Hoofdtekst
Der wie in boerehúshâlding, dy hienen in faem en in feint. Op in moarn stienen dy beiden by elkoar to praten. De faem sei tsjin 'e feint: "Silst ek nei de faem?"
"Jawis sil 'k nei de faem ta," sei de feint, "'t is hjoed snein." Doe sei de faem: "Ik wol joun èk in feint ha, al is 't de duvel ek."
Doe kom dêr de jouns in feint by har. Hy kom by de doar en sei, hy woe wolris mei de faem prate. Se lieten him yn 'e hûs en joegen him in stoel. Mar dy feint sei net in stom wurd.
Op 't lêst woarde it tiid dat de boer en de frou op bêd gongen, mar de boer sei earst noch even sunich tsjin 'e faem: "Mast aenst even by ús bêd komme."
Doe bleauwen de feint en de faem togearre oer.
De faem gong nei de boer syn bêd ta, lyk as de boer har hjitten hie. Doe sei de boer tsjin har: "Wyst wol hwastû by dy haste?"
"Né", sei de faem.
"Nou, dan sil 'k dy dat gau sizze. Dat is de duvel. Dû mast mar gau wer nei him ta gean en gean dan mar by him sitten. Mar as er dy hwat freget, datst dwaen moast, siz dan net fuortdaliks fan ja, mar kom dan earst by my."
"Goed", sei de faem, en hja gong wer nei de duvel ta.
In skoft letter kom se wer by de boer syn bêd. De boer lei noch wekker.
"Hy freget my," sei se, "as ik him dàt jaen wol dêr't ik moarn de earste bân om doch."
De boer sei tsjin har: "Siz mar tsjin him dat er dat wol krije kin."
Doe sei se dat tsjin 'e duvel.
De duvel gong op 't lêst fan 'e stoel en nom ôfskie.
Doe gong de faem wer nei de boer ta. De boer sei tsjin har: "Dû giest nou earst mar op bêd en dû meist der net earder ôf komme as dat ik dy rop."
Dat biloofde de faem.
De oare moarns kom de boer der ôf. De arbeiders en de feint wienen al yn 't bûthús. De faem lei noch op bêd, lyk as de boer har hjitten hie.
Doe gong de boer nei har bêd ta en sei: "Kom der nou mar ôf, mar dû meist dy net oanklaeije. Ik soargje der wol foar dat net ien dy sjocht."
Doe gongen se togearre nei de skuorre ta. Doe moest dy faem dêr yn 'e skuorre, sûnder dat se de klean noch oan hie, in grude strie by elkoar bine. Dêr moest se in bân omhinne lizze. De arbeiders en 'e feint wienen yn 't bûthús, dy fornommen der neat fan.
Doe't de faem de grude strie boun hie, sei de boer: "Nou sil ik de lytshúsdoar foar dy iependwaen, dan mastû de grude strie bûtendoar goaije en sizze: "Dêr hast him!"
Doe't dat gebeurd wie, sei er: "Nou kinst dy wol oanklaeije. Net ien dy't it fornom hat. Mar dû mast tonei oppasse hwatst seiste. It hie neat skeeld as dû wiest de duvel syn eigendom west."
Doe't de faem letter bûtendoar kom, koe se net in strieke fan 'e grude strie mear fine. De duvel hie alles meinom.
"Jawis sil 'k nei de faem ta," sei de feint, "'t is hjoed snein." Doe sei de faem: "Ik wol joun èk in feint ha, al is 't de duvel ek."
Doe kom dêr de jouns in feint by har. Hy kom by de doar en sei, hy woe wolris mei de faem prate. Se lieten him yn 'e hûs en joegen him in stoel. Mar dy feint sei net in stom wurd.
Op 't lêst woarde it tiid dat de boer en de frou op bêd gongen, mar de boer sei earst noch even sunich tsjin 'e faem: "Mast aenst even by ús bêd komme."
Doe bleauwen de feint en de faem togearre oer.
De faem gong nei de boer syn bêd ta, lyk as de boer har hjitten hie. Doe sei de boer tsjin har: "Wyst wol hwastû by dy haste?"
"Né", sei de faem.
"Nou, dan sil 'k dy dat gau sizze. Dat is de duvel. Dû mast mar gau wer nei him ta gean en gean dan mar by him sitten. Mar as er dy hwat freget, datst dwaen moast, siz dan net fuortdaliks fan ja, mar kom dan earst by my."
"Goed", sei de faem, en hja gong wer nei de duvel ta.
In skoft letter kom se wer by de boer syn bêd. De boer lei noch wekker.
"Hy freget my," sei se, "as ik him dàt jaen wol dêr't ik moarn de earste bân om doch."
De boer sei tsjin har: "Siz mar tsjin him dat er dat wol krije kin."
Doe sei se dat tsjin 'e duvel.
De duvel gong op 't lêst fan 'e stoel en nom ôfskie.
Doe gong de faem wer nei de boer ta. De boer sei tsjin har: "Dû giest nou earst mar op bêd en dû meist der net earder ôf komme as dat ik dy rop."
Dat biloofde de faem.
De oare moarns kom de boer der ôf. De arbeiders en de feint wienen al yn 't bûthús. De faem lei noch op bêd, lyk as de boer har hjitten hie.
Doe gong de boer nei har bêd ta en sei: "Kom der nou mar ôf, mar dû meist dy net oanklaeije. Ik soargje der wol foar dat net ien dy sjocht."
Doe gongen se togearre nei de skuorre ta. Doe moest dy faem dêr yn 'e skuorre, sûnder dat se de klean noch oan hie, in grude strie by elkoar bine. Dêr moest se in bân omhinne lizze. De arbeiders en 'e feint wienen yn 't bûthús, dy fornommen der neat fan.
Doe't de faem de grude strie boun hie, sei de boer: "Nou sil ik de lytshúsdoar foar dy iependwaen, dan mastû de grude strie bûtendoar goaije en sizze: "Dêr hast him!"
Doe't dat gebeurd wie, sei er: "Nou kinst dy wol oanklaeije. Net ien dy't it fornom hat. Mar dû mast tonei oppasse hwatst seiste. It hie neat skeeld as dû wiest de duvel syn eigendom west."
Doe't de faem letter bûtendoar kom, koe se net in strieke fan 'e grude strie mear fine. De duvel hie alles meinom.
Onderwerp
VDK 1191B* - Het eerste wat gebonden wordt 
VDK 1191B* - Het eerste wat gebonden wordt 
Beschrijving
Een meisje en een jongeman praten op de boerderij met elkaar. Het is zondag en het meisje zegt dat ze die avond een man wil, al is het de duivel. Die avond komt een man naar haar toe. De boer waarschuwt dat ze straks even bij hem moet komen. Hij vertelt dat het de duivel is en dat ze niet zomaar moet antwoorden. De man wil dat ze de volgende dag de eerste band om doet. De boer zegt haar daarmee in te stemmen. 's Morgens moet het meisje van de boer naakt met hem mee naar de schuur terwijl alle arbeiders en de man in de stal zijn. Het meisje moet een bos stro bij elkaar binden en er een band omheen doen. De boer gooit de schuurdeur open en het meisje gooit de band naar buiten terwijl ze roept: hier heb je hem. Even later, als ze op de plek kijkt, ligt er geen strootje meer op de grond. De duivel heeft alles meegenomen.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 960, verhaal 2 (archief Meertens Instituut)
Commentaar
16 oktober 1972
Het eerste wat gebonden wordt
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21