Hoofdtekst
‘k En da zelve meegemakt. ’t Was kaffietied en we giengen gon eten. De Schaper zegt tgen één van de mannen: "Brieng mien veste mee, ‘k gon ook ’n stuute meeëten mè junder. Mo oj ’n twa hoart, je meugt er nie in kieken”. Mo die vint was curieus en keek. En ol met eens, roepen en tieren van ’t gonne (hetgene) die in die veste zat. En de Schaper zei: "’k Moen d’er nortoe gon; ze gon hem nog doadsloan”. En die vint die in die veste gekeken had kreeg veel slagen van die rô mutstjes. De Schaper deed die rô mutstjes zand an mekoar knopen. Ze kosten da nie doen. Ze woaren t’ende. Je moest z’oltied ’n twa doen doen da ze nie kunnen.
Beschrijving
Toen op een boerderij de koffietafel gedekt was, sprak de Duitse schaper tot één van de knechten: "Ik ga ook een boterham eten. Breng jij mijn jas maar mee. Maar wat je ook hoort, je mag er niet in kijken!" De knecht die de jas ging halen, hoorde een geroep en getier van jewelste. Toen hij in de jas keek, werd hij geslagen door rode mutsjes. De Duitse schaper voelde instinctief dat er iets aan de hand was en zei: "Ik zal eens gaan kijken, of ze slaan hem nog dood". De schaapherder gaf de rode mutsjes de opdracht om zandkorrels aan elkaar te knopen. Omdat ze dat niet konden, verdwenen ze.
Bron
C. Dewaele, Leuven, 1967
Commentaar
2.2 Tovenaars
west-vlaams (oostkust)
465
memoraat
Naam Overig in Tekst
Duitse schaper   
Naam Locatie in Tekst
Westkapelle