Hoofdtekst
Der wie ris in âld mantsje, dy kuijere yn 'e bosk. Doe't er op 't lêst nei hûs ta soe, koed er de yngong fan 't bosk nergens fine. Hy dwaelde mar om en hy dwaelde mar om. It woarde al letter en letter. Op 't lêst seach er in ljochtsje yn 'e fierte. Doe tocht er: "Dêr mat ik mar op ôf, hwant dêr sille wol minsken wêze."
It wie noch in hiel ein rinnen, mar op 't lêst wie er op it plak dêr't er dat ljochtsje sjoen hie.
Doe stie dêr in lyts hûske en dêr kloppe er oan. En doe kom dêr in âld wyfke by de doar.
Hy klage syn leed tsjin dat âld wyfke. Hy woe graech hwat rêste en hwat to drinken ha. Doe sei 't âld-wyfke, dan moest er mar yn 'e hûs komme, dan soe se gau hwat kofje sette.
Doe sette se kofje.
Doe sei er: "Ik hie oars ek wol sin oan hwat iten."
Doe sei 't âld-wyfke: "Dat treft net sa bêst. Ik haw oars net yn 'e hûs as hwat moal. Dan sil 'k ús dêr gau in pear pankoekjes fan bakke."
En doe bakte se fjouwer pankoekjes. Doe ieten se dêr dy jouns elk ien fan op. De oare beiden sette 't âld-wyfke achter op 'e tafel. Dy soenen se de oare moarns opite, as se fan bêd ôfkommen.
Hja praetten noch hwat togearre en sa woarde it op 't lêst bêdtiid. Doe sei 't âld-wyfke: "As jo nou op dat bêd gean, dan gean ik op 't oare."
Doe rekken se elk op in bêd. Mar sliepe koenen se net.
Hy kearde him alris in pear kearen om. Dat hearde it âld-minske yn har bêdsté; hja kaem oerein en kipe mei de holle om 'e bêdsdoar. Tagelyk kipe it âld-mantsje èk mei de holle om 'e bêdsdoar. Dat gebeurde al ris wer, en noch alris wer. Doe sei 't âld-mantsje: "Sil 'k mar..." "Jamar", sei 't âld-wyfke.
En doe stapte er fan 't bêd ôf en gong nei de tafel ta en doe iet er de beide pankoeken op.
It wie noch in hiel ein rinnen, mar op 't lêst wie er op it plak dêr't er dat ljochtsje sjoen hie.
Doe stie dêr in lyts hûske en dêr kloppe er oan. En doe kom dêr in âld wyfke by de doar.
Hy klage syn leed tsjin dat âld wyfke. Hy woe graech hwat rêste en hwat to drinken ha. Doe sei 't âld-wyfke, dan moest er mar yn 'e hûs komme, dan soe se gau hwat kofje sette.
Doe sette se kofje.
Doe sei er: "Ik hie oars ek wol sin oan hwat iten."
Doe sei 't âld-wyfke: "Dat treft net sa bêst. Ik haw oars net yn 'e hûs as hwat moal. Dan sil 'k ús dêr gau in pear pankoekjes fan bakke."
En doe bakte se fjouwer pankoekjes. Doe ieten se dêr dy jouns elk ien fan op. De oare beiden sette 't âld-wyfke achter op 'e tafel. Dy soenen se de oare moarns opite, as se fan bêd ôfkommen.
Hja praetten noch hwat togearre en sa woarde it op 't lêst bêdtiid. Doe sei 't âld-wyfke: "As jo nou op dat bêd gean, dan gean ik op 't oare."
Doe rekken se elk op in bêd. Mar sliepe koenen se net.
Hy kearde him alris in pear kearen om. Dat hearde it âld-minske yn har bêdsté; hja kaem oerein en kipe mei de holle om 'e bêdsdoar. Tagelyk kipe it âld-mantsje èk mei de holle om 'e bêdsdoar. Dat gebeurde al ris wer, en noch alris wer. Doe sei 't âld-mantsje: "Sil 'k mar..." "Jamar", sei 't âld-wyfke.
En doe stapte er fan 't bêd ôf en gong nei de tafel ta en doe iet er de beide pankoeken op.
Beschrijving
Een oud mannetje raakt op een dag verdwaald in het bos. Hij ziet in de verte licht en loopt er op af. In het huis woont een vrouwtje dat hem drinken geeft, vervolgens 4 pannenkoeken bakt, waarvan ze er 2 eten en hem ook nog een bed aanbiedt. Ze kunnen allebei niet slapen en liggen te draaien. Beide kijken met het hoofd om de deur, het mannetje zegt "zal ik maar..", het vrouwtje vindt het goed, en dan eet hij de 2 overgebleven pannenkoeken op.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 959, verhaal 7 (archief Meertens Instituut)
Commentaar
15 oktober 1972
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21