Hoofdtekst
… dat getiteld is: 'De kabouters en het brood'.
Op een nacht ging een houthakkersknecht in de morgenschemering naar het bos om hout te hakken. Daarvoor moest hij voorbij een open veld en daar zag-ie iets wat hij nog nooit gezien had: een klein huisje dat er schijnbaar in één nacht moest zijn neergezet. Door een venstertje scheen licht naar buiten. Nieuwsgierig ging de houthakkersknecht op het huisje af en keek door het raam naar binnen. Daar zag hij een wonderlijk tafereeltje, namelijk vier kabouters die bezig waren met het bakken van brood. Ieder van hen had daarbij zijn eigen taak. De ene kneedde het brood, de ander maakte er ronde vormen van, de derde schoof ze in de oven en de vierde maakte hout klein om het vuur in de oven brandende te houden.
De houthakkersknecht, die nog niet gegeten had en dus tamelijk hongerig was, ging nu naar binnen en vroeg aan één van de kabouters om een paar sneden brood. “Even geduld,” zei de kabouter, “want ze zijn nog niet helemaal klaar.” Maar de houthakkersknecht had geen tijd om te wachten, want zijn kameraden wachtten hem aan de rand van het bos. Dus ging hij zonder brood verder.
Toen de houthakkersknecht ’s avonds van zijn werk terugkeerde en weer voorbij het huisje kwam, kwam dezelfde kabouter van ’s morgen op hem toe en vroeg: “Waarom heb je vanmorgen niet even gewacht ?” De houthakker vertelde hem daarvoor geen tijd te hebben gehad, omdat hij zijn kameraden niet in de steek kon laten. “Als dat zo is,” zei de kabouter, “dan heb je hier alsnog wat.” En de kabouter gaf hem een heel brood. De houthakker, die erg arm was, nam het brood dankbaar aan en vervolgde zijn weg. Thuisgekomen sneed-ie meteen een paar schijven brood af en begon te eten. Maar terwijl-ie at zag hij tot zijn grote verbazing dat het stuk brood wat over was weer aangroeide tot ‘n heel brood. Toen herinnerde de houthakkersknecht zich het verhaal van een boer die eens een kabouter een pijpje tabak had laten stoppen uit zijn tabakszak en die tabakszak ook niet leeg kwam alvorens er negenennegentig pijpjes tabak uit gestopt waren. Begrijpelijk dat de houthakker zich de koning te rijk voelde. En inderdaad, hoe de houthakker ook at van het brood, het bleef heel. Dat ging zo dagen en dagen voort.
Op een dag nam de houthakkersknecht het brood mee naar het bos om er ook zijn kameraden van mee te laten profiteren. Toen het etenstijd was sneed hij het brood aan stukken en gaf ieder zijn deel. Maar kijk, nu groeide het brood niet meer aan en toen de laatste hap verdwenen was, was ook het brood verdwenen. En hij kon geen beroep meer doen op de kabouter, want het huisje was reeds vanaf de eerste dag als van de aardbodem verdwenen.
Op een nacht ging een houthakkersknecht in de morgenschemering naar het bos om hout te hakken. Daarvoor moest hij voorbij een open veld en daar zag-ie iets wat hij nog nooit gezien had: een klein huisje dat er schijnbaar in één nacht moest zijn neergezet. Door een venstertje scheen licht naar buiten. Nieuwsgierig ging de houthakkersknecht op het huisje af en keek door het raam naar binnen. Daar zag hij een wonderlijk tafereeltje, namelijk vier kabouters die bezig waren met het bakken van brood. Ieder van hen had daarbij zijn eigen taak. De ene kneedde het brood, de ander maakte er ronde vormen van, de derde schoof ze in de oven en de vierde maakte hout klein om het vuur in de oven brandende te houden.
De houthakkersknecht, die nog niet gegeten had en dus tamelijk hongerig was, ging nu naar binnen en vroeg aan één van de kabouters om een paar sneden brood. “Even geduld,” zei de kabouter, “want ze zijn nog niet helemaal klaar.” Maar de houthakkersknecht had geen tijd om te wachten, want zijn kameraden wachtten hem aan de rand van het bos. Dus ging hij zonder brood verder.
Toen de houthakkersknecht ’s avonds van zijn werk terugkeerde en weer voorbij het huisje kwam, kwam dezelfde kabouter van ’s morgen op hem toe en vroeg: “Waarom heb je vanmorgen niet even gewacht ?” De houthakker vertelde hem daarvoor geen tijd te hebben gehad, omdat hij zijn kameraden niet in de steek kon laten. “Als dat zo is,” zei de kabouter, “dan heb je hier alsnog wat.” En de kabouter gaf hem een heel brood. De houthakker, die erg arm was, nam het brood dankbaar aan en vervolgde zijn weg. Thuisgekomen sneed-ie meteen een paar schijven brood af en begon te eten. Maar terwijl-ie at zag hij tot zijn grote verbazing dat het stuk brood wat over was weer aangroeide tot ‘n heel brood. Toen herinnerde de houthakkersknecht zich het verhaal van een boer die eens een kabouter een pijpje tabak had laten stoppen uit zijn tabakszak en die tabakszak ook niet leeg kwam alvorens er negenennegentig pijpjes tabak uit gestopt waren. Begrijpelijk dat de houthakker zich de koning te rijk voelde. En inderdaad, hoe de houthakker ook at van het brood, het bleef heel. Dat ging zo dagen en dagen voort.
Op een dag nam de houthakkersknecht het brood mee naar het bos om er ook zijn kameraden van mee te laten profiteren. Toen het etenstijd was sneed hij het brood aan stukken en gaf ieder zijn deel. Maar kijk, nu groeide het brood niet meer aan en toen de laatste hap verdwenen was, was ook het brood verdwenen. En hij kon geen beroep meer doen op de kabouter, want het huisje was reeds vanaf de eerste dag als van de aardbodem verdwenen.
Onderwerp
SINSAG 0071 - Die stets gefüllte Tabaksdose
SINSAG 0071 - Die stets gefüllte Tabaksdose 
Beschrijving
Een arme houthakkersknecht ziet vier kabouters die brood bakken en krijgt van één van hen een brood dat telkens weer aangroeit tot een heel brood, hoeveel hij er ook van eet. Op een dag deelt de houthakkersknecht het brood met zijn kameraden, maar dan groeit het brood niet meer aan. Als de laatste hap is verdwenen, is ook het brood verdwenen.
Bron
Radio-uitzending Vonken onder de As (NOS)