Hoofdtekst
"Tussen de Poortweg en de Sellingerstraat ligt een fietspad. Het pad gaat door bosrijk gebied en het is nu verhard. Overdag is het een typisch toeristische route waar men van de rust en stilte kan genieten. Maar als de avond valt wordt het allengs stiller.
De nachtelijke uren worden er het liefst vermeden. Omdat zovelen het verhaal kennen. Men zorgt ervoor dat men niet alleen fietst, als het echt niet anders kan. Mensen die alleen fietsen kunnen namelijk voor een sinistere verrassing komen te staan. Een duister geheim uit het verleden kan zich dan kenbaar maken. Een oude gebeurtenis, een collectieve schuldbekentenis die zich uit in een doodse stilte en een panische angst. Iets wat niemand meemaken wil.
Tempelbosweg ligt er verlaten bij en is niet verlicht. Het enige wat je in de donkerste nachten ziet zijn de silhouetten van reuzen van bomen tegen een vaag oranje gloed in de lucht. Wie er gaat fietsen op dat pad in de bossen krijgt al gauw te maken met een beklemmend gevoel. Alsof je wordt gade geslagen vanuit het duister, vanuit de eeuwenoude bossen. Je denkt misschien iets te horen boven het bulderende geruis van de bomen. Je kijkt en ziet niets. Ook al verwacht je iets. Iets angstaanjagends. De verbeelding is hetgene waarbij je je ongemakkelijk gaat voelen. En onbewust sla je al gauw een tandje hoger om wat sneller de bewoonde wereld te bereiken. Weg uit de klauwen van de onbestemde duisternis met haar primitieve wetten die een gezond menselijk verstand in luttele minuten tot complete wanhoop kunnen drijven.
Je kunt je misschien voorstellen dat als je jezelf een nuchter persoon acht, en je het idee hebt dat er iemand anders is in dat bos, en je dan vervolgens ook nog een jonge dame meent te ontwaren in het vale schijnsel van je fietslicht, dat je daar dan niet zo van opkijkt. Je vraagt je hooguit af waarom een meisje alleen zich op zo'n donker pad ophoudt. En als ze je indringend vraagt of ze een lift achterop mag dan biedt je dat aan. Vanuit een gevoel van hulpvaardigheid misschien. Of misschien stiekem ook omdat je met iemand erbij je gedachten een beetje kan verzetten.
Je hebt haar niet goed kunnen zien in het donker, maar je gaat een praatje met haar aan. En het meisje zegt dat ze er al een hele tijd stond, maar dat iedereen door reed zonder haar te helpen. Dat ze studeert in Groningen en dat ze een lekke band had en dat ze behoorlijk bang was geworden in het donker. Bang dat er niemand meer zou langskomen, met kilometers voor de boeg.
Maar als ze haar verhaal heeft gedaan kan het ineens stil worden achter je.
Doodstil.
Je bemerkt dat je fiets lichter trapt, alsof je plots bergaf gaat. Maar dat is het niet. In de verte zie je de verlichting van het molentje van Ter Haar en je gaat zeker niet naar beneden. Je fiets zou eigenlijk een stuk zwaarder moeten trappen nu, om het gewicht van twee te verplaatsten . Je zou misschien wel moeten staan op de trappers. Maar niets van dat. Je draait je om en je ziet niemand. Er zit niemand achterop. En even denk je nog dat ze een stukje terug van de fiets is gesprongen en verder is gaan lopen, totdat je bemerkt dat warmkoude rillingen je nekharen doen tintelen.
Het is tientallen jaren geleden gebeurd. Zegt men. In het Tempelbos was een meisje vermoord.
Een langsfietsend meisje kreeg op een avond een lekke band en stond moederziel alleen in het Tempelbos. Vanuit het donker hoorde ze krakende geluiden, boven het geruis van de bomen uit. Het leek op een beest dat takken vertrapte. Het moest een groot beest zijn. En het was een beest. Een gevaarlijke man die zich aan de aandacht van de gevangenisbewakers had weten te onttrekken. Hij was het bos in gegaan. Hij had het kreupelhout onder zijn voeten horen kraken terwijl naar mos ruikende takken in zijn gezicht zwiepten en het ijskoude regenwater zijn wangen extra deden branden.
Hij had haar daar ineens zien staan en hij had haar een tijdje gadegeslagen. Zo goed en zo kwaad het ging. Een meisje dat tevergeefs probeerde passerende mensen aan te klampen. In doodsangst. Of ze asjeblieft een lift mocht krijgen. Maar de mensen lieten haar staan, daar op dat nachtelijk Tempelbosweg, in regen en wind.
Haar lot was bezegeld, haar vonnis bekrachtigd. Haar ontzielde lichaam werd twee dagen later gevonden aan de rand van het Tempelbos. Vlakbij een vrolijk beschilderde damesfiets met een lekke band. Een eerstejaars studente.
Er zijn avonden dat de omstandigheden zijn zoals op die fatale avond, lang geleden. De hemel is dan bedekt met lage wolken die met dikke druppels jagen op alles wat zich buiten bevindt. De wind is guur en de bossen klinken als een beukende branding van een woeste zee. Mensen op de fiets hebben dan extra haast om thuis te komen.
Maar wie er in die uren stopt om te helpen wordt geconfronteerd met een vreselijk verleden. Een schuld. De schuld van allen die door zijn gereden toen. De schuld van allen die een meisje hulpeloos overlieten aan de angstaanjagende krankzinnigheid van een zwarte nacht. Een onherroepelijke schuld waaraan niemand zich kan onttrekken. Behalve dan door de Tempelbosweg te vermijden."
De nachtelijke uren worden er het liefst vermeden. Omdat zovelen het verhaal kennen. Men zorgt ervoor dat men niet alleen fietst, als het echt niet anders kan. Mensen die alleen fietsen kunnen namelijk voor een sinistere verrassing komen te staan. Een duister geheim uit het verleden kan zich dan kenbaar maken. Een oude gebeurtenis, een collectieve schuldbekentenis die zich uit in een doodse stilte en een panische angst. Iets wat niemand meemaken wil.
Tempelbosweg ligt er verlaten bij en is niet verlicht. Het enige wat je in de donkerste nachten ziet zijn de silhouetten van reuzen van bomen tegen een vaag oranje gloed in de lucht. Wie er gaat fietsen op dat pad in de bossen krijgt al gauw te maken met een beklemmend gevoel. Alsof je wordt gade geslagen vanuit het duister, vanuit de eeuwenoude bossen. Je denkt misschien iets te horen boven het bulderende geruis van de bomen. Je kijkt en ziet niets. Ook al verwacht je iets. Iets angstaanjagends. De verbeelding is hetgene waarbij je je ongemakkelijk gaat voelen. En onbewust sla je al gauw een tandje hoger om wat sneller de bewoonde wereld te bereiken. Weg uit de klauwen van de onbestemde duisternis met haar primitieve wetten die een gezond menselijk verstand in luttele minuten tot complete wanhoop kunnen drijven.
Je kunt je misschien voorstellen dat als je jezelf een nuchter persoon acht, en je het idee hebt dat er iemand anders is in dat bos, en je dan vervolgens ook nog een jonge dame meent te ontwaren in het vale schijnsel van je fietslicht, dat je daar dan niet zo van opkijkt. Je vraagt je hooguit af waarom een meisje alleen zich op zo'n donker pad ophoudt. En als ze je indringend vraagt of ze een lift achterop mag dan biedt je dat aan. Vanuit een gevoel van hulpvaardigheid misschien. Of misschien stiekem ook omdat je met iemand erbij je gedachten een beetje kan verzetten.
Je hebt haar niet goed kunnen zien in het donker, maar je gaat een praatje met haar aan. En het meisje zegt dat ze er al een hele tijd stond, maar dat iedereen door reed zonder haar te helpen. Dat ze studeert in Groningen en dat ze een lekke band had en dat ze behoorlijk bang was geworden in het donker. Bang dat er niemand meer zou langskomen, met kilometers voor de boeg.
Maar als ze haar verhaal heeft gedaan kan het ineens stil worden achter je.
Doodstil.
Je bemerkt dat je fiets lichter trapt, alsof je plots bergaf gaat. Maar dat is het niet. In de verte zie je de verlichting van het molentje van Ter Haar en je gaat zeker niet naar beneden. Je fiets zou eigenlijk een stuk zwaarder moeten trappen nu, om het gewicht van twee te verplaatsten . Je zou misschien wel moeten staan op de trappers. Maar niets van dat. Je draait je om en je ziet niemand. Er zit niemand achterop. En even denk je nog dat ze een stukje terug van de fiets is gesprongen en verder is gaan lopen, totdat je bemerkt dat warmkoude rillingen je nekharen doen tintelen.
Het is tientallen jaren geleden gebeurd. Zegt men. In het Tempelbos was een meisje vermoord.
Een langsfietsend meisje kreeg op een avond een lekke band en stond moederziel alleen in het Tempelbos. Vanuit het donker hoorde ze krakende geluiden, boven het geruis van de bomen uit. Het leek op een beest dat takken vertrapte. Het moest een groot beest zijn. En het was een beest. Een gevaarlijke man die zich aan de aandacht van de gevangenisbewakers had weten te onttrekken. Hij was het bos in gegaan. Hij had het kreupelhout onder zijn voeten horen kraken terwijl naar mos ruikende takken in zijn gezicht zwiepten en het ijskoude regenwater zijn wangen extra deden branden.
Hij had haar daar ineens zien staan en hij had haar een tijdje gadegeslagen. Zo goed en zo kwaad het ging. Een meisje dat tevergeefs probeerde passerende mensen aan te klampen. In doodsangst. Of ze asjeblieft een lift mocht krijgen. Maar de mensen lieten haar staan, daar op dat nachtelijk Tempelbosweg, in regen en wind.
Haar lot was bezegeld, haar vonnis bekrachtigd. Haar ontzielde lichaam werd twee dagen later gevonden aan de rand van het Tempelbos. Vlakbij een vrolijk beschilderde damesfiets met een lekke band. Een eerstejaars studente.
Er zijn avonden dat de omstandigheden zijn zoals op die fatale avond, lang geleden. De hemel is dan bedekt met lage wolken die met dikke druppels jagen op alles wat zich buiten bevindt. De wind is guur en de bossen klinken als een beukende branding van een woeste zee. Mensen op de fiets hebben dan extra haast om thuis te komen.
Maar wie er in die uren stopt om te helpen wordt geconfronteerd met een vreselijk verleden. Een schuld. De schuld van allen die door zijn gereden toen. De schuld van allen die een meisje hulpeloos overlieten aan de angstaanjagende krankzinnigheid van een zwarte nacht. Een onherroepelijke schuld waaraan niemand zich kan onttrekken. Behalve dan door de Tempelbosweg te vermijden."
Onderwerp
SINSAG 0436 - Mörder kehrt wieder. 
SINSAG 0436 - Mörder kehrt wieder. 
Beschrijving
De geest van een vermoorde studente waart op donkere, regenachtige avonden rond langs de Tempelbosweg bij Groningen. Ooit kreeg ze daar een lekke band, vroeg om een lift, maar niemand wilde stoppen. Ze werd vermoord door een ontsnapte gevangene.
Bron
Ingezonden in de Nederlandse Volksverhalenbank van het Meertens Instituut
Commentaar
2010-12-31 18:57:59
Verteld op het Spiritueel Forum JHK in de topic "het bos waar het spookt" op 08-04-2010, gebruiker "moon29". Een verhaal over het Tempelbos bij Ter Apel, Groningen.
Mörder kehrt wieder.
Naam Overig in Tekst
Ter Haar
Ter Haar
Naam Locatie in Tekst
Poortweg
Poortweg
Sellingerstraat
Sellingerstraat
Groningen
Groningen
Tempelbos
Tempelbos
Tempelbosweg
Tempelbosweg
Plaats van Handelen
Ter Apel (Groningen)
Ter Apel (Groningen)
Kloekenummer in tekst
G037p
G037p
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21