Hoofdtekst
Schatsagen
't Was een vreemde hoef, waar Wulm Biersteker als vaste arbeider werkte. Al sinds onheugelijke tijden hoorde je er 's nachts getik en geritsel. of het uit de muur kwam of uit de kinderbalken, waarop de zolder rustte, kon niemand vertellen. De boer en de boerin vooral hoorden 't vaak, doordat hun bedstede tegen die klopmuur aanstond. 't Was de muur tusschen de slaapkamer en de pronkkamer.
Eigenlijk was de baas toch wel een beetje nieuwsgierig wat dat kloppen kon beduiden, temeer omdat hij van zijn vader wel eens verhalen had gehoord van spoken, die bij hun leven een schat hadden verborgen en net zoo lang moesten rondwaren tot iemand haar vond; dan eerst waren ze verlost.
Stel je voor, dat een vroegere bewoner dat ook gedaan had... dan zou het toch wel een kansje waard zijn, om wat meer van die geschiedenis te weten te komen. Hij sprak er met zijn opgeschoten zoon over en samen spraken ze af, 't er eens op te wagen.
Laat in den avond gingen ze de pronkkamer binnen om het spook te ontmoeten. Ze hadden er nog niet lang gezeten toen het twaalf uur sloeg en een lange, witte, lichtende gestalte hen met zijn holle oogen doordringend aankeek. Vader en zoon staarden, verlamd van schrik, het spook aan en waggelden eindelijk met knikkende knieen de kamer uit. Voor geen honderd daalders hadden ze het nog eens over gedaan. Nog danig in de war vertelde de boer het aan Wulm, maar die lachte, en zei, best ook eens het spook te willen ontmoeten; hij zou niet wegloopen! Dat moest hij waar maken; en zoo vleide Wulm zich dien avond in
de luie stoel van den baas om te wachten op de dingen die komen zouden.
Ook hem verscheen klokslag twaalf het spook, maar hij hield zich slapend, zelfs toen het zachtjes met zijn koude hand over zijn voorhoofd streek. Dat scheen naar de zin van den geest, want hij bekommerde zich niet meer om Wulm, pakte een stoel, ging er op staan, betastte de moerbalken, opende daarin een verborgen laadje, en haalde er een ijzeren kistje uit. Kort daarop hoorde onze vriend gerammel van geld, dan werd het kistje weer op zijn oude plaats teruggezet. Toen verdween de verschijning, na eerst de slaper van hoofd tot voeten betast te hebben.
's Morgens werd de schat gelicht en Wulm kreeg als belooning een aardig huisje waarin hij zijn leven lang heeft gewoond.
Op zijn raad sloot men den volgenden nacht den karnhond in de pronkkamer, dan kon de geest op het dier zijn woede koelen, want hoewel het hem rust bracht, zou de geest toch kwaad zijn, wanneer hij zijn schat zou missen. 't Kwam uit ook, want den volgenden nacht hoorde men in het spookuur in de pronkkamer een afschuwelijk gehuil en 's morgens vond men het goede dier aan stukken gereten. 't Was zond, maar anders had het misschien wel een menschenleven gekost. In de kamer hing een akelige zwavellucht. Sindsdien heeft men nooit meer iets van het spook gehoord of gezien.
't Was een vreemde hoef, waar Wulm Biersteker als vaste arbeider werkte. Al sinds onheugelijke tijden hoorde je er 's nachts getik en geritsel. of het uit de muur kwam of uit de kinderbalken, waarop de zolder rustte, kon niemand vertellen. De boer en de boerin vooral hoorden 't vaak, doordat hun bedstede tegen die klopmuur aanstond. 't Was de muur tusschen de slaapkamer en de pronkkamer.
Eigenlijk was de baas toch wel een beetje nieuwsgierig wat dat kloppen kon beduiden, temeer omdat hij van zijn vader wel eens verhalen had gehoord van spoken, die bij hun leven een schat hadden verborgen en net zoo lang moesten rondwaren tot iemand haar vond; dan eerst waren ze verlost.
Stel je voor, dat een vroegere bewoner dat ook gedaan had... dan zou het toch wel een kansje waard zijn, om wat meer van die geschiedenis te weten te komen. Hij sprak er met zijn opgeschoten zoon over en samen spraken ze af, 't er eens op te wagen.
Laat in den avond gingen ze de pronkkamer binnen om het spook te ontmoeten. Ze hadden er nog niet lang gezeten toen het twaalf uur sloeg en een lange, witte, lichtende gestalte hen met zijn holle oogen doordringend aankeek. Vader en zoon staarden, verlamd van schrik, het spook aan en waggelden eindelijk met knikkende knieen de kamer uit. Voor geen honderd daalders hadden ze het nog eens over gedaan. Nog danig in de war vertelde de boer het aan Wulm, maar die lachte, en zei, best ook eens het spook te willen ontmoeten; hij zou niet wegloopen! Dat moest hij waar maken; en zoo vleide Wulm zich dien avond in
de luie stoel van den baas om te wachten op de dingen die komen zouden.
Ook hem verscheen klokslag twaalf het spook, maar hij hield zich slapend, zelfs toen het zachtjes met zijn koude hand over zijn voorhoofd streek. Dat scheen naar de zin van den geest, want hij bekommerde zich niet meer om Wulm, pakte een stoel, ging er op staan, betastte de moerbalken, opende daarin een verborgen laadje, en haalde er een ijzeren kistje uit. Kort daarop hoorde onze vriend gerammel van geld, dan werd het kistje weer op zijn oude plaats teruggezet. Toen verdween de verschijning, na eerst de slaper van hoofd tot voeten betast te hebben.
's Morgens werd de schat gelicht en Wulm kreeg als belooning een aardig huisje waarin hij zijn leven lang heeft gewoond.
Op zijn raad sloot men den volgenden nacht den karnhond in de pronkkamer, dan kon de geest op het dier zijn woede koelen, want hoewel het hem rust bracht, zou de geest toch kwaad zijn, wanneer hij zijn schat zou missen. 't Kwam uit ook, want den volgenden nacht hoorde men in het spookuur in de pronkkamer een afschuwelijk gehuil en 's morgens vond men het goede dier aan stukken gereten. 't Was zond, maar anders had het misschien wel een menschenleven gekost. In de kamer hing een akelige zwavellucht. Sindsdien heeft men nooit meer iets van het spook gehoord of gezien.
Onderwerp
SINSAG 0401 - Der verborgene Schatz. 
SINSAG 0401 - Der verborgene Schatz. 
Beschrijving
Op een boerderij waar het spookt, ziet de boer met zijn vader een spook en de knecht wil dat ook zien en gaat 's nachts zitten waken in de pronkkamer, ziet het spook komen, houdt zich slapende en ziet het spook een kistje pakken uit 'n verborgen laadje in een der balken. 's Morgens wordt de schat gelicht en de knecht krijgt een leuke huisje om te wonen en in de pronkkamer wordt die nacht een hond gezet, die door de boze geest in stukken wordt gereten, waarna van de geest niet meer wordt gehoord.
Bron
J.R.W. en M. Sinninghe: Zeeuwsch sagenboek. Zutphen 1933, p. 57-58
Commentaar
voor 1933
Der verborgene Schatz.
Naam Overig in Tekst
Wulm Biersteker
Wulm Biersteker
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20