MREYN0194_0195_19775

’t Wos hier e wuf in de reke die olles koste met boeken. En z’had e keer een boek geleend van een gebeurvrouwe om te lezen, en oe ze gedaan hadde ze bracht het were, en dat vrouwmens lei dien boek up de kasse, en ze gingen gaan slapen zonder daar vodder (verder) up te peinzen. Maar ’s nachts hoorden ze nommettekeer zuk een leven, en de honden basten. "Wuk es dadde, Miel, hoor je gij dat niet", zei da vrouwmens tegen heure vent. "Ba neen ik" , zei Miel, j’hoorde hem niet, en ton peinsde ze up dien boek, en ze ging naar beneen, en ze probeerde ne te scheuren, maar ze koste niet, en z’hèd ne ton in ’t vier gesmeten, maar je wilde niet branden, j’hèd helegans upgeveusd (smeulen) en van oe dien boek upgeveusd wos wos ’t gedaan met ’t leven en z’hoorden niet meer.

In de buurt van Hollebeke woonde een vrouw die kon toveren met boeken. Op een dag leende de vrouw een boek van haar buurvrouw. Nadat ze het boek had gelezen, bracht ze het terug en legde de buurvrouw het op de kast. De volgende nacht hoorde de buurvrouw een enorm lawaai in huis en ze hoorde de honden blaffen. Vreemd genoeg hoorde de echtgenoot van de vrouw niets van dat alles. De vrouw stond op, haalde het boek van de kast en probeerde het tevergeefs te verscheuren. Daarop wierp de vrouw het boek in de kachel, maar het vatte niet onmiddellijk vuur. Pas toen het boek helemaal was verbrand, hield het lawaai op.

M. Reynaert, Leuven, 1965

2.3 Toverboeken

west-vlaams (ieper)

242

fabulaat

Hollebeke    Hollebeke   

Hollebeke    Hollebeke