Hoofdtekst
Woe now de speeltuin van St.-Jansberg is, waas vreuger e kloester, ’n soërt abdiej. Dao zaot enen ueverste op mèt ènige broeders en paters en alles. ’s Nachs wuore ze de metten aan ’t baejen en in eine kier e geroesj en gedoons en dao kump ’n bende bènne. Die woende dow op Roevenne. Ze wollen ederein vermaore, maa dow zag den abt: "Halt, kapitein, os hiej neet doeie, maa doej mich allein en laot die angere vriej guon". Oh nein, dao waas niks aan te doon, iè doeide hun allemaol. Op den door hauw er die angere allemaol gedoejd en dow laefde nog den abt allein. Dow zaet den abt zoe tièngen hem: "Dich hoofman", zaet er, "heden ten dage en e jaor zjus, zal O.L.Hier dich vuer z’ne rechterstool dage. Now wètste waatste gedoon höbs en waatste nog kons doon op e jaor vuer het tegooi te make". Iè vermaorden hem ouch, daen ab. Waat ènige waerde hauw, wie cibories en mèsgewaden en alles dat stoele ze. Iè hauw ouch e maesje gesjaak van 18 jaor, det hauw er in enen tuore zitten in ’t kestiêl, wie det vreuger nogal gebäörde. Dow giènge ze heives, die bandieten allemaol. "Ja", zag de kapitein, "waat os daen auwe grieze man haet gezag, dao bèn ich toch nowsjierig om, det zal neet plaats höbbe, det zal geloege zien. Maar in alle geval" zaet er, "wer zullen op al os vinger en doeme (duimen) guon lièven, zoeväöl as wer konne en den daag aafwachte van "heden ten daag en e jaor". Dow woer väöl gefiês, väöl gebommajzuurd en gebelzjiekt en geduon aan de Roevenne. Dow braak den daag aan, dow waas het zjus het jaor en dow ’s aoves zaet er: "Ja, now mote ver vanaovend biejeinkomme en biejein blieve zitte. We woere dow rond twelf oren op St.-Jansberg. Now mote verden teid aafwachte". En ze zoëpe (zopen) champagne en ze zoepen en ze roukden en ze hauwe plezeer en ze doon. En rond twelf oor kump eine kraak, het kraakt, het waas versjrikkelik. En dao kump nog ene kraak en den derde kier waas het kestiêl verzonken en noeit niks mier van gehuurd. En daovan is dat groêt, deep water woe dat kestiel zou verzonke zien, dat is de Roevenne.
SINSAG 1141 - Das versunkene Schloss. Schlechter Ritter von der Erde verschluckt. 