RCALL0239_0239_29393 - Een pater

Pater Paul.Ik en mijn zuster woaren ne kiër alliën thuis en ik kost mijnen eirm ne miër verroeren. Ik hou d’r uëk a veel mee gedoktoord moar da wilde moar nie beteren.Mijn voader en mijn moeder woaren vlas oan ’t binnen.In iëne kiër komt d’r ne poater bij ons binnen, giëlegans in ’t zwert gekliëd. We woaren alletwië vrië benaad, want in dien tijd woaren d’r veel verkliëde poaters en nonnen.We zaten wij doar alle twië te schudden van benaadheid. Die poater die zaag da en die zei da we nie benaad moesten zijn. En wij vrogen ofda we mij moeder moesten goan roepen, moar hij zei da da nie nuëdig was. Dan woaren wij natuurijk nog veel miër benaad. Hij zei da tje poater Paul was. “Begin geuder moar te lezen” zeit hij, “’k zal ik ondertussen mijn weirk doen.” En hij lei ’t hij zijn hand op mijn schaar (schouder) en begost te lezen, ge zaag ’t zwiët zuë van zijn gezicht druppen. En den zeit hij: “Moak nou ne kiër een kruis.” En da ging. Dan zeit hij: “Pak nou ne kiër ne stoel op.” En da ging uëk. Dan zeit hij: “Nou zulde gij keunen blijven weirken.” En ik ben ik nou vijfentachtig joar en ik hem ik nooit niets ne miër gat.

Twee zussen van wie er één haar hand niet meer kon bewegen, waren alleen thuis omdat hun ouders vlas aan het bijeenbinden waren. Plots kwam er een in het zwart geklede pater binnen in het huis. De meisjes waren bang omdat er in die tijd veel verklede paters en nonnen rondliepen. De pater zei dat de meisjes niet bang moesten zijn. Hij legde zijn hand op de schouder van het ene meisje en begon te bidden tot de zweetdruppels van zijn gezicht rolden. Daarna kon het meisje met haar verlamde hand moeiteloos een kruisteken maken en een stoel optillen. Het meisje is gezond gebleven en heeft heel haar leven kunnen werken met haar hand.

R. Callaert, Leuven, 1969

2.2 Tovenaars

oost-vlaams (sint-niklaas en omstreken)

192

memoraat

Elversele    Elversele