MNIJS0164_0164_19368

Mong Bossche gienk e ki mè pèèrd en karre no Gistel. Da was ton nog met e lantèèrn ee. Mo ’t was zukke stormwiend, die lantèèrn, je gienk assan (altijd) uut. In ’t werekeren stoend er dor e wuuf in heur deuregat, ook ene dat olles koste, en ze zei tegen Mong: "Let mor ip, ze gon je pakken zoender lucht!" "’t Is gin avaance", zei Mong, "je woait assan uut!" "Gif e kier hier", zei da wuuf. Ze gienk zie mè die lantèèrn no binnen en u ze werekwam was da zukke groate vlamme in die lantèèrn. En je gienk van heel de tied nie mir uut. U Moong thuuskwaam, wildet ie die vlamme uutbloazen mo ’t en gienk nieë. Je bloasde wel e kart an e stik mo da bleef mo braan. Z’n broere bloasdeh ook zolange, mo ’t en gienk ook nie uut. ’t Is ton vanzelve moen uutgoan.

Een man reed met de paardenkar naar Gistel. Omdat er een hevige storm woedde, ging het licht in de lantaarn van de kar altijd uit. Op zijn terugweg zag de man een vrouw in de deuropening van haar huis staan. De vrouw sprak tot hem: "Let maar op, of je wordt nog beboet omdat je geen licht hebt!" Daarop antwoordde de man: "Dat gaat niet, want de vlam wordt altijd gedoofd door de wind!" De vrouw nam de lantaarn mee naar binnen en bracht ze even later terug met een grote vlam aan de wiek. De hele weg werd het licht niet meer gedoofd. Toen de man thuiskwam, slaagde hij er niet in de vlam te doven. Hoe hij ook blies, het lukte niet. Na een hele tijd is het licht vanzelf gedoofd.

M.-R. Nijsters, Leuven, 1969

2.2 Tovenaars

west-vlaams (nw van houtland)

107.1

fabulaat

Roksem    Roksem   

Gistel    Gistel