Hoofdtekst
Bang of net bang
Op in doarp wenne in feint, dy spriek altyd wakker fan himsels, dat er noait benaud wie. Syn maten wienen skrutel foar alles wat mei it tsjerkhôf en mei spoekjen te meitsjen hie, mar dy iene net. 'Nee, jim krije my noait benaud', sei er. 'No, dan sille wy him noch ris wat oars belibje litte', seinen in pear maten,'en dan sille wy sjen, oft er ek benaud kin'.
Se seinen tsjin him: 'Doarsto yn 'e nacht om tolve oere wol nei it tsjerkhôf ta en helje in minskebonke by it likehokje wei?' 'Jawis wol', sei er, 'wêrom net?' 'Freedtejûn', seinen se, 'dan moatsto der lykme-allinne hinne en do hoechst net te rekkenjen, datst help fan ús krigest'.
It waard freedtejûn; de klok sloech healwei tolven en de klok sloech tolve. Hy rûn it tsjerkhôf oer nei it likehokje. Dêr lizze dan de bonken út 'e âlde grêven. En hy pakte in bonke. Doe sei in grêfstim: 'Dit is mijn vaders been!' No, hy sei: 'Dan krij 'k in oaren'. Hy goaide de bonke wer del en hy krige in oarenien. Doe sei der in slimme: 'Dit is mijn moeders been!' 'Oh,—no, dan nim ik wer in oaren'. Hy krige wer in bonke. Doe sei deselde stim: 'Dit is mijn zusters been'. 'Ja', hy sei, 'it sille jimmes allegearre wol wêze, mar dizze nim ik mei!' En dêr kaam er mei werom by syn maten.
Op in doarp wenne in feint, dy spriek altyd wakker fan himsels, dat er noait benaud wie. Syn maten wienen skrutel foar alles wat mei it tsjerkhôf en mei spoekjen te meitsjen hie, mar dy iene net. 'Nee, jim krije my noait benaud', sei er. 'No, dan sille wy him noch ris wat oars belibje litte', seinen in pear maten,'en dan sille wy sjen, oft er ek benaud kin'.
Se seinen tsjin him: 'Doarsto yn 'e nacht om tolve oere wol nei it tsjerkhôf ta en helje in minskebonke by it likehokje wei?' 'Jawis wol', sei er, 'wêrom net?' 'Freedtejûn', seinen se, 'dan moatsto der lykme-allinne hinne en do hoechst net te rekkenjen, datst help fan ús krigest'.
It waard freedtejûn; de klok sloech healwei tolven en de klok sloech tolve. Hy rûn it tsjerkhôf oer nei it likehokje. Dêr lizze dan de bonken út 'e âlde grêven. En hy pakte in bonke. Doe sei in grêfstim: 'Dit is mijn vaders been!' No, hy sei: 'Dan krij 'k in oaren'. Hy goaide de bonke wer del en hy krige in oarenien. Doe sei der in slimme: 'Dit is mijn moeders been!' 'Oh,—no, dan nim ik wer in oaren'. Hy krige wer in bonke. Doe sei deselde stim: 'Dit is mijn zusters been'. 'Ja', hy sei, 'it sille jimmes allegearre wol wêze, mar dizze nim ik mei!' En dêr kaam er mei werom by syn maten.
Onderwerp
VDK 1676d* - Schedel halen uit knekelhuis: "Dit is mijn vaders hoofd."
VDK 1676d* - Schedel halen uit knekelhuis: "Dit is mijn vaders hoofd."
ATU 1676D - “That’s my Head!”
ATU 1676D - “That’s my Head!”
sinVDK 1676D* - Der Gang zum Knochenhaus um einen Totenkopf zu holen.
sinVDK 1676D* - Der Gang zum Knochenhaus um einen Totenkopf zu holen.
Beschrijving
Een jongen die nergens bang voor beweert te zijn wedt met vrienden dat hij om middernacht uit het knekelhuis een doodsbeen halen zal. De persoon waarmee hij gewed heeft, verstopt zich daar en roept telkens als hij een been pakt dat het het been van een van zijn familieleden is. Na drie keer wordt het hem te dol en hij houdt het laatste en maakt de opmerking dat elk been wel van iemand is.
Bron
Ype Poortinga: De foet fan de reinbôge. Fryske folksferhalen. Baarn [etc.], 1979, p. 399-400
Commentaar
15 februari 1972
Gelf Wiersma heeft hetzelfde verhaal verteld tijdens de bezoeken op 21 februari 1972 en 10 april 1973.
Schedel halen uit het knekelhuis: "Dit is mijn vader hoofd!"
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20