ENGELB_19_020

Joa, joa, ik har nog ne tante, die was met Wiebier trouwd, Wiebier oet Oldnzaal en Enschede, was familie der van, kan der wa n zuster van west hebn van dee oaldn, die was met nen oom van mie trouwd en die was kandidaat-notaris en die hebt gen kinder kreegn. Toen gongn wie aait noar Dedemsvoart, doar wa'w twee en n half uur of, a'w zukke schoolkinder op vakantie hadn, dan gongn wie noar Dedemsvoart noar de markt. Klumpkes an, aans ha'j ja niet, de eerstn wonn doar net bie de kwekeriej Moerman en Tottenham, doar wonn ze net biej. Dan gongn wie onderweg evn an, dan kree'w iets, ze musn van nood wa iets doen. Mar dee weduwevrouwn wördn ja niet onderheuldn. En toen zeg ze en toen kwam ik in hoes en zeg teegn de vaar: loa es wat tante Marie zegd hef. Wie kunn de de deurn wa plat loopn, mar wie kwamn der mar twee moal in t joar. Ik zei, wie komt der nooit meer an. Mar die mus um an de kost te komn, mus zie wat verdienn. En toen was ze bie Mink in Dedemsvoart, He'j wa es van heurd? Dat was ne fabrikant, die har overal de boerderiejn lign en doar waakn ze ja biej de dooin en toen har tante Marie har doar waakt, hè, biej die dooin en toen har ze dacht, ieder keer a'k in die kist kieke, dat ze t heufd verlegd hef, en toen was de liekwaagn der an komn en toen har ze bie de scholder greepn en har ze hem deur mekaar schud. At he nog weer better wol wördn, dan wördn t no tied. En toen was he zoo overend komn. En he hef nog vief joar leefd. He hef nog vief joar leefd.
E: He was schiendoad west.
S: He har alles wa heurd.
E: Mer kon he gen oasem, gen beschead gevn?
S: Nee, niks, niks, niks.
E: Wat möt dat wa nich angstig wezn, ie liegt in de kist nen.
S: He har zoo völ schrik had, dat ze hem leevntig begraavn.
E: Wat is t toch wat hè?
S: Ik har ja nooit weer an dee tante dacht, nooit. En toen wa'w a trouwd, mer eur nog nich, mar met miene eerste vrouw dan, en toen kreeg ik ineens n kaartje van notaris Keller van Dedemsvoart, wie kreegn de man zoo veul geld. Dat mos wa in honderd porties, mar zie har n eagn huus, zie har niks maakt, dat mos an Wiebiers kant verdeeld wordn en onze kant, dat was bloed familie en dat was toen ja nich, kreegn wie zoo veul geld, ik zeg teegn mien zuster, die no in de polder zit, wa wi'j der met doon, ik heb der ne neie fiets veur kocht, zegt ze.
E: Dat is n mooi nuttig cadeau.
S: En dee hef ze nog, dee hef ze nog, toen beln ze op met zien beidn honderd en tweeën zestig joar, of ze nog evn komn zuln. Doar komt ze nog met eur beidn oet n polder veurn
E: Toch nich met de fiets, met n auto?
S: Met eer eagn auto, zee veurt beidn nog.
E: Dan bi'j wa van n staark geslacht, a'k dat zoa heur.
S: Joa en mien moo is toch zoo vroeg störvn.
E: Is oe grootvader zoa oold wördn?
S: Joa, oh joa.
E: Dan zol dat ok nog wier noa earvn. Mien vaa is mer tweeënzestig wördn.
S: Joa mien moeder mar zesenveertig. Mien vaar n paar joar oalder.
E: Ie hadn t owwer veertean-achttean, löaw'k?
S: is estörvn in veerteen, tien september neegnteenveerteen.
.......
S: Doar preutn ze vroger zoo veul van.

De tante van de verteller waakt bij een overledene, en ziet dat in een lijkkist het hoofd is verschoven. Als de lijkwagen eraan komt schudt ze het lijk door elkaar: ‘Als hij nog beter wil worden, dan is het nu de tijd daarvoor!’ De man wordt wakker en leeft nog vijf jaar.

Collectie Engelbertink, verslag 19, verhaal 20

Notaris Keller    Notaris Keller   

Wiebier    Wiebier   

Moerman    Moerman   

Tottenham    Tottenham   

Marie    Marie   

Mink    Mink   

Dedemsvaart    Dedemsvaart   

Oldenzaal    Oldenzaal   

Enschede    Enschede