Hoofdtekst
In de tieden, ja ’t ê nog zodoanig lange nie geleen, de mênschen aan ollemaole ... den ène aa vlooien, den anderen aa vlooien ewo. Nu dat is goed. ’t Was doar e wüvetje, die tegen an de vissemart weunde enne ze doet eur stoors no beneen. “Si” zeg se “’k ên ik zukke jukste, ‘k gon ik toch eki kieken . Nu ze kiek sie o’se gin vlooien êt. En o’s ton èèn vangde: “Krak ze maar!” Da was de woaternekker. “Ei der vele, krak ze maar”. En ze dei ton de lucht üt en ze kroop in eur bedde. En da was de woaternekker die da riep.
Beschrijving
Een vrouw die terugkwam van de vismarkt, voelde overal jeuk. Toen de vrouw een vlo had gevonden, hoorde ze een stem zeggen: "Kraak ze maar! Als je er veel hebt, kraak ze dan maar allemaal!" Daarop deed de vrouw het licht uit en kroop in bed. Het was de waternekker die naar de vrouw had geroepen.
Bron
A. Cornelis, Gent, 1958
Commentaar
1.1 Watergeesten
west-vlaams (kust)
126
fabulaat
Naam Locatie in Tekst
Oostende 
Oostende 