CJ019804

Der wie in frou, dy wenne op it Amelân. Har man farde op sé. Hja hie yn lang gjin tynge fan him hawn, dat sy makke har slim ûngerust.
Doe kom dûmny by har. Dy fornom wol, dat se ûngerust wie.
Hy sei: "Woenen jo graech wite, hoe't it mei jou man is?" Nou, sy woe fansels neat leaver as dat. Dûmny sei, dan moest hy in skoftsje op har bêd lizze. Dat foun dy frou wol hwat nuver, mar it gebeurde doch. It duorre net lang of dûmny snoarke der oer, sa sliepte er.
Even letter kom er wer út it bêd wei.
"Jo hoeve net ûngerust to wêzen", sei er. Jou man hat krekt in brief yn 'e bus brocht foar jo. Ik haw him sjoen. Miskien hat er my ek wol sjoen, mar dat wyt ik net sekuer. Binnen inkelde dagen krije jo syn brief. Hy is goed soun."
It kom krekt sa út. Nei inkelde dagen kom der in brief fan him. Hy skreau: "Kin 't wêze, dat ik ús dûmny hjir sjoen ha?"
Letter woenen dy man en dy frou neat mear fan har dûmny wite. Hwant sokke kunsten wienen duvelskunsten, seinen se.

SINSAG 0489 - Das zweite Gesicht    SINSAG 0489 - Das zweite Gesicht   

Een zeemansvrouw is erg ongerust over het lot van haar man en schakelt de hulp van de dominee in. De dominee vraagt haar of hij even op haar bed mag slapen om te zien hoe het met de man gesteld is. De dominee strekt zich behaaglijk uit en is al gauw in diepe rust. Als hij korte tijd later weer opstaat, zegt hij dat de vrouw zich nergens zorgen over hoeft te maken, omdat haar echtgenoot, de zeeman, juist een brief op de post heeft gedaan die waarschijnlijk binnen enkele dagen in de bus zal vallen. Het komt precies zo uit als de dominee voorspeld heeft. Het echtpaar wil later niets meer van de dominee weten, omdat ze menen dat dergelijke kunsten duivelskunsten zijn.

Collectie Jaarsma, verslag 198, verhaal 4 (archief MI)

7 juni 1967

Das zweite Gesicht

Amelân    Amelân   

2013-03-01 14:46:21