Hoofdtekst
TM: "Sterke taxiverhalen..."
JK: "Sterke taxiverhalen? Nou, effe kijken, ik zal een paar leuke dingen vertellen, die dus niet sterk zijn, maar echt overkomen. Dat is wat echt gebeurd is, want je maakt natuurlijk veel mee op een taxi. En wat ik nu dan dus vertel, dat is dus waargebeurd. Dat zijn geen sterke verhalen. Een hele leuke, die zal ik eerst even vertellen. Ik stond een keer op de Neude in Utrecht. Het gebeurde meen ik op zaterdagmorgen. Ja, zaterdagmorgen. En de Neude hier in Utrecht, dat was een standplaats. En ik had de ochtenddienst om 6 uur. En ik meen... want ik was geen stationrijder. Je hebt dan een... Laat ik het zo zeggen: taxichauffeur zijn, ja, dat kan: op een station staan en gokken op dat iemand zijn trein gemist heb, en dat je d'r een grote rit wegtrekt. Dat is dan over het algemeen een gok van dat beroep. Zelf was ik dus geen stationrijder. Ik was meer een Utrecht-West rijder - de kant waar ik dus woon. Meer het Jaarbeursplein, waar de reisbussen kwamen. Ja, en dan pikte je leuke ritten weg. En toen reed de KLM-bus nog naar Schiphol, naar het Jaarbeursplein. Ja, dan kwamen daar toch ook wel mensen 's avonds, en dan was net de trein weg, en daar haalde je dus ook de leuke ritten weg. En uit de KLM-bus kwam toch wel veel reizigers. Maar op die zaterdagmorgen, wat ik dan wil vertellen: ik had ochtenddienst, 6 uur beginnen. En ik ging dus niet naar het Jaarbeursplein hier in Utrecht, maar ik ging naar de Neude. Dat is ook een centraal punt in Utrecht. En ik zet m'n auto daar neer. En het zal plusminus half zeven, kwart voor zeven geweest zijn dat ik daar dus als eerste dus stond. Het werkt dus zo: de eerste auto neemt de eerste klant mee. Maar ja, op zaterdagmorgen is het natuurlijk niet druk. En de disco's die zijn uit. Dus ik sta daar, rustig, lekker een sigaretje roken. Uiteraard de mobilofoon aan, want je krijgt dan, wanneer d'r een rit is, ja, en je ben aan de beurt, dan krijg je hem dus toegewezen. Maar ja, wat gebeurt er op die zaterdagmorgen? D'r staat net aan de overkant, nog geen 20 meter aan de overkant, staat een meneer, [...] die staat te zwaaien met z'n armen. En ik dacht: ja... Ik sta naar die man te kijken. Ik dacht: ja, god, wat is d'r an de hand? Toen wenkte die me, dus ik reed die twintig meter even naar de overkant. Hij deed het portier open. Hij zegt: "Meneer, meneer, meneer," zegt 'ie: "M'n hondje, m'n hondje." Ik zeg: "Meneer, vertel mij heel even: wat is er aan de hand?" Hij zegt: "Meneer, m'n hondje is weggelopen." Ik zeg: "En nu dan?" Hij zegt: "Rijden", hij zegt: "en m'n hondje zoeken." Dus die meneer die stapt in, ik zet de klok aan. Ik meen dat in die tijd een starttarrief even ƒ4,70 was - dus het instaptarief. Hij zegt: "Meneer, rijden, rijden." Ik zeg: "Ja," ik zeg, "vertelt u mij heel eventjes hoe ik moet rijden." Hij zegt: "Nou, m'n hondje is weggelopen," hij zegt, "gaat u hier maar rechtsaf." Waar hij instapte dat was de Loek Berchmakerstraat, die straat is nog geen 50 meter lang; de hoek om, 50 meter terug, dat is de straat, die heet de Predikherenstraat - dus ik zal precies de route noemen. En hij zegt: "Mijn hondje" en hij zegt: "Meneer" - en we gaan de Lange Jansstraat gaan we in - hij zegt: "Meneer, roept u over de mobilofoon dat alle chauffeurs uitkijken naar mijn hondje." Ik zeg: "Ja meneer, dat zal ik doen." Dus ik druk mijn mobilofoon druk ik in. Ik zeg: "Heren chaufeurs, collega's," ik zeg, "die op de weg zitten" - maar dat waren d'r op zaterdagmorgen uiteraard heel weinig - ik zeg: "willen jullie uitkijken naar een hondje. Hoe die d'r uitziet weet ik niet, maar ik heb hier een meneer, en die is zijn hondje kwijt." We rijden de Lange Jansstraat door, en daar is dan - wanneer u Utrecht kent - het Janskerkhof. En daar heb je op zaterdagmorgen dan de bloemenmarkt. En aan de rechterkant heb je dan hotel Pays Bas. Wat gebeurt er? We rijden dus net even op het Janskerkhof. Hij zegt: "Daar loopt m'n hondje! Tussen de bloemenmarkt." Maar ja, d'r zit verkeer achter je, dus je kan niet stoppen. Dus ik rij de bloemenmarkt even rond om weer terug te komen, want dat is eenrichtingverkeer. We komen weer op dezelfde weg terug, dus op het Janskerkhof. Staat zijn hondje dus bij hotel Pays Bas. En hij zegt: "Meneer, daar staat 'ie." Dus ik stop. Hij gaat zijn hondje halen, deed 'm geen kwaad, deed 'm echt geen kwaad, maar hij nam 'm dus mee de auto in, en ging dus weer zitten. En hij zegt: "Meneer", hij zegt: "en nu moet ik weer naar de Jansveld." Dus dat is net eventjes in dezelfde... Ik hoefde eigenlijk alleen maar de Drift over, en langs de City-bioscoop, het Jansveld. En daar woonde 'ie dan net achter die antiekmarkt. Maar in de auto zelf, gaf 'ie dat hondje een rippelement van: "Je mag niet meer weglopen, en dat moet je niet meer doen." Nou, hij was dolgelukkig dat 'ie z'n hondje had. En ik bracht 'm dus thuis. Hij stapt uit en hij zegt: "Meneer, is het goed dat ik een betaalcheque uitschrijf?" Hij zegt: "Maar dan moet ik even naar boven lopen" [...] Ik zeg: "Ja meneer, ik wacht wel even." En ik had dus een klokprijs van ƒ7,85, want het was, ja, nou reken het maar uit: het zat in de omgeving. Dus, dat gebeurde op zaterdagmorgen. Die meneer gaat naar boven, hij gaat een betaalcheque halen, een groene - ik zal het nooit vergeten - ik meen, van de Nederlandse Middenstandsbank. En die waren toen nog gedekt tot driehonderd gulden. Hij zegt: "Meneer," hij zegt: "ik heb een cheque uitgeschreven", hij zegt: "wilt u al uw collega's een kop koffie aanbieden, die naar mijn hondje uitgekeken hebben," hij zegt: "en allemaal een gebakje geven," hij zegt: "want ik ben dolgelukkig." En toen gaf 'ie me voor de rit een - nou, laat ik het maar zeggen: geen klein fooitje. Met het gebak mee, schreef 'ie een cheque uit van ƒ300."
TM: "Zo."
JK: "Dus ik heb mijn collega's die toen allemaal op de weg zaten koffie aangeboden, het verhaal verteld, gebak d'r bij gegeven. En ik had het op zaterdagmorgen verdiend en ik heb lekker een snipperdag genomen."
TM: "Ja, want u was binnen die dag."
JK: "Juist! Want de rest mocht ik zelf houden."
TM: "Ja. Dat was mooi."
JK: "Dus dat was in plaats van een klokritje... misschien zaten er 20, 30 collega's op de weg. Dus dat was... dat was 200 gulden verdiend. En dat was eigenlijk het daggeld. Vandaar dat ik ook zei: ik neem een snipperdag. Dag!"
TM: "Hahaha."
JK: "Ja, en dat is dus echt gebeurd."
(Interview met Joop Kerkhof, Lombok, Utrecht, 19 november 1998, 10.30 - 13.00 uur. Interview: Theo Meder. Het afschrift bevat een selectie van het interview; banden archief Meertens Instutuut)
JK: "Sterke taxiverhalen? Nou, effe kijken, ik zal een paar leuke dingen vertellen, die dus niet sterk zijn, maar echt overkomen. Dat is wat echt gebeurd is, want je maakt natuurlijk veel mee op een taxi. En wat ik nu dan dus vertel, dat is dus waargebeurd. Dat zijn geen sterke verhalen. Een hele leuke, die zal ik eerst even vertellen. Ik stond een keer op de Neude in Utrecht. Het gebeurde meen ik op zaterdagmorgen. Ja, zaterdagmorgen. En de Neude hier in Utrecht, dat was een standplaats. En ik had de ochtenddienst om 6 uur. En ik meen... want ik was geen stationrijder. Je hebt dan een... Laat ik het zo zeggen: taxichauffeur zijn, ja, dat kan: op een station staan en gokken op dat iemand zijn trein gemist heb, en dat je d'r een grote rit wegtrekt. Dat is dan over het algemeen een gok van dat beroep. Zelf was ik dus geen stationrijder. Ik was meer een Utrecht-West rijder - de kant waar ik dus woon. Meer het Jaarbeursplein, waar de reisbussen kwamen. Ja, en dan pikte je leuke ritten weg. En toen reed de KLM-bus nog naar Schiphol, naar het Jaarbeursplein. Ja, dan kwamen daar toch ook wel mensen 's avonds, en dan was net de trein weg, en daar haalde je dus ook de leuke ritten weg. En uit de KLM-bus kwam toch wel veel reizigers. Maar op die zaterdagmorgen, wat ik dan wil vertellen: ik had ochtenddienst, 6 uur beginnen. En ik ging dus niet naar het Jaarbeursplein hier in Utrecht, maar ik ging naar de Neude. Dat is ook een centraal punt in Utrecht. En ik zet m'n auto daar neer. En het zal plusminus half zeven, kwart voor zeven geweest zijn dat ik daar dus als eerste dus stond. Het werkt dus zo: de eerste auto neemt de eerste klant mee. Maar ja, op zaterdagmorgen is het natuurlijk niet druk. En de disco's die zijn uit. Dus ik sta daar, rustig, lekker een sigaretje roken. Uiteraard de mobilofoon aan, want je krijgt dan, wanneer d'r een rit is, ja, en je ben aan de beurt, dan krijg je hem dus toegewezen. Maar ja, wat gebeurt er op die zaterdagmorgen? D'r staat net aan de overkant, nog geen 20 meter aan de overkant, staat een meneer, [...] die staat te zwaaien met z'n armen. En ik dacht: ja... Ik sta naar die man te kijken. Ik dacht: ja, god, wat is d'r an de hand? Toen wenkte die me, dus ik reed die twintig meter even naar de overkant. Hij deed het portier open. Hij zegt: "Meneer, meneer, meneer," zegt 'ie: "M'n hondje, m'n hondje." Ik zeg: "Meneer, vertel mij heel even: wat is er aan de hand?" Hij zegt: "Meneer, m'n hondje is weggelopen." Ik zeg: "En nu dan?" Hij zegt: "Rijden", hij zegt: "en m'n hondje zoeken." Dus die meneer die stapt in, ik zet de klok aan. Ik meen dat in die tijd een starttarrief even ƒ4,70 was - dus het instaptarief. Hij zegt: "Meneer, rijden, rijden." Ik zeg: "Ja," ik zeg, "vertelt u mij heel eventjes hoe ik moet rijden." Hij zegt: "Nou, m'n hondje is weggelopen," hij zegt, "gaat u hier maar rechtsaf." Waar hij instapte dat was de Loek Berchmakerstraat, die straat is nog geen 50 meter lang; de hoek om, 50 meter terug, dat is de straat, die heet de Predikherenstraat - dus ik zal precies de route noemen. En hij zegt: "Mijn hondje" en hij zegt: "Meneer" - en we gaan de Lange Jansstraat gaan we in - hij zegt: "Meneer, roept u over de mobilofoon dat alle chauffeurs uitkijken naar mijn hondje." Ik zeg: "Ja meneer, dat zal ik doen." Dus ik druk mijn mobilofoon druk ik in. Ik zeg: "Heren chaufeurs, collega's," ik zeg, "die op de weg zitten" - maar dat waren d'r op zaterdagmorgen uiteraard heel weinig - ik zeg: "willen jullie uitkijken naar een hondje. Hoe die d'r uitziet weet ik niet, maar ik heb hier een meneer, en die is zijn hondje kwijt." We rijden de Lange Jansstraat door, en daar is dan - wanneer u Utrecht kent - het Janskerkhof. En daar heb je op zaterdagmorgen dan de bloemenmarkt. En aan de rechterkant heb je dan hotel Pays Bas. Wat gebeurt er? We rijden dus net even op het Janskerkhof. Hij zegt: "Daar loopt m'n hondje! Tussen de bloemenmarkt." Maar ja, d'r zit verkeer achter je, dus je kan niet stoppen. Dus ik rij de bloemenmarkt even rond om weer terug te komen, want dat is eenrichtingverkeer. We komen weer op dezelfde weg terug, dus op het Janskerkhof. Staat zijn hondje dus bij hotel Pays Bas. En hij zegt: "Meneer, daar staat 'ie." Dus ik stop. Hij gaat zijn hondje halen, deed 'm geen kwaad, deed 'm echt geen kwaad, maar hij nam 'm dus mee de auto in, en ging dus weer zitten. En hij zegt: "Meneer", hij zegt: "en nu moet ik weer naar de Jansveld." Dus dat is net eventjes in dezelfde... Ik hoefde eigenlijk alleen maar de Drift over, en langs de City-bioscoop, het Jansveld. En daar woonde 'ie dan net achter die antiekmarkt. Maar in de auto zelf, gaf 'ie dat hondje een rippelement van: "Je mag niet meer weglopen, en dat moet je niet meer doen." Nou, hij was dolgelukkig dat 'ie z'n hondje had. En ik bracht 'm dus thuis. Hij stapt uit en hij zegt: "Meneer, is het goed dat ik een betaalcheque uitschrijf?" Hij zegt: "Maar dan moet ik even naar boven lopen" [...] Ik zeg: "Ja meneer, ik wacht wel even." En ik had dus een klokprijs van ƒ7,85, want het was, ja, nou reken het maar uit: het zat in de omgeving. Dus, dat gebeurde op zaterdagmorgen. Die meneer gaat naar boven, hij gaat een betaalcheque halen, een groene - ik zal het nooit vergeten - ik meen, van de Nederlandse Middenstandsbank. En die waren toen nog gedekt tot driehonderd gulden. Hij zegt: "Meneer," hij zegt: "ik heb een cheque uitgeschreven", hij zegt: "wilt u al uw collega's een kop koffie aanbieden, die naar mijn hondje uitgekeken hebben," hij zegt: "en allemaal een gebakje geven," hij zegt: "want ik ben dolgelukkig." En toen gaf 'ie me voor de rit een - nou, laat ik het maar zeggen: geen klein fooitje. Met het gebak mee, schreef 'ie een cheque uit van ƒ300."
TM: "Zo."
JK: "Dus ik heb mijn collega's die toen allemaal op de weg zaten koffie aangeboden, het verhaal verteld, gebak d'r bij gegeven. En ik had het op zaterdagmorgen verdiend en ik heb lekker een snipperdag genomen."
TM: "Ja, want u was binnen die dag."
JK: "Juist! Want de rest mocht ik zelf houden."
TM: "Ja. Dat was mooi."
JK: "Dus dat was in plaats van een klokritje... misschien zaten er 20, 30 collega's op de weg. Dus dat was... dat was 200 gulden verdiend. En dat was eigenlijk het daggeld. Vandaar dat ik ook zei: ik neem een snipperdag. Dag!"
TM: "Hahaha."
JK: "Ja, en dat is dus echt gebeurd."
(Interview met Joop Kerkhof, Lombok, Utrecht, 19 november 1998, 10.30 - 13.00 uur. Interview: Theo Meder. Het afschrift bevat een selectie van het interview; banden archief Meertens Instutuut)
Beschrijving
Verteller krijgt als taxi-chauffeur 's ochtends vroeg een man in zijn taxi die zijn hondje kwijt is. Na een korte zoektocht wordt het hondje gevonden. De gelukkige vinder schrijft een cheque van 300 gulden uit. De taxi-chauffeur tracteert op koffie met gebak en neemt de rest van de dag vrij.
Bron
n.v.t. Bandopname archief Meertens Instituut.
Commentaar
19 november 1998
Naam Overig in Tekst
Neude 
Neude 
Utrecht-West
Utrecht-West
KLM
KLM
Janskerkhof
Janskerkhof
Pays Bas
Pays Bas
City-bioscoop
City-bioscoop
Nederlandse Middenstandsbank
Nederlandse Middenstandsbank
Naam Locatie in Tekst
Utrecht
Utrecht
Jaarbeursplein
Jaarbeursplein
Schiphol
Schiphol
Loek Berchmakerstraat
Loek Berchmakerstraat
Predikherenstraat
Predikherenstraat
Lange Jansstraat
Lange Jansstraat
Jansveld
Jansveld
Drift
Drift
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21