Hoofdtekst
Wy ha in famke forlern, dêr ha ik nochal hwat mei to dwaen hawn. Ik bidde faek yn 'e dagen , dat se yn 'e kiste lei. De lêste joun foar de bigraffenis die 'k it lidtsje noch us wer fan 'e kiste. Ik sei: "Nou is 't de lêste joun, leave."
Doe pompte it sa bot bûten tsjin 'e muorre oan, dat ik fleach kjel oerein.
Doe sei myn man: "Sjochst nou wol, dat it dinen net mear is?"
Ik wie der sa raer fan, dat ik koe net mear gûle. Dit wie in warskôging foar my.
Doe pompte it sa bot bûten tsjin 'e muorre oan, dat ik fleach kjel oerein.
Doe sei myn man: "Sjochst nou wol, dat it dinen net mear is?"
Ik wie der sa raer fan, dat ik koe net mear gûle. Dit wie in warskôging foar my.
Beschrijving
Een vrouw bidt vaak bij het kistje van haar overleden dochtertje. Toen ze de laatste avond voor de begrafenis de deksel nog eens van de kist haalde, was er opeens een hard gebonk buiten tegen de muur aan. Dit was een waarchuwing voor de vrouw, dat ze echt afscheid moest nemen van het kindje.
Bron
Corpus Jaarsma, verslag 129, verhaal 1
Commentaar
14 november 1966
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21