ACORN0187_0187_12175 - De eeuwige Wandelaar

Den èèuwigen wandeloare da was in de dünen. Wêl mêns toch me dosten wieder ’s anderdaags no de dünen nie mi goan. D’èèuwige wandeloare ook mid e kêese, ’s nachs ton en ’s naves, wê je was gie doar altied even verre van. Je zaag gie die bènen goan, mo je zaag gie niet anders. Je was gie doar altied even verre van, d’èèuwige wandeloare, da woaren algliek wê diengen ee? Mo ’t wier van vele ton geklapt ee? Nu ’t bestoeg, ‘k weten’t, ‘k meugen ’t zeggen.

De eeuwige wandelaar liep 's avonds en 's nachts met een kaars rond in de duinen. Men zag alleen de benen van die wandelaar. Hoe men ook stapte, men bleef altijd even ver van de eeuwige wandelaar verwijderd.

A. Cornelis, Gent, 1958

1.4 Luchtgeesten

west-vlaams (kust)

151

fabulaat

Westende    Westende