Hoofdtekst
Yn Limburch dêr wennen in pear jonge lju dy hienen al njoggen jier troud west en dy hienen noch altyd gjin bern. De man wie beeldhouwer.
Doe kom de pastoar ris in kear by harren op bisite. De frou wie allinne thús.
"It is spitich," sei de pastoar, "dat jimme gjin bern ha, hwant dy bern koenen ek wer mei nei tsjerke. Hoe sit dat eins dat der gjin bern by jimmes komme?"
Doe sei de frou: "Dat sit him yn myn man."
"O," sei de pastoar, "nou, dan wyt ik wol ried, dan mat ik it mar ris dwaen."
De frou hie dêr wol earen nei en sy sei tsjin 'e pastoar: "Goed, kom dan moarnjoun mar om seis ûre."
De pastoar wie sa út 'e skroeven, dat hy koe it geheim net foar him hâlde en hy fortelde it oan syn kammeraet, de skoalmaster.
De skoalmaster kèn de frou fan 'e beeldhouwer wol. It is in tige moai frommes en hy tinkt: "As hja de pastoar dêr ha wol, wol se my grif ek wol ha. Ik bin folle kreazer as de pastoar."
Dat hy giet èk nei de frou ta om in ôfspraak to meitsjen.
Hja seit tsjin 'e skoalmaster: "Kom moarnjoun mar om sawn ûre."
De skoalmaster treft de slachter en dat is in tige goede freon fan him, dêr hat er gjin geheimen foar. Dat, dy fortelt er tige yn fortrouwen, dat er nei de beeldhouwer syn frou ta sil.
De slachter tinkt: "Donders, dat wie ek wol hwat foar my."
Dat dy giet der èk hinne en hy makket èk in ôfspraek mei 't minske. Hja seit tsjin him: "Kom moarnjoun mar om acht ûre."
De oare jouns om seis ûre dan wurdt der belle. De pastoar stiet foar de doar. De frou lit him der yn.
"Klaei jo mar neaken út," seit se tsjin 'e pastoar, "en gean mar yn d_ keamer." Doe gong hja der sels ek yn.
Doe't se in ûre oan 'e gong west wienen, woarde der belle.
De pastoar wie noch hielendal neaken. De frou fan 'e beeldhouwer sei tsjin him: "Mar gau yn dy kast dêr."
't Wie in hiele greate kast en de pastoar gong der neaken yn stean.
Deselde dy't belle hie, wie de skoalmaster. Dy kom der yn en de beeldhouwersfrou brocht him nei deselde keamer as dêr't de pastoar yn west hie.
"Klaei jo mar neaken út," sei se tsjin 'e skoalmaster. Doe kom se sels ek yn dy keamer.
Doe't se togearre in ûre oan 'e gong west hienen, woarde der wèr belle. De skoalmaster wie noch neaken.
"Mar gau yn dy kast", sei se tsjin him, en sy brocht de skoalmaster yn deselde kast as dêr't de pastoar yn stie.
Dy stie dêr alhiel neaken en de skoalmaster tocht dat it in beeld wie, dat de beeldhouwer makke hie.
Hy gong yn 'e oare hoeke fan 'e kast stean en sy forroerden gjin fan beiden in fin en de iene sei neat tsjin 'e oare.
De trêdde dy't belle hie wie de slachter. De frou liet him der yn en hy woarde ek nei dyselde keamer ta loadst.
"Klaei jo mar neaken út", sei se tsjin 'e slachter.
Doe't se togearre in skoft oan 'e gong west hienen, woarde der wer belle.
"O," sei de frou, "dêr komt myn man oan."
Doe brocht se de neakene slachter yn deselde kast, dêr't de pastoar en de doomny [skoalmaster] yn stienen. De slachter tocht, dat binne twa greate beelden, en hy gong yn 'e midden stean, mar mei de rêch nei de doar ta.
De beeldhouwer-sels kom der yn. Hy hie bisite meinom, in man en in juffer. Dy woenen graech syn wurk ris bisjen.
Sy gongen troch 't hiele hûs en biseagen alle beelden.
"Och, och," sei de juffer, "wat hebt u ze mooi", en sy sloech de hannen yn elkoar.
"Ja," sei de frou fan 'e beeldhouwer, "mar wy ha se nòch moaijer." En doe die se de oar iepen fan 'e greate kast, dêr't de trije neakene hearen yn stienen.
Dêr wie dêr gjin elektrysk en sy hie in kears yn 'e hân. Doe't se de slachter dêr achterstofoar stean seach, stuts se dy slachter de kears yn 't gat.
Doe't se dat dien hie, wie 't afgezet-mars. De trije neakene hearen naeiden út, sa hurd hja koenen.
De oare deis wie de pastoar oan 't preekjen yn 'e tsjerke.
De frou fan 'e beeldhouwer siet foar.
De pastoar sei: "Daar zit zij in rood satijn."
"Ja", hie de skoalmaster sein: "Ze was van u, maar ook van mijn."
En de slachter, dy't hielendal achter yn 'e tsjerke siet, dy hie sein:
Ze was van ons altegaar,
maar ze maakte van mijn reet een kandelaar.
Doe kom de pastoar ris in kear by harren op bisite. De frou wie allinne thús.
"It is spitich," sei de pastoar, "dat jimme gjin bern ha, hwant dy bern koenen ek wer mei nei tsjerke. Hoe sit dat eins dat der gjin bern by jimmes komme?"
Doe sei de frou: "Dat sit him yn myn man."
"O," sei de pastoar, "nou, dan wyt ik wol ried, dan mat ik it mar ris dwaen."
De frou hie dêr wol earen nei en sy sei tsjin 'e pastoar: "Goed, kom dan moarnjoun mar om seis ûre."
De pastoar wie sa út 'e skroeven, dat hy koe it geheim net foar him hâlde en hy fortelde it oan syn kammeraet, de skoalmaster.
De skoalmaster kèn de frou fan 'e beeldhouwer wol. It is in tige moai frommes en hy tinkt: "As hja de pastoar dêr ha wol, wol se my grif ek wol ha. Ik bin folle kreazer as de pastoar."
Dat hy giet èk nei de frou ta om in ôfspraak to meitsjen.
Hja seit tsjin 'e skoalmaster: "Kom moarnjoun mar om sawn ûre."
De skoalmaster treft de slachter en dat is in tige goede freon fan him, dêr hat er gjin geheimen foar. Dat, dy fortelt er tige yn fortrouwen, dat er nei de beeldhouwer syn frou ta sil.
De slachter tinkt: "Donders, dat wie ek wol hwat foar my."
Dat dy giet der èk hinne en hy makket èk in ôfspraek mei 't minske. Hja seit tsjin him: "Kom moarnjoun mar om acht ûre."
De oare jouns om seis ûre dan wurdt der belle. De pastoar stiet foar de doar. De frou lit him der yn.
"Klaei jo mar neaken út," seit se tsjin 'e pastoar, "en gean mar yn d_ keamer." Doe gong hja der sels ek yn.
Doe't se in ûre oan 'e gong west wienen, woarde der belle.
De pastoar wie noch hielendal neaken. De frou fan 'e beeldhouwer sei tsjin him: "Mar gau yn dy kast dêr."
't Wie in hiele greate kast en de pastoar gong der neaken yn stean.
Deselde dy't belle hie, wie de skoalmaster. Dy kom der yn en de beeldhouwersfrou brocht him nei deselde keamer as dêr't de pastoar yn west hie.
"Klaei jo mar neaken út," sei se tsjin 'e skoalmaster. Doe kom se sels ek yn dy keamer.
Doe't se togearre in ûre oan 'e gong west hienen, woarde der wèr belle. De skoalmaster wie noch neaken.
"Mar gau yn dy kast", sei se tsjin him, en sy brocht de skoalmaster yn deselde kast as dêr't de pastoar yn stie.
Dy stie dêr alhiel neaken en de skoalmaster tocht dat it in beeld wie, dat de beeldhouwer makke hie.
Hy gong yn 'e oare hoeke fan 'e kast stean en sy forroerden gjin fan beiden in fin en de iene sei neat tsjin 'e oare.
De trêdde dy't belle hie wie de slachter. De frou liet him der yn en hy woarde ek nei dyselde keamer ta loadst.
"Klaei jo mar neaken út", sei se tsjin 'e slachter.
Doe't se togearre in skoft oan 'e gong west hienen, woarde der wer belle.
"O," sei de frou, "dêr komt myn man oan."
Doe brocht se de neakene slachter yn deselde kast, dêr't de pastoar en de doomny [skoalmaster] yn stienen. De slachter tocht, dat binne twa greate beelden, en hy gong yn 'e midden stean, mar mei de rêch nei de doar ta.
De beeldhouwer-sels kom der yn. Hy hie bisite meinom, in man en in juffer. Dy woenen graech syn wurk ris bisjen.
Sy gongen troch 't hiele hûs en biseagen alle beelden.
"Och, och," sei de juffer, "wat hebt u ze mooi", en sy sloech de hannen yn elkoar.
"Ja," sei de frou fan 'e beeldhouwer, "mar wy ha se nòch moaijer." En doe die se de oar iepen fan 'e greate kast, dêr't de trije neakene hearen yn stienen.
Dêr wie dêr gjin elektrysk en sy hie in kears yn 'e hân. Doe't se de slachter dêr achterstofoar stean seach, stuts se dy slachter de kears yn 't gat.
Doe't se dat dien hie, wie 't afgezet-mars. De trije neakene hearen naeiden út, sa hurd hja koenen.
De oare deis wie de pastoar oan 't preekjen yn 'e tsjerke.
De frou fan 'e beeldhouwer siet foar.
De pastoar sei: "Daar zit zij in rood satijn."
"Ja", hie de skoalmaster sein: "Ze was van u, maar ook van mijn."
En de slachter, dy't hielendal achter yn 'e tsjerke siet, dy hie sein:
Ze was van ons altegaar,
maar ze maakte van mijn reet een kandelaar.
Onderwerp
AT 1730 - The Entrapped Suitors 
AT 1730 - The Entrapped Suitors 
ATU 1730 - The Entrapped Suitors.
ATU 1730 - The Entrapped Suitors.
Beschrijving
Een echtpaar heeft na negen jaar huwelijk nog steeds geen kinderen. De man is beeldhouwer. Als ze een keer alleen thuis is komt de pastoor op bezoek en vraagt naar de reden van kinderloosheid. Ze zegt dat haar man geen kinderen kan krijgen en de pastoor wil het wel doen. Hij mag morgenavond om zes uur terugkomen. De pastoor kan het niet voor zich houden en vertelt het de schoolmeester die een afspraak met haar om zeven uur maakt. Hij vertelt het door aan de slager die om acht uur mag komen. De volgende dag komt de pastoor om zes uur en ze bedrijven de liefde. Na een uur komt de schoolmeester en de naakte pastoor gaat in de kast staan. De schoolmeester komt eraan en na een uur overkomt hem hetzelfde als de pastoor. Dit geldt ook voor de slager als de beeldhouwer terugkomt met twee mensen die zijn werk willen zien. Ze denken allemaal van elkaar dat het standbeelden zijn die de beeldhouwer gemaakt heeft en zeggen niets. De vrouw van de beeldhouwer zegt het bezoek dat ze nog veel mooiere beelden hebben en doet de kast open waar de mannen in staan. Ze steekt de kaars in het achterwerk van de slager. Daarna gaan de drie mannen weg en de volgende dag tijdens de mis zegt de pastoor dat de vrouw voor zit in rood satijn, terwijl de schoolmeester zegt dat ze ook van hem was en de slager zegt tenslotte dat ze van alledrie was, maar van zijn kont een kandelaar heeft gemaakt.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 763, verhaal 1
Commentaar
7 oktober 1969
The Entrapped Suitors
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21