Hoofdtekst
Op in jountiid hienen myn man en ik to praten west.
It snijde. Ynienen sei 'k tsjin myn man: "Dû stiest yn 'e brân." It wienen allegearre lytse flamkes op syn klean. Hy sei tsjin my: "Dû èk." Ik siet èk ûnder 'e flamkes.
Mar wy rekken der net troch yn 'e brân. En dy flamkes biweegden har hyltyd mar. Wy wienen by in dobbe, doe't wy it seagen. Troch de achterdoar kommen wy yn 't achterhûs. Doe wie alles út. It is my in riedsel, hwat dat west hat.
It snijde. Ynienen sei 'k tsjin myn man: "Dû stiest yn 'e brân." It wienen allegearre lytse flamkes op syn klean. Hy sei tsjin my: "Dû èk." Ik siet èk ûnder 'e flamkes.
Mar wy rekken der net troch yn 'e brân. En dy flamkes biweegden har hyltyd mar. Wy wienen by in dobbe, doe't wy it seagen. Troch de achterdoar kommen wy yn 't achterhûs. Doe wie alles út. It is my in riedsel, hwat dat west hat.
Beschrijving
Op een avond zaten de vertelster en haar man te praten. Ineens zien ze dat ze allebei in brand staan. Er zaten allemaal kleine vlammetjes op hun kleren. Maar ze raakten er niet door in brand. Ze waren bij een meertje toen ze het zagen. Toen ze hun huis inkwamen was alles uit.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 46, verhaal 3
Commentaar
8 juni 1966
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21