Hoofdtekst
Die hadden (nog) verschillende remedies. Eén van die remedies zou zijn dus een bruine, aarden kruik vol urine met nagels, verroeste nagels, (die moest men) een paar maanden in de kelder ingraven en dus na die paar maanden die kruik weer bovenhalen en dan kon men die op de kachel zetten. En dan die reuk, die zou dus de duivel en de heksen, mannelijke en vrouwelijke verdrijven. Maar ja, iedereen zal wel gaan lopen geweest zijn van die reuk,[gelach] maar dat was een remedie die men vrij veel toepaste, voornamelijk in de 17e – 18e eeuw.G: En waren er nog remedies?D: [Denkt hard na]… Je moest al…[D haalt het boek boven van Jo Gilissen, zie ‘oud materiaal p7] Dit is eigenlijk de heksenbijbel van Tongeren. Lauw heeft altijd bekend gestaan als een heksendorp in de Vrijheid Tongeren. Ik weet niet als ge Jo Gilissen kent?G: Ja, met die man ben ik al eens gaan babbelen. D: Oh ja, dus wat ik u vertel, zal hij u waarschijnlijk ook al verteld hebben, uitgenomen dus wat hier in ’t dorp gebeurd is hé. G: Ja.
Beschrijving
In de zeventiende en achttiende eeuw gebruikte men een bizarre remedie om heksen en duivels te verdrijven. Men moest een bruine aarden kruik vullen met urine en verroeste spijkers. Die kruik moest men enkele maanden ingraven in de kelder en daarna op de kachel zetten. De geur die dan verspreid werd, zou krachtig genoeg zijn om heksen en duivels te verdrijven.
Bron
G. Verdickt, Leuven, 2002
Commentaar
2.1 Heksen
limburgs (zuiden)
L7
17de en 18de eeuw
fabulaat
Naam Locatie in Tekst
Lauw 
Lauw 