Hoofdtekst
De Kikkerkoning
Er woonde eens, lang geleden, een prinsesje in een schitterend kasteel. Ze speelde vaak in de grote kasteeltuin. Altijd was daar wel iets te beleven. Vaak had ze haar lievelingsbal bij zich, een prachtige gouden bal waar ze erg zuinig op was. Ze liet hem rollen of gooide hem hoog in de lucht. Dan probeerde ze hem op te vangen. Meestal lukte dat ook, maar op een dag schoot de bal uit haar handen: PLONS! De vijver in. Daar lag hij dan. Tussen de grote, groene bladeren van de witte waterlelies. Het goud schitterde in het zonlicht. Een mooi gezicht, maar de bal lag zo ver van de kant, dat het prinsesje er niet meer bij kon. Ze moest ervan huilen. De oever van de vijver was modderig en glad en ze wilde zich niet vuil maken. Ze kon toch moeilijk met haar nieuwe roze lakschoentjes door die vieze modder gaan? Hoe kreeg ze nu haar mooie bal terug? De gedachte dat ze hem voor altijd kwijt zou zijn, maakte haar nog harder aan het huilen. Opeens hoorde ze een stemmetje: 'Kwak is er toch? Kwak is er nou? Waarom huil je zo?' Het prinsesje keek verbaasd om zich heen. Ze begreep niet waar dat gekwaak vandaan kwam en dacht dat ze het zich verbeeldde. Verdrietig wilde ze terug naar het kasteel gaan, toen ze duidelijk hoorde: 'Kwil je wel helpen! Kwom toch terug! Kwak kan ik voor je doen?' Weer keek het meisje om zich heen. Haar oog viel op een lelijke, dikke kikker die op een lelieblad in de vijver zat. De kikker keek haar met z'n glimmende, uitpuilende kikkerogen aan. Vriendelijk vroeg hij: 'Ben je zo verdrietig, mooie koningsdochter?' 'Eh... ja,' zei de prinses en ze aarzelde even. Ze vond kikkers maar vieze beesten en een pratende vieze kikker was helemaal eng. 'Ik ben de koning van de vijver,' kwaakte de kikker. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Het meisje raapte al haar moed bijeen en antwoordde: 'Mijn bal is in de vijver gerold. Kun jij hem eruit halen, misschien?' 'Misschien,' zei de kikker. 'Kwak krijg ik daarvoor in ruil?' Het prinsesje was zo blij dat ze haar gouden bal weer snel vast zou kunnen houden, dat ze zei: 'Wat je maar wilt, lieve kikker. Mijn mooie prinsessenjurk, mijn juwelen of mijn gouden kroontje? Die bal is me alles waard.' 'Alles?' De kikker dacht na. 'Kwil graag je vriendschap hebben.' 'Mijn vriendschap?' De prinses fronste haar wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?' 'Kwil bij je aan tafel zitten, van je gouden bordje eten, uit je glaasje drinken en in je koninklijke bedje slapen... En kwil graag een keer een kwus!' 'Een kwus? Wat is dat, een kwus?' vroeg de prinses. 'Nou gewoon, zo,' zei de kikker. Hij tuitte zijn bek, sloot zijn ogen en maakte een smakkend geluid: 'Kwak! Smak!' 'Goed,' zei de prinses. 'Ik beloof het allemaal.' Maar ze meende er niets van. Ze wilde nu zo snel mogelijk haar bal terug, zodat ze weer naar huis kon. Van die rare kikker kreeg ze de kriebels. Hoe kon ze ooit vriendschap sluiten met zo'n kleffe, groene kwakert? Ze griezelde bij het idee dat hij van hetzelfde bordje zou eten en in hetzelfde bedje zou slap en als zij. En ze moest er al helemaal niet aan denken dat ze de kikker een zoen zou moeten geven. Brrr... dat nooit! Maar een klein leugentje kon geen kwaad, dacht de prinses. Ze zei nog eens: 'Ik beloof het je allemaal, kikker. Pak je nu mijn bal?' Met een paar sprongen was de kikker bij de gouden bal en met gemak duwde hij hem zwemmend naar de kant. Snel pakte het prinsesje de bal en ze wilde ermee wegrennen. 'Ho, stop!' riep de kikker. 'Ik kan je niet bijhouden! Pak me op, dan gaan we samen naar je huis.' Maar het meisje hoorde hem al niet meer. Ze had haar gouden bal terug en daar was het haar om te doen. Ze dacht al snel niet meer aan de kikker. De volgende dag zat het koninklijke gezin in het kasteel te eten van hun gouden borden. Opeens klonk er een stemmetje vanachter de zware houten kasteeldeuren: 'Kwaak open! Prinses! Kwaak open!' De prinses schrok. Dat stemmetje kende ze. 'Wie is dat?' vroeg de koning. 'Ik ga wel!' zei zijn dochter vlug en ze rende naar de deur. Ze had meteen begrepen dat de kikker de weg naar het kasteel gevonden had. Ze opende de deur op een kiertje. 'Scheer je weg!' siste ze tegen de kikker, die daar inderdaad zat. En ze deed de deur meteen weer dicht. 'Wie was dat? Wat is er toch aan de hand?' De koning begreep er niets van. Zijn dochter wist wel dat ze haar vader niet voor de gek kon houden. Ze vertelde hem wat ze de vorige dag had meegemaakt en wat ze de kikker beloofd had. 'En nu is hij hier, maar ik wíl helemaal geen vriendje zijn van een kikker!' Ze barstte in tranen uit. 'Hij is vies en glibberig en heeft van die uitpuilende ogen, en wratten op zijn rug...' De koningin kreeg medelijden met haar dochter. 'Ach kindje toch, niet huilen. Ik vraag wel of hij weggaat.' Maar vanachter de deur klonk de stem van de kikker weer: Prinsesje, doe de deur eens open 'k Bracht je gouden bal terug Nu mag ik je vriendje worden Kom en haal mij dus maar vlug! De koning keek zijn dochter streng aan en zei: 'Als je iemand iets belooft, moet je die belofte ook nakomen. Ga maar gauw opendoen en laat hem binnen.' Het prinsesje had haar vader nog nooit tegengesproken. Ze liep weer naar de deur en liet de kikker binnen. 'Kwak een mooi kasteel!' De kikker kwam de eetzaal binnen. Hij groette de koning en de koningin heel beleefd met een klein kikkerbuiginkje. 'Goedemiddag Sire, Majesteit. Eet u smakelijk.' 'Dank u wel,' antwoordde de koning. 'U lijkt mij een welopgevoede kikker.' 'Ach, dat kwaakt voor zich,' zei de kikker. 'Ook ik heb adellijk bloed. Ik ben de koning van de vijver.' Hij sprong op de tafel. 'Mmm, vlindermacaroni, heerlijk! Bijna net zo lekker als krekelpuree.' Hij nam een hap van het eten dat op het gouden bordje lag. Toen dronk hij een slokje uit het kristallen glas dat ernaast stond. De prinses trok een vies gezicht bij het zien van die lange kikkertong. Zelf had ze ineens helemaal geen trek meer. Even later kwaakte de kikker dat de maaltijd hem goed had gesmaakt, maar dat hij wel erg moe was van de lange reis. 'Ik ben helemaal van de vijver naar uw mooie kasteel gesprongen, Majesteit,' zei hij tegen de koning. 'Dat zal zeker vermoeiend zijn geweest, beste kikker. Mijn dochter zal u vergezellen naar haar kamer, zodat u wat kunt uitrusten,' zei de koning gastvrij. De prinses keek haar vader boos aan, maar nu kon ze niet anders meer. Met een vies gezicht pakte ze de kikker tussen duim en wijsvingervast. Ze hield hem zo ver mogelijk van zich af, terwijl ze met haar andere hand haar neus dichthield. Ze dacht zeker dat de kikker stonk, wat helemaal niet zo was. Zo bracht ze hem naar haar slaapkamer. Meteen sprong de kikker op de satijnen lakens van haar hemelbed. 'Krijg ik nu mijn nachtzoen? Alsjeblieft?' smeekte hij. De prinses wilde de kikker eigenlijk net gaan vertellen dat hij nu toch echt te ver ging, toen ze elkaar aankeken. In de ogen van de kikker zag ze iets dat ze nog nooit had gezien. Wat er toen met haar gebeurde, wist ze niet. Ze tilde de kikker voorzichtig op en zette hem op haar vlakke hand. Langzaam bracht ze hem naar haar gezicht en gaf hem zachtjes een kus op zijn brede kikkerbek. WOES]! Het gebeurde in een flits. Daar stond opeens een stoere prins met prachtige groene ogen. De mond van de prinses viel open van verbazing. Voordat ze iets kon vragen, zei de prins al: 'Ooit ben ik door een heks veranderd in een kikker. Jouw kus heeft die betovering verbroken. Als jouw gouden bal gisteren niet in de vijver was gevallen, was ik misschien mijn hele leven lang een kikker gebleven. Dank je wel. Dank je wel, prinses.' En hij gaf haar zo'n lieve kus op haar wang, dat ze op slag verliefd op hem werd. Niet veel later trouwden ze op het kasteel. Er kwamen vele gasten en er werd een geweldig feestmaal opgediend. 'Vlindermacaroni!' riep de prins blij. 'Kwak heerlijk!' En ja, ze leefden samen nog heel lang en gelukkig.
Er woonde eens, lang geleden, een prinsesje in een schitterend kasteel. Ze speelde vaak in de grote kasteeltuin. Altijd was daar wel iets te beleven. Vaak had ze haar lievelingsbal bij zich, een prachtige gouden bal waar ze erg zuinig op was. Ze liet hem rollen of gooide hem hoog in de lucht. Dan probeerde ze hem op te vangen. Meestal lukte dat ook, maar op een dag schoot de bal uit haar handen: PLONS! De vijver in. Daar lag hij dan. Tussen de grote, groene bladeren van de witte waterlelies. Het goud schitterde in het zonlicht. Een mooi gezicht, maar de bal lag zo ver van de kant, dat het prinsesje er niet meer bij kon. Ze moest ervan huilen. De oever van de vijver was modderig en glad en ze wilde zich niet vuil maken. Ze kon toch moeilijk met haar nieuwe roze lakschoentjes door die vieze modder gaan? Hoe kreeg ze nu haar mooie bal terug? De gedachte dat ze hem voor altijd kwijt zou zijn, maakte haar nog harder aan het huilen. Opeens hoorde ze een stemmetje: 'Kwak is er toch? Kwak is er nou? Waarom huil je zo?' Het prinsesje keek verbaasd om zich heen. Ze begreep niet waar dat gekwaak vandaan kwam en dacht dat ze het zich verbeeldde. Verdrietig wilde ze terug naar het kasteel gaan, toen ze duidelijk hoorde: 'Kwil je wel helpen! Kwom toch terug! Kwak kan ik voor je doen?' Weer keek het meisje om zich heen. Haar oog viel op een lelijke, dikke kikker die op een lelieblad in de vijver zat. De kikker keek haar met z'n glimmende, uitpuilende kikkerogen aan. Vriendelijk vroeg hij: 'Ben je zo verdrietig, mooie koningsdochter?' 'Eh... ja,' zei de prinses en ze aarzelde even. Ze vond kikkers maar vieze beesten en een pratende vieze kikker was helemaal eng. 'Ik ben de koning van de vijver,' kwaakte de kikker. 'Kan ik je ergens mee helpen?' Het meisje raapte al haar moed bijeen en antwoordde: 'Mijn bal is in de vijver gerold. Kun jij hem eruit halen, misschien?' 'Misschien,' zei de kikker. 'Kwak krijg ik daarvoor in ruil?' Het prinsesje was zo blij dat ze haar gouden bal weer snel vast zou kunnen houden, dat ze zei: 'Wat je maar wilt, lieve kikker. Mijn mooie prinsessenjurk, mijn juwelen of mijn gouden kroontje? Die bal is me alles waard.' 'Alles?' De kikker dacht na. 'Kwil graag je vriendschap hebben.' 'Mijn vriendschap?' De prinses fronste haar wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?' 'Kwil bij je aan tafel zitten, van je gouden bordje eten, uit je glaasje drinken en in je koninklijke bedje slapen... En kwil graag een keer een kwus!' 'Een kwus? Wat is dat, een kwus?' vroeg de prinses. 'Nou gewoon, zo,' zei de kikker. Hij tuitte zijn bek, sloot zijn ogen en maakte een smakkend geluid: 'Kwak! Smak!' 'Goed,' zei de prinses. 'Ik beloof het allemaal.' Maar ze meende er niets van. Ze wilde nu zo snel mogelijk haar bal terug, zodat ze weer naar huis kon. Van die rare kikker kreeg ze de kriebels. Hoe kon ze ooit vriendschap sluiten met zo'n kleffe, groene kwakert? Ze griezelde bij het idee dat hij van hetzelfde bordje zou eten en in hetzelfde bedje zou slap en als zij. En ze moest er al helemaal niet aan denken dat ze de kikker een zoen zou moeten geven. Brrr... dat nooit! Maar een klein leugentje kon geen kwaad, dacht de prinses. Ze zei nog eens: 'Ik beloof het je allemaal, kikker. Pak je nu mijn bal?' Met een paar sprongen was de kikker bij de gouden bal en met gemak duwde hij hem zwemmend naar de kant. Snel pakte het prinsesje de bal en ze wilde ermee wegrennen. 'Ho, stop!' riep de kikker. 'Ik kan je niet bijhouden! Pak me op, dan gaan we samen naar je huis.' Maar het meisje hoorde hem al niet meer. Ze had haar gouden bal terug en daar was het haar om te doen. Ze dacht al snel niet meer aan de kikker. De volgende dag zat het koninklijke gezin in het kasteel te eten van hun gouden borden. Opeens klonk er een stemmetje vanachter de zware houten kasteeldeuren: 'Kwaak open! Prinses! Kwaak open!' De prinses schrok. Dat stemmetje kende ze. 'Wie is dat?' vroeg de koning. 'Ik ga wel!' zei zijn dochter vlug en ze rende naar de deur. Ze had meteen begrepen dat de kikker de weg naar het kasteel gevonden had. Ze opende de deur op een kiertje. 'Scheer je weg!' siste ze tegen de kikker, die daar inderdaad zat. En ze deed de deur meteen weer dicht. 'Wie was dat? Wat is er toch aan de hand?' De koning begreep er niets van. Zijn dochter wist wel dat ze haar vader niet voor de gek kon houden. Ze vertelde hem wat ze de vorige dag had meegemaakt en wat ze de kikker beloofd had. 'En nu is hij hier, maar ik wíl helemaal geen vriendje zijn van een kikker!' Ze barstte in tranen uit. 'Hij is vies en glibberig en heeft van die uitpuilende ogen, en wratten op zijn rug...' De koningin kreeg medelijden met haar dochter. 'Ach kindje toch, niet huilen. Ik vraag wel of hij weggaat.' Maar vanachter de deur klonk de stem van de kikker weer: Prinsesje, doe de deur eens open 'k Bracht je gouden bal terug Nu mag ik je vriendje worden Kom en haal mij dus maar vlug! De koning keek zijn dochter streng aan en zei: 'Als je iemand iets belooft, moet je die belofte ook nakomen. Ga maar gauw opendoen en laat hem binnen.' Het prinsesje had haar vader nog nooit tegengesproken. Ze liep weer naar de deur en liet de kikker binnen. 'Kwak een mooi kasteel!' De kikker kwam de eetzaal binnen. Hij groette de koning en de koningin heel beleefd met een klein kikkerbuiginkje. 'Goedemiddag Sire, Majesteit. Eet u smakelijk.' 'Dank u wel,' antwoordde de koning. 'U lijkt mij een welopgevoede kikker.' 'Ach, dat kwaakt voor zich,' zei de kikker. 'Ook ik heb adellijk bloed. Ik ben de koning van de vijver.' Hij sprong op de tafel. 'Mmm, vlindermacaroni, heerlijk! Bijna net zo lekker als krekelpuree.' Hij nam een hap van het eten dat op het gouden bordje lag. Toen dronk hij een slokje uit het kristallen glas dat ernaast stond. De prinses trok een vies gezicht bij het zien van die lange kikkertong. Zelf had ze ineens helemaal geen trek meer. Even later kwaakte de kikker dat de maaltijd hem goed had gesmaakt, maar dat hij wel erg moe was van de lange reis. 'Ik ben helemaal van de vijver naar uw mooie kasteel gesprongen, Majesteit,' zei hij tegen de koning. 'Dat zal zeker vermoeiend zijn geweest, beste kikker. Mijn dochter zal u vergezellen naar haar kamer, zodat u wat kunt uitrusten,' zei de koning gastvrij. De prinses keek haar vader boos aan, maar nu kon ze niet anders meer. Met een vies gezicht pakte ze de kikker tussen duim en wijsvingervast. Ze hield hem zo ver mogelijk van zich af, terwijl ze met haar andere hand haar neus dichthield. Ze dacht zeker dat de kikker stonk, wat helemaal niet zo was. Zo bracht ze hem naar haar slaapkamer. Meteen sprong de kikker op de satijnen lakens van haar hemelbed. 'Krijg ik nu mijn nachtzoen? Alsjeblieft?' smeekte hij. De prinses wilde de kikker eigenlijk net gaan vertellen dat hij nu toch echt te ver ging, toen ze elkaar aankeken. In de ogen van de kikker zag ze iets dat ze nog nooit had gezien. Wat er toen met haar gebeurde, wist ze niet. Ze tilde de kikker voorzichtig op en zette hem op haar vlakke hand. Langzaam bracht ze hem naar haar gezicht en gaf hem zachtjes een kus op zijn brede kikkerbek. WOES]! Het gebeurde in een flits. Daar stond opeens een stoere prins met prachtige groene ogen. De mond van de prinses viel open van verbazing. Voordat ze iets kon vragen, zei de prins al: 'Ooit ben ik door een heks veranderd in een kikker. Jouw kus heeft die betovering verbroken. Als jouw gouden bal gisteren niet in de vijver was gevallen, was ik misschien mijn hele leven lang een kikker gebleven. Dank je wel. Dank je wel, prinses.' En hij gaf haar zo'n lieve kus op haar wang, dat ze op slag verliefd op hem werd. Niet veel later trouwden ze op het kasteel. Er kwamen vele gasten en er werd een geweldig feestmaal opgediend. 'Vlindermacaroni!' riep de prins blij. 'Kwak heerlijk!' En ja, ze leefden samen nog heel lang en gelukkig.
Onderwerp
AT 0440 - The Frog King or Iron Henry
AT 0440 - The Frog King or Iron Henry 
ATU 0440 - The Frog King or Iron Henry.
ATU 0440 - The Frog King or Iron Henry.
Beschrijving
Een prinses laat haar gouden bal in een vijver vallen en een kikker biedt aan de bal terug te brengen in ruil voor haar vriendschap. Ze stemt in, hoewel ze niet van plan is haar belofte te houden, en rent terug naar huis. De volgende dag komt de kikker langs en de prinses moet haar woord houden. Als ze hem kust verandert hij in een knappe prins. De prins en prinses trouwen.
Bron
Gerrie van Dongen en Ad Grooten: Sprookjes van de Efteling. Amsterdam 2009, p. 21-24
Commentaar
Gerrie van Dongen, archivaris van de Efteling, selecteerde de verhalen. Grooten is de creatieve tekstschrijver is, die ook scripts en songs voor Efteling musicals heeft gemaakt.
Naam Locatie in Tekst
Efteling
Efteling
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20