Hoofdtekst
En dan Neeltjes Nol.
Neeltjes Nol kwam weer op een andere manier aan zijn naam.
Van Neeltje natuurlijk.
Dat zat zoo.
Er was eens een boer die zijn dochter wilde laten trouwen met een rijke boerenzoon.
Maar ja, jonge dochters zijn soms erg eigenzinnig waar het geldt het stuk van trouwen. Vader mag dan al gekozen hebben, het kan niettemin gebeuren dat het meisje een gansch andere op het oog heeft.
Zoo ging het ook met Neeltje.
Ze zou dan trouwen, zei haar vader, en wel met de jongeman die hij voor haar uitgezocht had.
Maar Neeltje zei, nee, ik doe het niet!
Al het gepraat van den ouden boer hielp niet en ook de jonge boerenzoon, al maakte hij haar dan ook nog zoo ijverig het hof, vermocht op Neeltje niet zóóveel. Ze bleef bij haar eerste antwoord. Ze weigerde kort en bondig.
Dan maar naar de heks, grommelde de oude boer.
Neeltje zei niets. Ze knikte door haar knieën van schrik en ze werd bleek van angst toen ze de woorden hoorde uit de harde mond van haar stroeven vader, maar ze bleef bij haar weigering.
Ze wou den haar toegedachten bruidegom niet hebben. Ze wóu niet.
Nu zijn oude boeren soms even eigenzinnig, als het om hun vaderlijke macht gaat als jonge meisjes wanneer het over trouwen loopt. Hij had nu eenmaal gezegd, dan ga je naar de heks, en dat moest dan maar gebeuren ook.
Op een kwade avond bracht hij Neeltje naar de heks die in een nol huisde.
De stijfkoppige boer keerde alleen naar zijn hoeve terug en liet Neeltje over aan de genade of ongenade van de heks.
Hoe het Neeltje vergaan is weet niemand. Er is nooit meer iets van haar vernomen maar de heuvel heet sedert Neeltjes Nol.
Nu hebben de zeden zich wat verzacht in de loop der tijden.
Er zijn natuurlijk nog wel oude stijve boeren die een man voor hun dochter uitkiezen en ook komt het nog wel voor dat de jonge dochters brutaal genoeg zijn om dien bruidegom niet te willen.
Het gebeurt ook nog wel dat ze allang de rechte Jozef gevonden hebben, lang voordat vader aan haar trouwdag dacht en zonder dat hij er iets van wist.
Die dingen komen tegenwoordig nog evengoed voor als in vroeger dagen.
Maar zulke oude stroeve boeren brengen hun Neeltjes niet meer naar de heks. Nee want de heksen zijn allang van Texel verdewenen.
De zeden hebben zich verzacht.
Na Neeltje is er geen onwillig meisje meer naar de heks gebracht maar wanneer ze in hun ongehoorzaamheid bleven volharden werden ze naar de Mient gestuurd.
Tja, daar konden ze niet van buiten, die halstarrige jonge dochters.
Weigerden ze den bruidegom dan was er natuurlijk gekrakeel op de hoeve, nou, het dak kraakte er soms van, maar naar de heks hoefden de meisjes niet.
Wil je niet, zei de boer, wil je niet, goed meisje, dan niet, maar als je voor je acht en twintigste jaar niet getrouwd bent ga je naar de Mient.
Daar hielp geen lievemoederen aan.
Het is een feit dat verscheidene Neeltjes den bruidegom dan maar namen.
Dat was toch altijd nog beter dan naar de Mient te moeten, niet waar?
Later werd het zoo dat alle meisjes die met hun acht en twingtigste jaar nog geen man hadden naar de Mient gestuurd werden.
Nu kan men dit alles gelooven of niet, maar dan blijft toch de vraag te beantwoorden waar dan op Texel het gezegde vandaan komt: "Trijntje of Neeltje of Boukje moet naar de Mient."
Er zal dan toch vroeger met die Texelsche meisjes wel zoo het een en ander voorgevallen zijn.
In ieder geval is het zeker dat nu nog alle Texelsche schoonen een koude rilling langs hun rug voelen risselen als ze ook maar aan de Mient denken.
En nu is er niet eens een Mient meer.
Laat staan dan vroeger, toen die er nog wel was.
Neeltjes Nol kwam weer op een andere manier aan zijn naam.
Van Neeltje natuurlijk.
Dat zat zoo.
Er was eens een boer die zijn dochter wilde laten trouwen met een rijke boerenzoon.
Maar ja, jonge dochters zijn soms erg eigenzinnig waar het geldt het stuk van trouwen. Vader mag dan al gekozen hebben, het kan niettemin gebeuren dat het meisje een gansch andere op het oog heeft.
Zoo ging het ook met Neeltje.
Ze zou dan trouwen, zei haar vader, en wel met de jongeman die hij voor haar uitgezocht had.
Maar Neeltje zei, nee, ik doe het niet!
Al het gepraat van den ouden boer hielp niet en ook de jonge boerenzoon, al maakte hij haar dan ook nog zoo ijverig het hof, vermocht op Neeltje niet zóóveel. Ze bleef bij haar eerste antwoord. Ze weigerde kort en bondig.
Dan maar naar de heks, grommelde de oude boer.
Neeltje zei niets. Ze knikte door haar knieën van schrik en ze werd bleek van angst toen ze de woorden hoorde uit de harde mond van haar stroeven vader, maar ze bleef bij haar weigering.
Ze wou den haar toegedachten bruidegom niet hebben. Ze wóu niet.
Nu zijn oude boeren soms even eigenzinnig, als het om hun vaderlijke macht gaat als jonge meisjes wanneer het over trouwen loopt. Hij had nu eenmaal gezegd, dan ga je naar de heks, en dat moest dan maar gebeuren ook.
Op een kwade avond bracht hij Neeltje naar de heks die in een nol huisde.
De stijfkoppige boer keerde alleen naar zijn hoeve terug en liet Neeltje over aan de genade of ongenade van de heks.
Hoe het Neeltje vergaan is weet niemand. Er is nooit meer iets van haar vernomen maar de heuvel heet sedert Neeltjes Nol.
Nu hebben de zeden zich wat verzacht in de loop der tijden.
Er zijn natuurlijk nog wel oude stijve boeren die een man voor hun dochter uitkiezen en ook komt het nog wel voor dat de jonge dochters brutaal genoeg zijn om dien bruidegom niet te willen.
Het gebeurt ook nog wel dat ze allang de rechte Jozef gevonden hebben, lang voordat vader aan haar trouwdag dacht en zonder dat hij er iets van wist.
Die dingen komen tegenwoordig nog evengoed voor als in vroeger dagen.
Maar zulke oude stroeve boeren brengen hun Neeltjes niet meer naar de heks. Nee want de heksen zijn allang van Texel verdewenen.
De zeden hebben zich verzacht.
Na Neeltje is er geen onwillig meisje meer naar de heks gebracht maar wanneer ze in hun ongehoorzaamheid bleven volharden werden ze naar de Mient gestuurd.
Tja, daar konden ze niet van buiten, die halstarrige jonge dochters.
Weigerden ze den bruidegom dan was er natuurlijk gekrakeel op de hoeve, nou, het dak kraakte er soms van, maar naar de heks hoefden de meisjes niet.
Wil je niet, zei de boer, wil je niet, goed meisje, dan niet, maar als je voor je acht en twintigste jaar niet getrouwd bent ga je naar de Mient.
Daar hielp geen lievemoederen aan.
Het is een feit dat verscheidene Neeltjes den bruidegom dan maar namen.
Dat was toch altijd nog beter dan naar de Mient te moeten, niet waar?
Later werd het zoo dat alle meisjes die met hun acht en twingtigste jaar nog geen man hadden naar de Mient gestuurd werden.
Nu kan men dit alles gelooven of niet, maar dan blijft toch de vraag te beantwoorden waar dan op Texel het gezegde vandaan komt: "Trijntje of Neeltje of Boukje moet naar de Mient."
Er zal dan toch vroeger met die Texelsche meisjes wel zoo het een en ander voorgevallen zijn.
In ieder geval is het zeker dat nu nog alle Texelsche schoonen een koude rilling langs hun rug voelen risselen als ze ook maar aan de Mient denken.
En nu is er niet eens een Mient meer.
Laat staan dan vroeger, toen die er nog wel was.
Beschrijving
Een oude boer wilde zijn dochter laten trouwen met een rijke boerenzoon. De dochter weigerde dit, waarop de boer haar naar een heks bracht. Daarna is er nooit meer iets van haar vernomen.
Bron
Legenden langs de Noordzee/ S. Franke. - Zutphen: W.J. Thieme & Cie, 1934, p. 203-205.
Naam Locatie in Tekst
Texel 
Texel 
Mient
Mient
Plaats van Handelen
Texel
Texel