Hoofdtekst
Bé’j ons thuus was ’t de gewoonte, dat op erste poasdag noa de hoogmis alle huusgenote en ’t huus en ’t èrf wiere gezègend. Da gebeurde dör voader as hoofd van het gezin. As alle huusgenote thuus ware, ’smiddags vör ’t ète. Wij bidde dan ers de twoalf artikelen samen en dan zègende voader mee ’n gewijd palmtekske, gedoopt ien wijwoater, het hele gezin, dus alle huusgenoten. En dornoa ’t hele huus, alle kamers, de kelder, de schure, het èrf en de tuun bé’j ’t huus, en alle diere. Dan gieng ie terug nor de huusgenote en zègende die nog ens. In de tied, da voader alles zègende, bidde wé’j ielke keer op de knieë het Onze Vader, het Wees gegroet en het Ere zij de Vader. Voader en wé’j vertrouwden er dan op, da ons huus en ons gezin ’t hele joar bezonder gezègend zou zien en gevrijwoard vör grote ongelukke, vöral vör bliksemienslag. Ik heb dit mooie gebruuk van mien voader overgenome en doe zo ok nog ielke erste poasdag. Sommige minse zègenden ’t huus bé’j onwèr. Mar da deej mien voader nie. Hé’j zèj: “As de poaszège gegeven is, hoeft da nie mer.”
Beschrijving
Op eerste paasdag werd in het gezin van de verteller altijd na de mis het hele huis en alle gezinsleden en dieren gezegend door de vader. Dit zou bescherming bieden tegen ongelukken, met name blikseminslag. De verteller heeft dit gebruik overgenomen.
Bron
M.H. Dinnissen: <i>Volksverhalen uit Gendt.</i> Amsterdam 1993. Ed. A.J. Dekker & J.J. Schell (Nederlandse volksverhalen, deel 3)
Commentaar
2 mei 1965
Dinnissen: Door enkele steekproeven is mij gebleken, dat bovengenoemde gewoonte vroeger veel en thans nog wel in enkele gezinnen voorkomt. Natuurlijk met kleine varianten.
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21