Hoofdtekst
Mien voader het wel es verteld, dat ze vroeger duk same gienge koarte, erges bé’j iemes ien de buurt. D’r waster één ien de ploeg, wor ze van dochte, dattie duk gieng werwolve. Op ’n keer ware ze weer on ’t koarte. Op zekere tied wou die kjel weg. Mar d’aander wouwe ’m nie loate goan. Ze hemmen ’m vasgegrope en ’m nie losgeloate, al gieng ie nog zo d’rop. Opens kwam er ’n wolvevel dör de schorsten valle. Da verbraandde. En toe zeitie: “Nou ziet ’k teraf! As ik los gekomme was en ik had ’t vel kunne kriege, dan ha’k hier alles kort en klein geslage”.
Onderwerp
SINSAG 0824 - Die verbrannte Haut (Gurt, Halsband) 
SINSAG 0824 - Die verbrannte Haut (Gurt, Halsband) 
Beschrijving
Een groepje kaarters heeft het idee dat één van hen een weerwolf is. Als deze man weg wil gaan 's avonds houden ze hem vast en laten ze hem niet gaan. Als zijn wolvenvel door de schoorsteen komt valt het in het vuur en verbrandt. Nu is de man bevrijd.
Bron
M.H. Dinnissen: <i>Volksverhalen uit Gendt.</i> Amsterdam 1993. Ed. A.J. Dekker & J.J. Schell (Nederlandse volksverhalen, deel 3)
Commentaar
17 maart 1965
Vgl. Bandopname II, verhaal 15.
Die verbrannte Haut
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21