ADESM0078_0081_29829 - Van de maar bereden

Van de maar bereden.‘k Benne kik binnengegaan in ’t legre, newaar, in neentienhonderd en vijve. En goe mijnen dienst gedaan, mijn jaren uitgedaan en noet vanleven van niets geweten. Nui, as mijnen dienst gedaan was, ‘k ben ekik naar huis gegaan. En as ik veertien dagen thuis was, op ne zekeren avon, ‘k ga kik gaan slapen link gewente, op ne zekeren avon, ezo, as ik ezo een uur of tweeë in mijn bedde lage, hore kik daar schone iemand den trap beneen gaan. Ik wiste pertan goed da kik die deure vastegemaakt ha van den trap. En al mee ne keer, ‘k zie kik die deur opengaan. Die deure ga schoon open, ‘k zie ne mens mee nen hond bij hem. Dien hond komt rechtenaar meen, ie springt op mijn bedde, en ie snapt mij naar meen kele. ‘k Ligge kik mij daar te weren en daartegen te verweren, allez, een vechterije zoe ‘k moeten zeggen, tegen die beeste, newaar, tot zoverre da ‘k er naar snappe, ‘k he d’n vast, en dat was sjuust link of ekik wadde in mijn hand ha. Nui, dat duurdege ezo nog een tijdje, deur den duur da ‘k toch uit mijn bedde geraaktege. ‘k Ben ekik rechte gesprongen, ‘k ben naar ’t bedde gelopen van mijn moeder en beginnen roepen, da mijn moeder zei: “Ewel, wa steekte gij nui uit?” E ‘k zegge: “G’moet gij bij mee komen, ‘k zegge, ‘k en durve kik nie meer slapen, ‘k zegge, ’t doet der ne vent die deur open, en ‘k zeggen dien hond springt recht op meen.” “Oh, zeg se mijn moeder, bah, da zal wel betren”, zeg ze, waar. “Ja ja, ‘k zegge, kijk ne keer hier, ‘k zegge, da zweet loopt mijn ezo mijn wezen af.” “Oh, allez jong, kruip weer in ui bedde, è, g’droom gij zeker?” ‘k Zegge: “Pak het nui ezo, ‘k zegge, allez.” Da was nui gedaan. ’s Anderdaags, ja, gaan slapen, ‘k en dorst in mijn bedde nie gaan. “Moedre, ‘k en ga allene in mijn bedde niede”. “Ewel, vader, kruip gij bij Maurice.” Waar, ja, vader bij mee ‘kropen. ’n Ure of tweeë in mijn bedde lage, ‘k hoordege were die trappen beneen gaan: ne vent allene; die deure weer openedaan, ewaar, link sjuust den dag derveuren. Ne vent allene, ie komt rechte naar mijn bedde, ie lapt hem op mijn bedde. ‘k Begin der tegen te vechten en te roepen en lawijt t’houen. En ‘k koeste mij bijkans nie weren, è, ezo een zwaart’ op mijn lijf, formidabel, g’zoedt gezeid he’n, ’t lag wel honderd kilo op mijn lijf. Allez, en ik stampen en doen, misschien peizen da’k stamptege, mijn vader ’n wier nie wakker. As dat ezo ne minuut of tiene, deur den duur zegt ie: “Maar, zegt ie, wa schilt er weeral, Maurice”, zegt ie. ‘k Zegge, ‘k was t’r uit, mee mijn te nommeren, ‘k was t’r uit. ‘k Vertel hem dat, ‘k zegge: “He gij dat nie gezien?” ‘k ’n He kik niets gezien, zegt ie, ‘k ’n he kik niets gezien.” Allez, da was nui goed. Den derden dag, ‘k zegge: “Vader, g’ moet were bij mijn slapen, en ‘k zegge, link of ik iets geware werde, ‘k zegge, ‘k ben uit mijn bedde, ze.” ‘k Hoordege were den trap beneen gaan, en ‘k wirdege meen en ‘k schiete mij uit mijn bedde. ‘k Ben uit mijn bedde g’raakt diene keer, ‘k ben uit mijn bedde g’raakt. Da was gedaan, ‘k ’n wierde niets meer geware, da was gedaan. ‘k En lage nog geen vijf minuten weer in mijn bedde, ’t was weer hetzelfde, ’t was weer hetzelfde. Allez, wa zeg ik tons? ’t Was gedome een vrouwmens die tons afkwam. En ik were stampen en doene, da vrouwmens were op mijn lijf, en were ezo liggen lutteren, è, en altijd zeggen en doen en doen, deur den duur da mijn vader were mijn naam zegt, en ‘k ben der weer uit, ewaar. E ‘k zegge, ‘k en doste kik in mijn bedde nie meer gaan. Nui, ’s anderdaags, ‘k vertelle dat, newaar, nog ne keer aan mijn vader. ‘k Zegge: “Dat es nui ne keer raar, da gij nie ’n ziet.” E ‘k zegge, zonder aan mijn vader te zeggen of iet, ‘k zegge, ‘k ben ekik bij de paster gegaan, en ‘k zegge, ‘k he kik mijn spel aan de paster g’expliceerd. “Ho, zegt ie de paster tegen mij, e zegt ie, jongen, zegt ie, ho, ik kan ik wel peizen wa dat dat es, zegt ie, ge zijt gij newaar, van ’t leger komen, zegt ie, een heel ander leven, zegt ie, da bloed die stille staat, of newaar, veranderinge van de kost, misschien ui bloed die stille staat en ’t een en ’t ander.” “Maar, ‘k zegge, mijnheer de pastre, ‘k zegge, da mag ezo nie blijven duren, ze, wan ‘k zegge, ‘k en durve kik in mijn bedde nie meer gaan. ‘k Zegge, ‘k en ga kik nie blijven leven, ‘k zegge, as dat nog een tijdje ga duren, ‘k zegge, ‘k kan ekik der gene wig nie meer mee.” “Ga gij maar naar huis jongen, zegt ie, en ge zult gij zien, zegt ie, doe gij een goed gebed as ge gaat gaan slapen ’s navies, zegt ie, en ge zilt gij wel zien, dat zal ezo passeren”, zegt ie, newaar. E ‘k zegge: “’t Es goe, mijnheer de paster; maar ‘k zegge, help meen, ‘k zegge, ge keun meen helpen misschien, ‘k zegge, ge moet dat ezo nie overdrijven, of ‘k zegge, of ’t een of ’t ander, ‘k zegge, zeg ne keer, allez, wat da ‘k ’t best zou doen. ‘k Zegge, ‘k zeg het ui op veurdeel, zen, as dat moe blijven duren, ‘k zeggen, ‘k en ga ’t nie kunnen uithouen.” “Ewel, zegt ie, komt om nep aasnagel, om nep aasnagel bij meen morgennuchting, zegt ie, en steek het onder de deure, zegt ie, alwaar dan ze binnenkomen”, zegt ie, en ‘k zegge, ‘k en dost het nog aan mijn moeder of aan mijn vader nie zeggen. ‘k Zegge, ‘k heb een boorke gepakt en een klein gaatse in de deure geboord, en ‘k heb der een beetse van die paasnagel in ‘stoken, en ‘k zegge, ‘k en he nie meer geware worden, d’es echt! Ja, ‘k heb altijd horen zeggen eigentlijk, newaar, dan ze zei’n: “jongen, g’hebt gij van de mare bereen geweest.” ‘k Heb nen broer g’had, die dat ook altijd g’had heet, maar die boven sliep, boven meen kamer. Mijn broer es getrouwd, en as mijn broere getrouwd was, heb ’t ekik g’had. Waar, wat dat de maar, van de mare bereen, ‘k en wee nie wa dan ze der mee willen bestatigen, ‘k en wee dat niet en ‘k en heb ’t noet nie geweten. Ze zeggen van de mare bereen.

SINSAG 0291 - Mensch von Mahr beritten    SINSAG 0291 - Mensch von Mahr beritten   

Een man die op een avond in zijn bed lag, hoorde iemand langs de trap naar boven komen. Daarna ging de deur open en kwam er iemand met een hond binnen. De hond sprong op het bed en vloog naar de keel van de man. De man had de grootste moeite om de hond van zich af te duwen. Uiteindelijk slaagde de man erin recht te springen en naar de nabijgelegen kamer te gaan om zijn moeder te halen. De moeder zag dat haar zoon helemaal bezweet was en geloofde dat hij een nare droom had gehad. Omdat de man de volgende avond niet meer alleen durfde te gaan slapen, kwam zijn vader bij hem slapen. Korte tijd later hoorde de man weer lawaai op de trap, waarna hij een gewicht van wel honderd kilo op zijn lichaam voelde. Pas nadat de man tien minuten had liggen woelen en schoppen, werd zijn vader wakker. Hij had niets vreemds gezien. De volgende avond wilde de man weer dat zijn vader bij hem sliep. Deze keer stond de man op zodra hij iets hoorde. Toen hij even later weer in bed kroop, kwam er een vrouw aan, die op de man ging liggen. Pas op het ogenblik dat de vader zijn naam riep, was de zoon verlost. Op een dag ging de man bij de pastoor te rade. Toen de geestelijke het verhaal van de man had gehoord, zei hij: “Jij bent pas terug van het leger. Je hebt wellicht een stilstand van het bloed door de verandering van levensritme en van voedsel”. Verder kreeg de man van de geestelijke de raad om vóór het slapengaan een gebed te zeggen. Omdat de man wanhopig was, kreeg hij van de pastoor een paasnagel om onder zijn deur te steken. Daarna had de man ’s nachts geen problemen meer. Hij was wellicht door de mare bereden geweest. De broer van de man, die in de kamer boven de zijne sliep, had dat ook gehad. Sinds hij getrouwd was, had hij echter geen last meer gehad van de mare.

A. Desmyter, Gent, 1955

1.5 Plaaggeesten

oost-vlaams (zuiden: bevere en oudenaarde)

8

1905

memoraat

Bevere    Bevere