Melding:
Bestand met auteursrechtelijke informatie of extreme facetten.De inhoud is afgeschermd, en kan alleen worden geraadpleegd op het Meertens Instituut, of met een account.
Hoofdtekst
R. Dan ga ik nu even terug naar jongere jeugdherinneringen. Die bestaan er, naast dit stukje dan, de christelijke opvoeding, want er was natuurlijk niks anders dan christelijke opvoeding hè, om je heen. Die bestaat dan uit het feit dat ik eigenlijk als kind, op dat moment heb ik het over als klein kind dan, herinneringen. Misschien van 5-6, verder gaan mijn herinneringen niet, da's natuurlijk heel normaal. Dat ik, ja, kabouters zag en daar ook in geloofde, dat die ergens woonden.
I. Echt? Geweldig!
R. Ja, ja, en.. Maar dat werd me dus natuurlijk ook niet in dank afgenomen. Dat vertelde ik dus tegen iedereen, dus, ja... Ik kreeg al heel gauw het stempeltje: Wat een gek kind. Dus dat leer je natuurlijk gewoon wel af! Dat had ik toch ook wel bij mijn ouders het idee van: ja, het is wel een beetje een vreemd kind.
I. Maar hoe kom je daaraan?
R. Ik weet het niet. Ik weet ook, die heb ik niet meer. Ik heb eigenlijk bijna niets uit mijn kindertijd. En om verschillende redenen ben ik dingen, ik heb een eerder huwelijk meegemaakt waarbij ik m'n spullen kwijt ben geraakt. M'n schetsboeken zijn weg. Maar er is ook veel weggegeven en ik weet dus dat ik tekende. Dat ik eigenlijk alleen maar kabouters tekende die, ik weet nog zelfs hoe ze eruit zagen, zolang heb ik ze nog gehad, weet je wel. Maar ik ben gewoon gestopt. Ik denk toen ik een jaar of 6 was eigenlijk. En dan zijn verder mijn herinneringen eigenlijk van, ja, ik weet dat er een vorm, voor mij, was. Een realiteit dat er iets van iets vrouwelijks was en wat ik ook wel een naam gaf. Wat naar mij luisterde en waar ik contact mee had. Dus waar aan ik kon vragen of ze me wou helpen als ik in de problemen zat. Hè, dat is iets wat ik bv. thuis nooit heb verteld. Toen was het na m'n kaboutertijd. Dat ik het afgeleerd had over dat soort dingen te praten.
I. Echt? Geweldig!
R. Ja, ja, en.. Maar dat werd me dus natuurlijk ook niet in dank afgenomen. Dat vertelde ik dus tegen iedereen, dus, ja... Ik kreeg al heel gauw het stempeltje: Wat een gek kind. Dus dat leer je natuurlijk gewoon wel af! Dat had ik toch ook wel bij mijn ouders het idee van: ja, het is wel een beetje een vreemd kind.
I. Maar hoe kom je daaraan?
R. Ik weet het niet. Ik weet ook, die heb ik niet meer. Ik heb eigenlijk bijna niets uit mijn kindertijd. En om verschillende redenen ben ik dingen, ik heb een eerder huwelijk meegemaakt waarbij ik m'n spullen kwijt ben geraakt. M'n schetsboeken zijn weg. Maar er is ook veel weggegeven en ik weet dus dat ik tekende. Dat ik eigenlijk alleen maar kabouters tekende die, ik weet nog zelfs hoe ze eruit zagen, zolang heb ik ze nog gehad, weet je wel. Maar ik ben gewoon gestopt. Ik denk toen ik een jaar of 6 was eigenlijk. En dan zijn verder mijn herinneringen eigenlijk van, ja, ik weet dat er een vorm, voor mij, was. Een realiteit dat er iets van iets vrouwelijks was en wat ik ook wel een naam gaf. Wat naar mij luisterde en waar ik contact mee had. Dus waar aan ik kon vragen of ze me wou helpen als ik in de problemen zat. Hè, dat is iets wat ik bv. thuis nooit heb verteld. Toen was het na m'n kaboutertijd. Dat ik het afgeleerd had over dat soort dingen te praten.
Beschrijving
Een vrouw vertelt dat ze vroeger kabouters zag.
Bron
Bandopname: privé bezit Rachèl Gerrits
Commentaar
mei 1997
Onder de knop 'beeld' is een foto van Joke te zien. Deze foto staat op de achterkant van het boek "De acht jaarfeesten", dat zij samen met haar man Ko heeft geschreven.
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21