Hoofdtekst
Me: ...en die hebben daar echt gewoond. Je moet niet denken dat dit maar dingen zijn ontsproten aan een te welige fantasie of om de kleine kinderen zoet te houden... nee... het is echt. Ik heb zelf ook met kabouters gespeeld toen ik klein was.
Mi: Fantastisch...
Me: Toen ik vier jaar was... Ik weet nog aan het huis waar het was, daar heb ik ook een engel gezien... en daar hadden we een hele grote laurierstruik in die oude tuin en daar zat ik de hele dag onder en daar had ik drie vriendjes. Die hadden Duitse namen: Er, Wieder en Hausmann. Maar ik zat vaak in de kamer als mijn moeder Duitse les gaf. Namelijk, 's winters dan pleegde ik bronchitis te hebben en soms was het zo erg als klein kind dat ik in bed moest liggen. Dan haalde mijn moeder mijn bedje in de kamer, dat ze een oogje op me kon houden onderdehand. Ik denk dat het daarvan komt dat die klanken zo omzweefden. En daar had ik de hele dag allerlei contacten mee. En daar vertelde ik wel eens wat van aan mijn moeder, maar die begreep daar niets van. Die dacht waarschijnlijk: het zal wel overgaan... Maar ze bestaan dus echt: dat zijn de kabouters die bij de aarde horen. Er is ook een boek van die mevrouw, ze woonde op de Veluwe. Ze is nu overleden.
Mi: La Comte?...Ik ken de naam, ja. Ik heb er een paar boeken van gezien. Eentje geloof ik gelezen, maar ik weet het niet zeker.
Yv: La Comte, is dat de vrouw?
Me: Nee.
Yv: Het is een andere ...
Me: Het heeft, dacht ik, altijd hier gestaan, maar... Maar niet te lang zoeken... Ik ben eens bij haar op bezoek geweest. Oh, ik moet daar praten, hè...?
Mi: Nee hoor, dat maakt niet uit, ha, ha.
Mi: Fantastisch...
Me: Toen ik vier jaar was... Ik weet nog aan het huis waar het was, daar heb ik ook een engel gezien... en daar hadden we een hele grote laurierstruik in die oude tuin en daar zat ik de hele dag onder en daar had ik drie vriendjes. Die hadden Duitse namen: Er, Wieder en Hausmann. Maar ik zat vaak in de kamer als mijn moeder Duitse les gaf. Namelijk, 's winters dan pleegde ik bronchitis te hebben en soms was het zo erg als klein kind dat ik in bed moest liggen. Dan haalde mijn moeder mijn bedje in de kamer, dat ze een oogje op me kon houden onderdehand. Ik denk dat het daarvan komt dat die klanken zo omzweefden. En daar had ik de hele dag allerlei contacten mee. En daar vertelde ik wel eens wat van aan mijn moeder, maar die begreep daar niets van. Die dacht waarschijnlijk: het zal wel overgaan... Maar ze bestaan dus echt: dat zijn de kabouters die bij de aarde horen. Er is ook een boek van die mevrouw, ze woonde op de Veluwe. Ze is nu overleden.
Mi: La Comte?...Ik ken de naam, ja. Ik heb er een paar boeken van gezien. Eentje geloof ik gelezen, maar ik weet het niet zeker.
Yv: La Comte, is dat de vrouw?
Me: Nee.
Yv: Het is een andere ...
Me: Het heeft, dacht ik, altijd hier gestaan, maar... Maar niet te lang zoeken... Ik ben eens bij haar op bezoek geweest. Oh, ik moet daar praten, hè...?
Mi: Nee hoor, dat maakt niet uit, ha, ha.
Beschrijving
Kabouters hebben echt in oude huizen gewoond, de vertelster heeft zelf met kabouters gespeeld toen ze klein was. Ze heeft ook een engel gezien. Bij een grote struik had ze kaboutervriendjes met Duitse namen. 's Winters lag ze met bronchitis in bed in de kamer van haar moeder, waar ze de hele dag contacten had met klanken die omzweefden. Haar moeder begreep hier niets van.
Bron
interview Bussum, 3-4-1997
Commentaar
3 april 1997
Naam Overig in Tekst
Wieder 
Wieder 
Hausmann
Hausmann
LaComte
LaComte
Naam Locatie in Tekst
Er
Er
Veluwe
Veluwe
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21