dat ik het even kom vragen.' Roodkapjes moeder vertelde dat Roodkapje nog steeds niet thuis was.
Laten we samen naar oma gaan, om te kijken of alles in orde is,' stelde de houthakker voor. 'Wacht even,' zei Roodkapjes moeder. 'Dan neem ik ook dit dekbed mee. Dat heb ik vanmiddag gewassen. Het lijkt me lekker warm voor oma.'
Toen ze voor het huis van grootmoeder stonden, merkten ze meteen dat er iets niet pluis was. De deur stond open, alle lampen brandden en van boven klonk er een vreemd gesnurk. De houthakker stormde de trap op. In het bed van grootmoeder lag Lasse te slapen. Zijn buik was dik en bewoog aan alle kanten. De houthakker schudde zijn hoofd. 'Gelukkig heeft hij hen doorgeslikt zonder te kauwen.'
Hij trok zijn houthakkersmes en sneed met één beweging de buik van de wolf open. Roodkapje en haar oma kwamen allebei te voorschijn. 'Het was behoorlijk benauwd daar,' zuchtte Roodkapje. Oma keek naar haar bed waar de wolf in lag. 'Wat is er toch met dat dier aan de hand? Tot gisteren was hij nog allerliefst.' 'Ik snap het wel,' zei Roodkapje. 'Tot gisteren zat er een dekbed in zijn buik. Het lijkt me het beste als we dat weer terugstoppen.' 'Goed idee,' zei haar moeder. 'Ik heb het toevallig meegebracht.'
Beneden dronken ze een glaasje wijn om van de schrik te bekomen. Roodkapje kreeg limonade. Ineens kwam de wolf de trap af stommelen. 'Het lijkt wel of dat dekbed weer in mijn buik zit. Wie heeft het er weer ingedaan?' 'Ik,' zei Roodkapjes moeder. 'Van wie is het eigenlijk?' Lasse kreeg een rood hoofd. 'De moeder van de zeven geitjes heeft het er ooit ingenaaid, omdat ik haar kinderen had opgegeten.’ 'Ik dacht al zoiets,' zei de moeder van Roodkapje. 'Laten we het er voorlopig maar in laten. Dan ben je een stuk gezelliger. Wil je een glaasje wijn?'
'Geen trek,' zei Lasse en hij strompelde het bos in. In het huisje proostten ze op de goede afloop en ze leefden nog lang en gelukkig!

ATU 0333 - Little Red Riding Hood    ATU 0333 - Little Red Riding Hood   

AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)    AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)   

Roodkapje woont aan de rand van het bos en kent alle dieren, ook de wolf. De moeder van de zeven geitjes heeft zijn buik gevuld met een dekbed, dat door de moeder van Roodkapje wordt weggehaald. Daarna heeft hij weer honger. Onderweg naar grootmoeder ontmoet Roodkapje de wolf, die haar overhaalt bloemen te plukken. De wolf gaat naar grootmoeder, gaat in haar bed liggen, dot de stem van grootmoeder na als Roodkapje aanbelt. Ze is verbaasd dat grootmoeder grote, oren, ogen en tanden heeft, waarna de wolf haar opeet. Samen gaan moeder en een houthakker naar grootmoeders huis, vinden een slapende wolf met een dikke buik. De houthakker snijdt de buik open, waarna Roodkapje en grootmoeder tevoorschijn komen. Moeder stopt het dekbed weer terug in de buik van de wolf.

Martine Letterie. Roodkapje. Tilburg: Zwijsen, 2010. Sprookjesreis
KB: 5263101
Collectie Roodkapje/Karsdorp

J21.5 - ”Do not leave the highway“:    J21.5 - ”Do not leave the highway“:   

K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.    K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.   

B211.2.4 - Speaking wolf.    B211.2.4 - Speaking wolf.   

Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.    Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.   

Ills Els Vermeltfoort, Rick de Haas, Nicolle van den Hurk

Roodkapje    Roodkapje   

Priscilla Amarilla    Priscilla Amarilla   

Lasse    Lasse   

2019-02-27