Hoofdtekst
In ’t land van Hulst, onuitputtelijke bron… onderanderen… een verhaal van een vrouw, boze vrouw natuurlijk, die zich kan veranderen in een dier, meestal in een paard. Goeiedag, de knecht, na afloop van ’t werk, brengt ’s avonds de paarden in de weide, da was gebruikelijk in de zomer en in ’t voorjaar, elf paarden in de wei, damhek afgesloten. Anderen morgen gaot hij de beesten weer ophaoln, vroeg natuurlijk, een uur of vier. Ziet ie twaalf paarden in de wei. Eén d’r bij, met een kleur die zij niet kennen en die zij niet hebben. Da’s dus een vreemd paard. “Hé!”, denkt de knecht, ‘Hoe komt da beest daar in de wei?” Afijn, hij gaot terug naar huis en die paarden lopen alle twaalf, volgen ‘m, en hij stuurt ze de stal in om ze te voederen, dat twaalfde paard is d’r ook in. En d’n knecht gaot naar d’n boer toe, hij zegt: “Baos, nou zijn d’r nie elf maar twaalf pèrden in de stal.” “Wahlui jongen,” zegt d’n baos, “twaalf pèrden waor haol dat twaalfde pèrd vandoan? “Ah, ja,” zegt d’n knecht, “dat liep in de wei en is meegekommen.” Hij zegt: “Gao ’t ’s zien.” D’n boer die gaot, ’n beetje ongelovig mee en geen twaalfde pèrd meer te vinden in de stal. Weg. “Ahwel,” zegt d’n baos, “zie je nou wel, da’s allemaol verbeelding geweest. Ge hè nie goe geteld.” “Jaomaor boas,” zegt è, “en toch nog unnen anderen kleur ook die ik niet kenden!” En den baos zei: “Ge kunt mij nog meer vertelln.” Af… Maor de volgenden avond brengt hij weer die elf pèrden noar de st… naor de wei toe, gaot den anderen morgen ze weer haoln, weer loopt dat twaalfde pèrd d’rin. Maor de knecht, die al meer van zulke rare dingen gehoord had, had zijn ’n beetje, z’n eigen un beetje gewapend. Hij ha un halster bij hem in de kruisvorm. En hij komt bij da twaalfde pèrd en voor dat pèrd ‘m ontsnappen kan gooit hij den halster d’r over, en gedwee ‘lijk een hondje loopt an ’t touw mee. Bij de andere helft, de stal in. De knecht weer naor den boer hij zeg: “Boas, nou moetteh toch ‘ns kommen zien, want nou staot hij vast in de stal. “Joamaor,” zegt den boer, “ge goat mij weer nie voor ’t lapke houen.” Hij zegt: “Boas, kom mee en ge zult zien.” En d’n boas goat mee. En daar zien ze ‘m staon. Want… dat pèrd kost nie meer uit de stal geraken. En da was te danken aan den halster mit d’n kruisvorm. “’t is goed,” zegt den boer, “moar ‘k weet wie da is. Da’s Lone van Baolhoek [Baalhoek]. ‘k Hèn daor meer van gehoord, maor we zullen ze wel ’s afstraffen. Da zal gedaon zijn.” En ze nemen da pèrd mee naor buiten en “Geef mij de zweep”, zegt ie nog tegen de knecht, en de knecht geeft de zweep en hij begint dat pèrd af te rossen. En dan worden menselijke kreten van smart, worden ‘r geuit en dan opeens weet dat pèrd zich nog los te rukken, moar ze hebben d’r nooit meer last van gehad. En da was Lone.