CJ012817

Sahwat in 48 jier lyn haw ik Ymke de Jong troffen yn in loazjemint yn Apeldoarn. Dat stie oan 'e Smidsweg en koste in skelling per nacht. Ik wie yn dy buert oan 't mollefangen. It wie sahwat njoggen ûre yn 'e joun, doe kommen der twa man yn, elk mei biezen op 'e rêch.
It wienen stuolwynders. De iene, dat wie Jan Landkroon fan Noardwâlde - in great dogeniet - , de oare wie Ymke de Jong. Se wienen beide dronken. Ymke wie al in âld man fan sa'n tachtich jier. Hy rekke dêr de jouns noch oan it gûcheljen en it bûksprekken. Ik hie faek fan Ymke de Jong heard en hearde tafallich syn namme dêr. Ik bigong tsjin him to praten. Hy sei, hy hie froeger in soad reizge, fral yn Fryslân. Dêr hied er fan alles dien, mar 't meast hied er gûchele. "Wy wurken altyd mei dûbel spul", sei er. "Bûksprekke is in gave. Mar dat mat men net tofolle dwaen, dan wurdt men net âld. It komt der to bot op oan. Ik wenne yn Amsterdam, en hie 't dêr bêst nei 't sin. Ik ha in soan, dy is learaer yn 'e muzyk. Sels bin 'k ek muzikael. Ik kin alle ynstruminten bispylje. Mar it swalkjen sit my yn 't bloed. Nou bin 'k mei Jan Landkroon op reis."
Ik sei: "Jo wienen us reizge mei ús heit yn in snikke fan Ruiskebrug nei Grins ta. Doe stienen dêr in pear jonges by 't skip. Dy hienen in mondharp. Jo seinen tsjin dy jonges: "Wolle jimme mei farre?" (Dat kostte tsien sinten elk.) "Dan bitelje ik it." 't Wienen jonges fan sa'n 15 à 16 jier.
Doe't jimme mei 't oare folk yn 'e snikke sieten, hienen jo sein: "Jow my dy harmoanika ek is." Mar jo hienen mear muzyk út 'e earmtakken helle as de jonges út it stik spylark. "Ha jo ek in goune?" fregen jo ien fan 'e mannen fan 'e snikke. "Jawol", hie dy sein en jo hienen de goune krigen. Mar jo lieten dy goune falle yn ien fan 'e naden fan 't skip.
"Dy kin der net wer wei", sei de eigner fan dy goune. En dat hie heit ek tocht.
Doe seinen jo: "Mei 'k him hâlde, as ik him der út helje?" Dat woarde jo tastien.
Doe strutsen jo even mei de hân der oer hinne en doe hienen jo de goune samar."
Ymke sei noch, dat hy hie 't altyd tige nei 't sin hawn yn 'e Westerein, Feanwâlden en dy kriten. De minsken wienen dêr mei in bytsje tofreden en hy hie dêr altyd de folle oandacht hawn.

Ymke de Jong trok graag al goochelend en buiksprekend rond door Friesland. Op een keer zat hij met wat jongens op een boot. Hij liet een gulden van een van de jongens in een kier vallen. Hij vroeg of hij hem mocht houden als hij hem eruit zou krijgen. Toen dat goed was, haalde hij hem er zo weer uit.

Corpus Jaarsma, verslag 128, verhaal 17

13 november 1966

Ymke de Jong    Ymke de Jong   

Jan Landkroon    Jan Landkroon   

Apeldoarn    Apeldoarn   

Friesland    Friesland   

Westerein    Westerein   

Feanwâlden    Feanwâlden   

Amsterdam    Amsterdam   

Fryslân    Fryslân   

Apeldoorn    Apeldoorn   

Smidsweg    Smidsweg   

Noardwâlde    Noardwâlde   

Ruiskebrug    Ruiskebrug   

Grins    Grins   

Groningen    Groningen   

2013-03-01 14:46:21