MDESC0099_0100_15036 - Heks kan niet sterven

Wel, tuz’nd, in nuus uus, eni, a me wieder dao wund’n in de Bruggestraote, m’add’n wieder daor e, lik e, wao da d’n ommelmarchang nu weunt, wao da nuze stoll’n zien, m’add’n wieder, dat wos overtied e soorte lik e, lik e voute, eneeje; enne, oek, mama, tuz’nd, a m’wieder klene waor’n, ‘k zein ik ossan: “E mama, waorom e doe j’ dao dat vromens nie but’n up die volte”? En wieder weund’n in ’t uus der langst’n, eni, en m’oord’n, en dat wos lik zu e vule slore, eni. “Ja”, zeg mama,”’k gaon dat vromens dao nooit misdoen; ‘k durv’n nie”, zeg mama, oord’n me wieder zegg’n teg’n anger mensch’n, eneeje, o me klene waor’n, “’k Gaon dat mensje dao laot’n neur lev’n uutlev’n; ze zoed oltemets nog vele meer kwaod doen, of da me d’r nu kwaod van ên”. Nu, eni, ziej e dei ziej an nuus nooit gin kwaad, eni. Mao m’oord’n wieder d’n elt van tied zegg’n dit ’n dat ’n gunt, eni. En up e zeker’n dag, ze klopte - ze wunde ziej daor ollene - ze klopte en mama gienk. “Louise”, zeg ze, “ja, ‘k g’lov’n da ’t nie meeje gao gaon”! zegt ze, “ke kunn’n mao nie sterv’n, ke kunn’n nie doodgaon”! “Ja”, zeg mama, “owe, is ’t zo slicht mi je”? “Jaot”, zeg ze, eni, ke kunn’n nie”, zeg ze, “kiekt e ki oe da ke zwet’n; ‘k zien in, ‘k voel’n da ke moet’n sterv’n”, zeg ze, “da ke gaon sterv’n”, zeg ze, “mao ke kunn’n nie sterv’n”! “Ja”, zeg mama, “ort e ki: ‘k goan ik e ki d’n kaplaon gaon aol’n”. En dat wos Soubry, eni. En e kwam. Enne, nu, up ’t latste, eni, van kontraoriej doen, eni, z’e ziej neur boek’n ofegev’n an Soubry. En e wos iej zwort, eni pek zwort, att’n binn’ngienk; en teg’n dat ’n but’n kwam, ’t wos en ov’n griesd’n. En z’e ziej die boek’n ofegev’n an d’n oengerpaster, en z’e ziej, en en ove eure achterna, z’e ziej estorv’n. En d’n oenderpaster e daovan gin woord erept an mama, uutgenom’n da ze zeij ezien ed, e ja, dat ’n ton achternao nao but’nekomm’n ed mi boek’n, eni. En a mama toen achternao nog e ki bie neur gienk, da ze kompasje adde, e zei: “Louise, moe j’ nog e teusje ên; of etwodde”? “Nink”, zei ze, “’k gaon ier lichte verlsot zien”. En ’t en ed gin ov’eure edeurd, en ze wos ziej verlost.

Een moeder uit Poperinge kreeg vaak bezoek van een vieze vrouw. Het dochtertje van de moeder vroeg op een dag: "Mama, waarom zet je die vrouw niet gewoon buiten?", waarop de moeder antwoordde: "Dat durf ik niet. Het is beter dat we die vrouw gewoon haar leven laten leiden, want anders zou ze nog meer kwaad kunnen doen". Op een dag klopte de oude vieze vrouw bij de moeder aan met de woorden: "Het gaat niet goed met mij en ik denk dat ik ga sterven. Ik ben helemaal bezweet, maar ik kan niet sterven". De moeder ging de onderpastoor halen om de oude vrouw te helpen. Toen de geestelijke binnenkwam in het huis, waren zijn haren gitzwart. Toen hij een tijd later buitenkwam, had hij grijze haren. De heks had haar toverboeken afgegeven aan de onderpastoor, waardoor ze een half uur later kon sterven.

M. Deschrijver, Gent, 1961

2.1 Heksen

west-vlaams (poperinge en omstreken)

193

Kindertijd van de informant

memoraat

Poperinge    Poperinge   

Poperinge    Poperinge