Hoofdtekst
Yn Burgum wenne in widdoufrou, dy hie twa famkes. It âldste wie fjirtsjin jier. Hja hie ek twa famkes forlern. Hja wennen yn in arbeidershûs en dêr hienen se froeger wol stilen yn.
Deis wie de widdou by de boer op it lân en de beide famkes moesten de húshâlding dwaen. As hja thúskaem stie it iten al op 'e tafel. Mar op in kear kaem se thús, doe wie der noch neat ré. Hja sei: "Hoe sit dit?" Doe seinen dy famkes: "Mem, hjir komme achter yn 't hûs altyd twa neakene famkes út 'e groun wei en dy dounsje om 'e stile hinne. Dêr ha wy nei sjoen."
Doe woarde de mem tige kjel. Hwant sy hie wol yn 'e gaten, dat dat har eigen forstoarne bern wienen. Doe sei se tsjin 't âldste famke: "Gean dû nei de dûmny ta en freegje of dy hjir komt."
Dûmny kaem, sy gongen nei 't achterhûs ta en doe kamen de beide neakene berntsjes tofoarskyn.
Dûmny spruts se oan. "Hwat is jimme bigearte?" frege er. Doe seinen se, sy hienen gjin deaklean meikrige en nou koenen se de rêst net fine.
Doe sprutsen se mei de mem ôf, de oare jouns acht ûre soenen se komme om it deaguod to heljen. De mem soe 't op in stoel yn 't achterhûs dellizze, ûnder de klok. Dat hat de widdou dien. Doe hearden se de jouns dat de twa forstoarne bern tsjin elkoar praetten.
De iene sei: "Dit is my to lang." En doe hearden se, dat der in stik ôfskuord waerd. De oare deis lei der in strookje fan it lekken op 'e stoel, dat der ôfskuord wie. Mar de famkes ha der noait wer west.
Deis wie de widdou by de boer op it lân en de beide famkes moesten de húshâlding dwaen. As hja thúskaem stie it iten al op 'e tafel. Mar op in kear kaem se thús, doe wie der noch neat ré. Hja sei: "Hoe sit dit?" Doe seinen dy famkes: "Mem, hjir komme achter yn 't hûs altyd twa neakene famkes út 'e groun wei en dy dounsje om 'e stile hinne. Dêr ha wy nei sjoen."
Doe woarde de mem tige kjel. Hwant sy hie wol yn 'e gaten, dat dat har eigen forstoarne bern wienen. Doe sei se tsjin 't âldste famke: "Gean dû nei de dûmny ta en freegje of dy hjir komt."
Dûmny kaem, sy gongen nei 't achterhûs ta en doe kamen de beide neakene berntsjes tofoarskyn.
Dûmny spruts se oan. "Hwat is jimme bigearte?" frege er. Doe seinen se, sy hienen gjin deaklean meikrige en nou koenen se de rêst net fine.
Doe sprutsen se mei de mem ôf, de oare jouns acht ûre soenen se komme om it deaguod to heljen. De mem soe 't op in stoel yn 't achterhûs dellizze, ûnder de klok. Dat hat de widdou dien. Doe hearden se de jouns dat de twa forstoarne bern tsjin elkoar praetten.
De iene sei: "Dit is my to lang." En doe hearden se, dat der in stik ôfskuord waerd. De oare deis lei der in strookje fan it lekken op 'e stoel, dat der ôfskuord wie. Mar de famkes ha der noait wer west.
Onderwerp
SINSAG 0402 - Die versäumte Wallfahrt (Messe, Gabe) 
SINSAG 0402 - Die versäumte Wallfahrt (Messe, Gabe) 
Beschrijving
Een weduwe had vier dochters, maar twee van hen zijn overleden. Op een dag zien de twee overgebleven meisjes twee naakte meisjes dansen in de tuin. Het zijn de overleden meisjes: ze kunnen geen rust vinden en blijven rondspoken omdat een belofte niet is nagekomen. De dominee wordt erbij gehaald en die verneemt van de meisjes wat hun overvulde wens is: ze zijn zonder doodskleed begraven. De meisjes spreken met hun moeder af de volgende avond om acht uur alsnog een doodskleed klaar te leggen. 's Avonds hoort de familie inderdaad stemmen en de overleden meisjes trekken hun doodskleed aan. Omdat het iets te groot is, scheurt een van de meisjes een reep stof van haar kleed af en laat het achter op de stoel. De meisjes hebben nooit meer rondgespookt.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 148, verhaal 12 (archief MI)
Commentaar
30 december 1966
Die versäumte Wallfahrt (Messe, Gabe)
Naam Locatie in Tekst
Burgum
Burgum
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21