Hoofdtekst
ROODKAPJE
Er was eens een lief, klein meisje dat van alle mensen hield, maar het meest nog van haar grootmoeder. Grootmoeder hield ook erg veel van het meisje en verwende haar telkens weer. Op een keer had ze van mooie, rode stof een kapje gemaakt en omdat dat het meisje zo leuk stond, droeg ze het bijna elke dag. Daarom noemde iedereen haar Roodkapje.
Roodkapje woonde met haar ouders aan de rand van het bos. Het huisje van grootmoeder stond een heel eind verder. Op een dag zei moeder: 'Roodkapje, kom eens even. Je moet een boodschap voor me doen. Ik heb hier een lekker stuk koek en een fles wijn. Wil jij dat naar grootmoeder brengen, ze voelt zich niet zo goed. Maar denk erom dat je op de paadjes blijft en niet het bos in gaat. Dat is veel te gevaarlijk.'
Blij ging Roodkapje op weg, want ze vond het leuk om bij grootmoeder op bezoek te gaan. Maar de boze wolf, die tussen de bomen loerde, had alles gehoord en gezien. 'Mmmm, die kleine meid is een lekker, mals hapje', likkebaardde hij. 'Ze zal nog beter smaken dan haar oude grootje, maar als ik het slim aanpak, kan ik ze allebei oppeuzelen!' Hij sloop een tijdje achter Roodkapje aan en sprong toen ineens voor haar op het pad. Roodkapje schrok, maar de wolf zei met zijn vriendelijkste stem: 'Kijk eens naar al die prachtige bloemen die om je heen bloeien. Die heb je vast nog niet gezien. Je loopt en loopt maar en je merkt niet eens hoe leuk het is in het bos.' Verbaasd keek Roodkapje om zich heen. Ze zag de zon door de bomen schijnen, ze hoorde de vogeltjes fluiten en overal zag ze mooie bloemen. 'Wat zal grootmoeder blij zijn als ik haar verras met een bosje bloemen', dacht ze. 'Het is nog vroeg, ik heb nog wel wat tijd om bloempjes te plukken.' Ze liep van het paadje af en wandelde het bos in. En ze plukte en plukte maar. Altijd zag ze - net even verder - nog mooiere bloemen staan. Zo kwam ze steeds dieper in het bos terecht.
Intussen liep de wolf naar het huisje van grootmoeder. Zachtjes klopte hij op de deur. 'Wie is daar?' vroeg de oude vrouw. 'Ik ben het, Roodkapje met koek en wijn', jokte de wolf met verdraaide stem. 'Duw maar op de klink, dan gaat de deur vanzelf open', antwoordde grootmoeder. De wolf duwde op de klink, de deur ging open en zonder iets te zeggen sprong de wolf binnen. Hij rende naar het bed en at grootmoeder in één grote hap op. Toen haalde hij een nachthemd uit de kast en zette de slaapmuts van grootmoeder op. Tevreden kroop de wolf in bed en wachtte tot Roodkapje zou komen.
Roodkapje liep nog altijd rond in het bos. Pas toen ze haar handen zo vol had dat er geen bloempje meer bij kon, dacht ze aan grootmoeder. 'Oei, straks kom ik te laat!' dacht ze 'Ik zal me moeten haasten.' Tussen de bomen door rende ze terug naar het pad en liep vlug door naar het huisje van grootmoeder. 'Wat raar! De deur staat al open', zei Roodkapje toen ze het huisje van grootmoeder zag. Verbaasd stapte ze naar binnen; het leek net of alles anders was in het huisje. Roodkapje werd er eigenlijk een beetje bang van, terwijl ze het altijd zo leuk vond bij grootmoeder.
Met een beverig stemmetje riep ze: 'Goedemorgen, grootje!' Maar er kwam geen antwoord. Zou grootmoeder misschien nog slapen? Stilletjes liep Roodkapje verder. Daar lag grootmoeder in bed, met haar slaapmuts half over haar gezicht getrokken. Ze zag er heel vreemd uit. 'Grootmoeder, wat heb je grote oren!' riep Roodkapje. 'Daar kan ik je beter mee horen', siste de wolf. 'O, en wat heb je grote ogen!' 'Daar kan ik je beter mee zien!' 'Grootmoeder, wat heb je grote handen!' 'Daar kan ik je beter mee pakken!' 'En grootmoeder, wat heb je vreselijk grote tanden!' 'Daar kan ik je veel beter mee opeten!' riep de wolf. Hij sprong uit bed en slokte Roodkapje in één hap op. Nu voelde hij zich zo dik en lui dat hij terug in bed kroop en direct in slaap viel. Na een tijdje was hij luid aan het snurken.
De jager, die elke dag langs het huisje kwam, hoorde het en dacht: 'Wat snurkt grootje vandaag hard. Zou ze zich niet goed voelen?' Hij ging naar binnen om een kijkje te nemen. Toen hij in het bed keek, zag hij de boze wolf liggen in plaats van grootmoeder. 'Zo, lig jij hier, lelijke schurk! Ik zocht je al lang!' riep de jager kwaad. Hij nam zijn geweer en wilde de wolf doodschieten. Maar plotseling bedacht hij zich. Stel je voor dat de wolf grootmoeder had opgegeten! Misschien leefde ze nog! Snel legde de jager zijn geweer opzij en pakte een schaar uit grootmoeders naaidoos. Daar knipte hij de buik van de wolf mee open. De wolf snurkte luid door en merkte er helemaal niets van. Na een paar knippen zag de jager plots een rood kapje. 'O, hemeltje!' schrok de jager. 'Zou de wolf dat arme kind ook al hebben opgegeten?' Vlug knipte hij verder, heel voorzichtig om Roodkapje en grootmoeder geen pijn te doen. Even later sprong Roodkapje uit de buik van de wolf. 'Wat ben ik geschrokken!' zuchtte ze. 'Het was zo donker binnen in de buik van de wolf, dat ik er bang van werd.' Na nog een paar knippen krabbelde grootmoeder hoestend en proestend naar buiten. 'Ik heb het er benauwd van gekregen', kuchte ze. Wat waren ze allebei blij! Huilend vielen ze in elkaar armen. Ze wisten niet hoe ze de jager moesten bedanken.
'Schiet die boze wolf maar vlug dood', zei grootmoeder. 'Ik heb een beter plannetje!' antwoordde de jager. Hij liep naar buiten en kwam terug met een paar dikke, zware stenen. Die stopte hij in de buik van de wolf en grootmoeder naaide de buik weer stevig dicht. Toen de wolf wakker werd, wilde hij meteen uit bed springen, maar de stenen lagen veel te zwaar op zijn maag. Voorzichtig klauterde hij uit het bed. 'Wat een dorst heb ik!' bromde hij. 'Ik ga bij het water maar eens wat drinken.' Stap voor stap strompelde hij naar de beek achter het huisje van grootmoeder. Toen hij er eindelijk was, bukte hij zich om te drinken. Maar de zware stenen in zijn buik rolden naar voren en de wolf viel voorover in het water en verdronk.
De jager, grootmoeder en Roodkapje kwamen opgelucht uit hun schuilplaats tevoorschijn. 'Dat liep gelukkig allemaal goed af', zei grootmoeder. 'Eindelijk is de wolf dood. Dat moeten we vieren'. Allemaal smulden ze van de koek en de wijn en na het eten voelde grootmoeder zich heel wat beter. De jager ging tevreden naar huis en ook Roodkapje nam afscheid van grootmoeder, want ze moest op tijd thuis zijn. Ze liep keurig over het paadje terug naar huis
Er was eens een lief, klein meisje dat van alle mensen hield, maar het meest nog van haar grootmoeder. Grootmoeder hield ook erg veel van het meisje en verwende haar telkens weer. Op een keer had ze van mooie, rode stof een kapje gemaakt en omdat dat het meisje zo leuk stond, droeg ze het bijna elke dag. Daarom noemde iedereen haar Roodkapje.
Roodkapje woonde met haar ouders aan de rand van het bos. Het huisje van grootmoeder stond een heel eind verder. Op een dag zei moeder: 'Roodkapje, kom eens even. Je moet een boodschap voor me doen. Ik heb hier een lekker stuk koek en een fles wijn. Wil jij dat naar grootmoeder brengen, ze voelt zich niet zo goed. Maar denk erom dat je op de paadjes blijft en niet het bos in gaat. Dat is veel te gevaarlijk.'
Blij ging Roodkapje op weg, want ze vond het leuk om bij grootmoeder op bezoek te gaan. Maar de boze wolf, die tussen de bomen loerde, had alles gehoord en gezien. 'Mmmm, die kleine meid is een lekker, mals hapje', likkebaardde hij. 'Ze zal nog beter smaken dan haar oude grootje, maar als ik het slim aanpak, kan ik ze allebei oppeuzelen!' Hij sloop een tijdje achter Roodkapje aan en sprong toen ineens voor haar op het pad. Roodkapje schrok, maar de wolf zei met zijn vriendelijkste stem: 'Kijk eens naar al die prachtige bloemen die om je heen bloeien. Die heb je vast nog niet gezien. Je loopt en loopt maar en je merkt niet eens hoe leuk het is in het bos.' Verbaasd keek Roodkapje om zich heen. Ze zag de zon door de bomen schijnen, ze hoorde de vogeltjes fluiten en overal zag ze mooie bloemen. 'Wat zal grootmoeder blij zijn als ik haar verras met een bosje bloemen', dacht ze. 'Het is nog vroeg, ik heb nog wel wat tijd om bloempjes te plukken.' Ze liep van het paadje af en wandelde het bos in. En ze plukte en plukte maar. Altijd zag ze - net even verder - nog mooiere bloemen staan. Zo kwam ze steeds dieper in het bos terecht.
Intussen liep de wolf naar het huisje van grootmoeder. Zachtjes klopte hij op de deur. 'Wie is daar?' vroeg de oude vrouw. 'Ik ben het, Roodkapje met koek en wijn', jokte de wolf met verdraaide stem. 'Duw maar op de klink, dan gaat de deur vanzelf open', antwoordde grootmoeder. De wolf duwde op de klink, de deur ging open en zonder iets te zeggen sprong de wolf binnen. Hij rende naar het bed en at grootmoeder in één grote hap op. Toen haalde hij een nachthemd uit de kast en zette de slaapmuts van grootmoeder op. Tevreden kroop de wolf in bed en wachtte tot Roodkapje zou komen.
Roodkapje liep nog altijd rond in het bos. Pas toen ze haar handen zo vol had dat er geen bloempje meer bij kon, dacht ze aan grootmoeder. 'Oei, straks kom ik te laat!' dacht ze 'Ik zal me moeten haasten.' Tussen de bomen door rende ze terug naar het pad en liep vlug door naar het huisje van grootmoeder. 'Wat raar! De deur staat al open', zei Roodkapje toen ze het huisje van grootmoeder zag. Verbaasd stapte ze naar binnen; het leek net of alles anders was in het huisje. Roodkapje werd er eigenlijk een beetje bang van, terwijl ze het altijd zo leuk vond bij grootmoeder.
Met een beverig stemmetje riep ze: 'Goedemorgen, grootje!' Maar er kwam geen antwoord. Zou grootmoeder misschien nog slapen? Stilletjes liep Roodkapje verder. Daar lag grootmoeder in bed, met haar slaapmuts half over haar gezicht getrokken. Ze zag er heel vreemd uit. 'Grootmoeder, wat heb je grote oren!' riep Roodkapje. 'Daar kan ik je beter mee horen', siste de wolf. 'O, en wat heb je grote ogen!' 'Daar kan ik je beter mee zien!' 'Grootmoeder, wat heb je grote handen!' 'Daar kan ik je beter mee pakken!' 'En grootmoeder, wat heb je vreselijk grote tanden!' 'Daar kan ik je veel beter mee opeten!' riep de wolf. Hij sprong uit bed en slokte Roodkapje in één hap op. Nu voelde hij zich zo dik en lui dat hij terug in bed kroop en direct in slaap viel. Na een tijdje was hij luid aan het snurken.
De jager, die elke dag langs het huisje kwam, hoorde het en dacht: 'Wat snurkt grootje vandaag hard. Zou ze zich niet goed voelen?' Hij ging naar binnen om een kijkje te nemen. Toen hij in het bed keek, zag hij de boze wolf liggen in plaats van grootmoeder. 'Zo, lig jij hier, lelijke schurk! Ik zocht je al lang!' riep de jager kwaad. Hij nam zijn geweer en wilde de wolf doodschieten. Maar plotseling bedacht hij zich. Stel je voor dat de wolf grootmoeder had opgegeten! Misschien leefde ze nog! Snel legde de jager zijn geweer opzij en pakte een schaar uit grootmoeders naaidoos. Daar knipte hij de buik van de wolf mee open. De wolf snurkte luid door en merkte er helemaal niets van. Na een paar knippen zag de jager plots een rood kapje. 'O, hemeltje!' schrok de jager. 'Zou de wolf dat arme kind ook al hebben opgegeten?' Vlug knipte hij verder, heel voorzichtig om Roodkapje en grootmoeder geen pijn te doen. Even later sprong Roodkapje uit de buik van de wolf. 'Wat ben ik geschrokken!' zuchtte ze. 'Het was zo donker binnen in de buik van de wolf, dat ik er bang van werd.' Na nog een paar knippen krabbelde grootmoeder hoestend en proestend naar buiten. 'Ik heb het er benauwd van gekregen', kuchte ze. Wat waren ze allebei blij! Huilend vielen ze in elkaar armen. Ze wisten niet hoe ze de jager moesten bedanken.
'Schiet die boze wolf maar vlug dood', zei grootmoeder. 'Ik heb een beter plannetje!' antwoordde de jager. Hij liep naar buiten en kwam terug met een paar dikke, zware stenen. Die stopte hij in de buik van de wolf en grootmoeder naaide de buik weer stevig dicht. Toen de wolf wakker werd, wilde hij meteen uit bed springen, maar de stenen lagen veel te zwaar op zijn maag. Voorzichtig klauterde hij uit het bed. 'Wat een dorst heb ik!' bromde hij. 'Ik ga bij het water maar eens wat drinken.' Stap voor stap strompelde hij naar de beek achter het huisje van grootmoeder. Toen hij er eindelijk was, bukte hij zich om te drinken. Maar de zware stenen in zijn buik rolden naar voren en de wolf viel voorover in het water en verdronk.
De jager, grootmoeder en Roodkapje kwamen opgelucht uit hun schuilplaats tevoorschijn. 'Dat liep gelukkig allemaal goed af', zei grootmoeder. 'Eindelijk is de wolf dood. Dat moeten we vieren'. Allemaal smulden ze van de koek en de wijn en na het eten voelde grootmoeder zich heel wat beter. De jager ging tevreden naar huis en ook Roodkapje nam afscheid van grootmoeder, want ze moest op tijd thuis zijn. Ze liep keurig over het paadje terug naar huis
Onderwerp
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
ATU 0333 - Little Red Riding Hood 
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
AT 0333 - The Glutton (Red Riding Hood)
Beschrijving
Ondanks haar belofte aan moeder om onderweg naar grootmoeder op het pad te blijven, is Roodkapje ongehoorzaam. Ze komt de wolf tegen, vertelt dat ze naar grootmoeder gaat en waar die woont, en gaat in het bos bloemen plukken. Intussen gaat de wolf gaat naar grootmoeders huis, klopt aan, doet de stem van Roodkapje na, mag binnenkomen, eet grootmoeder op, verkleedt zich als grootmoeder en gaat in bed liggen. Roodkapje verbaast zich over de openstaande deur, ogen, oren, handen en tanden van grootmoeder, waarna de wolf haar opeet. De wolf snurkt in zijn slaap zo hard dat een jager gaat kijken, eerst de wolf wil doodschieten, maar bedenkt dat de wolf grootmoeder kan hebben opgegeten, met een schaar de buik openknipt, waar Roodkapje en grootmoeder uit komen. Ze vullen de buik van de wolf met stenen, naaien de buik dicht. Na ontwaken wil de wolf drinken, valt in het water en verdrinkt.
Bron
Mijn magische sprookjesboek. Aartselaar [etc.]: Deltas, 2012. Oorspr. titel en uitg. Deltas wondere sprookjeswereld. Aartselaar [etc.]: Deltas, 2004
KB: 4311131
Collectie Roodkapje/Karsdorp
KB: 4311131
Collectie Roodkapje/Karsdorp
Motief
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
J21.5 - ”Do not leave the highway“:
B211.2.4 - Speaking wolf.
B211.2.4 - Speaking wolf.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
K2011 - Wolf poses as ”grandmother“ and kills child.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Z18.1 - What makes your ears so big?--To hear the better, my child, etc.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Q426 - Wolf cut open and filled with stones as punishment.
Commentaar
Ills Gerd Stoop
Naam Overig in Tekst
Roodkapje
Roodkapje
Datum Invoer
2019-04-24