CJ112841

Letter forhuze Hart Boonstra, mar hy bleau yn Sumarreheide.
't Wie altyd slim mei Hart, 't wie noait goed. 't Wie him noait nei 't sin.
Op in kear kaem Evert Tsyske by him, doe wie 't sierlik moai waer. Evert hie tsiis by him.
"Moai waer, Hart, hè?" sei Evert.
"Moai waer?" sei Hart, "'t is ommers smoarhyt."
"Neamstû dat hyt?" sei Evert.
Evert hie yn 'e Oast sitten. Evert sei: "Ik haw dêr wol oan 't wurk west, doe wie 't noch wol trije kear sa hyt."
"Dan hie ik it bistoarn", sei Hart.
"Ik ha noait lêst fan 'e waermte hawn", sei Evert.
"Wy hienen dêr hiele dikke jassen oan, dy kearden de waermte."
Doe sei Hart: "Dan woe ik wol, dat ik sa'n jas hie." "Nou, dû kinst wol sa'n jas krije," sei Hart [moat Evert wêze], "ik ha wol ien thús. Dan mat ik dy even ophelje."
Evert helle de jas op. It wie in frouljusmantel mei in dikke bontkraech.
Tonei hie Hart dy mantel altyd oan as er oan 't skoffeljen wie. Noait hat er wer lêst fan 'e waermte hawn.

Een kaashandelaar geeft aan een mopperige man een dikke mantel cadeau omdat de man zichzelf wil beschermen tegen de warmte. In werkelijkheid is het niet eens zo warm.

Collectie Jaarsma, verslag 1128, verhaal 41 (archief MI)

onbekend

Hart Boonstra    Hart Boonstra   

Evert Tsyske    Evert Tsyske   

Evert    Evert   

Oast    Oast   

Sumarreheide    Sumarreheide   

Hart    Hart   

2013-03-01 14:46:21