Hoofdtekst
Bauke de hurdrider
Der wie ris in man, fertelde pake, dy hiet Bauke, en Bauke koe alderôfgryslikste hurd ride. Hy arbeide earne yn in doarp en hy wenne bûtenút, yn 'e omkriten fan Earnewâld. Op in kear kaam er de middeis thús fan 't wurk en doe hie syn mem krekt de jirpels klear—opbakte jirpels soenen se ite. 'Ik woe der wol wat moster by ha', sei Bauke. 'De moster is op', wie it antwurd. 'Dat let neat', sei Bauke wer, 'dan ryd ik even nei Warten om in potsje moster. Ik bin sa mar hinne en wer, de jirpels bliuwe salang wol waarm'.
Sa sette er de Langesleatten del nei Warten. Oan 'e kant, yn 't iis befêrzen, lei in skûtsje, en mei't Bauke sa hurd gong—hy makke hiele lange streken—tikke er even mei de iene reed tsjin it skûtsje oan en dat skûtsje begûn te draaien yn 't iis.
Hy ried fierder en dêr lei in wek. Dat wek hie er net sjoen en hy stode der mei de folle gong yn. Oan 'e oare kant fan dat wek kaam er krekt mei de hals tsjin it iis oan en it singuliere wie, troch de skerpte fan it iis snie de holle der ôf en dy glied oer it iis hinne, wylst de romp der ûnder troch gong. Even fierder wie wer in wek en dêr kaam de holle krekt wer op 'e romp te lâne. It frear sa fûl, dat de holle bakte fuort wer op 'e romp fêst.
Bauke kladdere der út en kaam te Warten yn it winkeltsje en helle de moster. Hy kaam wer bûtendoar en doe fielde er de kjeld, want hy wie noch wiet fansels. Hy tocht, ik sil even oanstekke, om de waarmte wer in bytsje te krijen.
Bauke stapte de herberch yn en dêr sieten minsken om 'e iepen hurd. Hy plakte der by en doe begûn him de noasdrip te rinnen. Hy taaste nei de bûsdoek, mar dy wie wiet, dat dêr koe er net folle mei wurde. Doe gong er op'e âlderwetske manier te wurk—hy krige de noas tusken tomme en finger. Mar de holle wie ûndertusken losteid fan'e hals, sûnder dat er it fernommen hie. Hy makke syn meneuvel, mei de noas krekt nei it hurdfjoer ta, en it wie al raar, mar hy goaide syn eigen holle yn 't fjoer.
Doe ried er sûnder holle op hûs yn. En it skûtsje, dat er op 'e hinnereis mei de reed in stjit jûn hie, hie sa'n ferskrikliken gong krige, dat doe't hy dêr op 'e weromreis lâns ried, draaide it noch altyd yn'e rûnte.
Der wie ris in man, fertelde pake, dy hiet Bauke, en Bauke koe alderôfgryslikste hurd ride. Hy arbeide earne yn in doarp en hy wenne bûtenút, yn 'e omkriten fan Earnewâld. Op in kear kaam er de middeis thús fan 't wurk en doe hie syn mem krekt de jirpels klear—opbakte jirpels soenen se ite. 'Ik woe der wol wat moster by ha', sei Bauke. 'De moster is op', wie it antwurd. 'Dat let neat', sei Bauke wer, 'dan ryd ik even nei Warten om in potsje moster. Ik bin sa mar hinne en wer, de jirpels bliuwe salang wol waarm'.
Sa sette er de Langesleatten del nei Warten. Oan 'e kant, yn 't iis befêrzen, lei in skûtsje, en mei't Bauke sa hurd gong—hy makke hiele lange streken—tikke er even mei de iene reed tsjin it skûtsje oan en dat skûtsje begûn te draaien yn 't iis.
Hy ried fierder en dêr lei in wek. Dat wek hie er net sjoen en hy stode der mei de folle gong yn. Oan 'e oare kant fan dat wek kaam er krekt mei de hals tsjin it iis oan en it singuliere wie, troch de skerpte fan it iis snie de holle der ôf en dy glied oer it iis hinne, wylst de romp der ûnder troch gong. Even fierder wie wer in wek en dêr kaam de holle krekt wer op 'e romp te lâne. It frear sa fûl, dat de holle bakte fuort wer op 'e romp fêst.
Bauke kladdere der út en kaam te Warten yn it winkeltsje en helle de moster. Hy kaam wer bûtendoar en doe fielde er de kjeld, want hy wie noch wiet fansels. Hy tocht, ik sil even oanstekke, om de waarmte wer in bytsje te krijen.
Bauke stapte de herberch yn en dêr sieten minsken om 'e iepen hurd. Hy plakte der by en doe begûn him de noasdrip te rinnen. Hy taaste nei de bûsdoek, mar dy wie wiet, dat dêr koe er net folle mei wurde. Doe gong er op'e âlderwetske manier te wurk—hy krige de noas tusken tomme en finger. Mar de holle wie ûndertusken losteid fan'e hals, sûnder dat er it fernommen hie. Hy makke syn meneuvel, mei de noas krekt nei it hurdfjoer ta, en it wie al raar, mar hy goaide syn eigen holle yn 't fjoer.
Doe ried er sûnder holle op hûs yn. En it skûtsje, dat er op 'e hinnereis mei de reed in stjit jûn hie, hie sa'n ferskrikliken gong krige, dat doe't hy dêr op 'e weromreis lâns ried, draaide it noch altyd yn'e rûnte.
Onderwerp
VDK 1970* - Afgesneden hoofd vriest weer vast aan de romp
VDK 1970* - Afgesneden hoofd vriest weer vast aan de romp 
Beschrijving
Bauke kon heel hard schaatsen. Op een middag had zijn moeder aardappels gemaakt. Bauke wilde wat mosterd erbij, maar er was geen mosterd. Op de schaats ging Bauke wel even snel mosterd halen. Onderweg kwam hij een bootje op het ijs tegen. Met zijn schaats tikte hij even tegen het bootje, dat meteen begon te tollen. Plotseling viel hij in een groot wak. Zijn hoofd raakte de punt van het wak, waardoor het hoofd van de romp gleed over het ijs naar het volgend wak. De romp ging onder het ijs ook door naar het volgende wak en het hoofd belandde toen op de romp. Het hoofd vroor aan het hoofd vast. In Warten haalde Bauke toen de mosterd. Opeens kreeg hij het koud en hij besloot zich in een herberg wat op te warmen. Bij het haardvuur dooide zijn lichaam, maar raakte ook zijn hoofd los van de romp. Tijdens het afvegen van zijn neus gooide hij zijn hoofd in het vuur. Zonder hoofd ging Bauke op weg naar huis. Het bootje tolde trouwens nog steeds.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksforhalen. Baarn [etc.] 1979, blz.383
Commentaar
12 januari 1972
Afgesneden hoofd vriest weer vast aan de romp
Naam Overig in Tekst
Bauke
Bauke
Langesleatten
Langesleatten
Naam Locatie in Tekst
Warten
Warten
Earnewâld
Earnewâld
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20