Hoofdtekst
Ik wie fiif en twintich jier, ik frijgeselle by myn broer. Dy hienen in jonge, dy wie siik.
Op in kear gong ik nei Hinke Kaert ta, de kaertlizter fan Nijebrêge.
Ik sei tsjin Hinke: "Myn omkesizzer is siik."
"Ja," sei se, "dy is bitsjoend. Hjir wennet in duvelbander yn Nijebrêge, dêr matte jo mar ris hinne."
Ik dêr hinne. Doe joech dy my hwat guod mei.
Hy sei: "Jó matte him it guod oan 'e klean dwaen en oars net ien, omdat jo it helle ha." En der mochten gjin fremde egen oergean.
Doe't ik thús kaem wie skroar dêr oan it wurk. Ik sei tsjin myn snoars: "Dy skroar moat earst fuort."
Doe't dy fuort wie die ik de jonge it guod oan 'e klean. In pear dagen letter sei 'k tsjin myn broer: "Ik wol der mear fan wite." Ik helle it fearrene kessen fan bêd en dat snie ik iepen. Ik skodde 't leech yn 'e tobbe. Ik klaude der yn om wylst myn broer siet to jirappelskilen. Doe foun ik in krânse. 't Wie in ding sa great as in thépantsje en de fearkes leinen allegear moai deselde kant út. Ik klaude wer us. Doe hie 'k wèr ien. 'k Sei tsjin myn broer: "Wer ien." Ik klaude wer. Doe hie 'k de trêdde. Dy wie heal dien. Dat wie in gelok. Hie er hiel west, dan hie de jonge dea west.
Ik wie hulpboade yn Wynjeterp. De jouns brânde ik de krânsen op. De oare moarns kaem ik op 'e streek. Doe sei 'k tsjin in frou: "Hwat mankeart jo?"
"'k Ha my justerjoune brând", sei se.
Ik tocht: "Dan haw ik dy brând, dû âld tsjoenster."
Fan stonden oan knapte de jonge op.
Wie ik net nei Hinke ta gong, dan hie de jonge gau dea west.
Op in kear gong ik nei Hinke Kaert ta, de kaertlizter fan Nijebrêge.
Ik sei tsjin Hinke: "Myn omkesizzer is siik."
"Ja," sei se, "dy is bitsjoend. Hjir wennet in duvelbander yn Nijebrêge, dêr matte jo mar ris hinne."
Ik dêr hinne. Doe joech dy my hwat guod mei.
Hy sei: "Jó matte him it guod oan 'e klean dwaen en oars net ien, omdat jo it helle ha." En der mochten gjin fremde egen oergean.
Doe't ik thús kaem wie skroar dêr oan it wurk. Ik sei tsjin myn snoars: "Dy skroar moat earst fuort."
Doe't dy fuort wie die ik de jonge it guod oan 'e klean. In pear dagen letter sei 'k tsjin myn broer: "Ik wol der mear fan wite." Ik helle it fearrene kessen fan bêd en dat snie ik iepen. Ik skodde 't leech yn 'e tobbe. Ik klaude der yn om wylst myn broer siet to jirappelskilen. Doe foun ik in krânse. 't Wie in ding sa great as in thépantsje en de fearkes leinen allegear moai deselde kant út. Ik klaude wer us. Doe hie 'k wèr ien. 'k Sei tsjin myn broer: "Wer ien." Ik klaude wer. Doe hie 'k de trêdde. Dy wie heal dien. Dat wie in gelok. Hie er hiel west, dan hie de jonge dea west.
Ik wie hulpboade yn Wynjeterp. De jouns brânde ik de krânsen op. De oare moarns kaem ik op 'e streek. Doe sei 'k tsjin in frou: "Hwat mankeart jo?"
"'k Ha my justerjoune brând", sei se.
Ik tocht: "Dan haw ik dy brând, dû âld tsjoenster."
Fan stonden oan knapte de jonge op.
Wie ik net nei Hinke ta gong, dan hie de jonge gau dea west.
Onderwerp
SINSAG 0626 - Hexe durch Kochen der Federn aus dem Kissen des Verzauberten verwundet. 
SINSAG 0626 - Hexe durch Kochen der Federn aus dem Kissen des Verzauberten verwundet. 
Beschrijving
Een man ging naar een duivelbanner, omdat zijn neefje ziek was. Hij kreeg een goedje mee, wat niemand anders mocht zien, en wat hij op de kleding van het kind moest doen. Dit deed de man. Ook maakte hij het kussen van het kind open. Daarin vond hij drie kransen, maar de derde was nog niet helemaal af. Hij verbrandde deze kransen. De volgende dag vroeg hij een vrouw op zijn werk wat haar mankeerde. Ze zei dat ze zich de vorige avond had verbrand. Toen wist hij dat zij degene was die zijn neefje had betoverd.
Bron
Corpus Jaarsma, verslag 231, verhaal 2
Commentaar
2 juli 1967
Hexe durch Kochen der Federn aus dem Kissen des Verzauberten verwundet.
Naam Overig in Tekst
Hinke Kaert
Hinke Kaert
Nieuwbrugge
Nieuwbrugge
Naam Locatie in Tekst
Nijebrêge
Nijebrêge
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21