Hoofdtekst
Der wie in wiif, dat wiif, as dy to boadskipjen gong, dan die se de boadskippen altiten yn 'e broek. Hja hie in hiele wide broek oan. As se dan thús kaem mei de boadskippen dan helle har jonkje fan fjouwer jier alles by har ta de broek út. Dat wie sa de gewoante. Dat jonkje woe dat altyd graech dwaen.
Doe op in kear doe helle dat jonkje de boadskippen wèr by har ta de broek út.
Doe frege hja him: "Hast se der allegear út?"
"Né, mem," sei 't jonkje, "der sit noch in biezem yn."
"O, lit dy mar sitte," sei se, "dêr set heit joun wol even in stôk yn."
Doe op in kear doe helle dat jonkje de boadskippen wèr by har ta de broek út.
Doe frege hja him: "Hast se der allegear út?"
"Né, mem," sei 't jonkje, "der sit noch in biezem yn."
"O, lit dy mar sitte," sei se, "dêr set heit joun wol even in stôk yn."
Beschrijving
Boodschappen die vrouw in haar broek meeneemt worden daar door haar zoon uitgehaald. Op de vraag of alles er uit is, zegt de jongen dat er nog een bezem in zit. Moeder zegt dat die kan blijven zitten, daar zal vader 's avonds wel een stok in steken.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 1145, verhaal 2 (Archief Meertens Instituut)
Commentaar
16 september 1974
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21