Hoofdtekst
Der wienen in man en in frou, dy mochten o sa graech pankoeken. Mar sy hienen net in pankoekspanne om dy pankoeken yn to bakken. Dêrom liende de frou altyd de koekpanne fan 'e buorlju. Dan krigen dy in pankoek ta bileanning.
Op in kear hie se us wer de koekpanne liend. De frou hie pankoeken bakt mar doe hienen sy se by forsin allegear opiten. Se hienen net ien oerhâlden foar de buorlju. De frou sei: "Nou doar ik de koekpanne net wer toplak to bringen."
"Ik like min", sei de man.
"Dû hearst it to dwaen," sei de frou, "dû hast de lêste pankoek ek opiten."
"Dû hast de pankoeken bakt," sei de man, "nou mast ek mar mei de panne rêdde."
Op 't lêst krigen se der rûzje om hwa't de panne werombringe moest.
Doe sei de man: "Ik wyt rie. Dy't fan ús beiden it earst praet, dy mat de koekpanne wer nei de buorlju bringe." Doe seinen man en wiif gjin wurd mear.
Der kommen lju yn 'e keamer lyk as de winkelman, de slachter en de bakker, mar sy seinen net in stom wurd. Dat dy lju wisten net, hwat se der oan hienen. Op it lêst hellen se de dokter der by. Mar dy koe ek al neat mei de beide minsken wurde. Dat dy gong ek mar wer fuort.
Doe't se wer togearre wienen krige de man in omrinderslampke en dêr ljochte der hiel geheimsinnich mei troch de keamer. Hy ljochte mei 't lampke yn 'e hoeken, ûnder 'e tafel, ûnder 'e kast. Dat op it lêst koe 't wyfke har nijsgjirrigens net mear bidimme. Hja sei: "Hwat sikestû?" "Dyn mûle", sei er.
Doe hie de frou it forlern en moest hja de koekpanne wer toplak bringe.
Op in kear hie se us wer de koekpanne liend. De frou hie pankoeken bakt mar doe hienen sy se by forsin allegear opiten. Se hienen net ien oerhâlden foar de buorlju. De frou sei: "Nou doar ik de koekpanne net wer toplak to bringen."
"Ik like min", sei de man.
"Dû hearst it to dwaen," sei de frou, "dû hast de lêste pankoek ek opiten."
"Dû hast de pankoeken bakt," sei de man, "nou mast ek mar mei de panne rêdde."
Op 't lêst krigen se der rûzje om hwa't de panne werombringe moest.
Doe sei de man: "Ik wyt rie. Dy't fan ús beiden it earst praet, dy mat de koekpanne wer nei de buorlju bringe." Doe seinen man en wiif gjin wurd mear.
Der kommen lju yn 'e keamer lyk as de winkelman, de slachter en de bakker, mar sy seinen net in stom wurd. Dat dy lju wisten net, hwat se der oan hienen. Op it lêst hellen se de dokter der by. Mar dy koe ek al neat mei de beide minsken wurde. Dat dy gong ek mar wer fuort.
Doe't se wer togearre wienen krige de man in omrinderslampke en dêr ljochte der hiel geheimsinnich mei troch de keamer. Hy ljochte mei 't lampke yn 'e hoeken, ûnder 'e tafel, ûnder 'e kast. Dat op it lêst koe 't wyfke har nijsgjirrigens net mear bidimme. Hja sei: "Hwat sikestû?" "Dyn mûle", sei er.
Doe hie de frou it forlern en moest hja de koekpanne wer toplak bringe.
Onderwerp
AT 1351A* - Lost Tongue 
AT 1351A* - Lost Tongue 
ATU 1351A* - Lost Tongue
ATU 1351A* - Lost Tongue
Beschrijving
Voor het bakken van pannenkoeken leent een echtpaar de koekenpan van de buren, die daarvoor altijd een pannenkoek krijgen. Ze durven de koekenpan niet terug te brengen als de man de laatste pannekoek heeft opgegeten. De man stelt voor dat degene die het eerst praat de pan terugbrengt. Ze zwijgen dagenlang, tot de man met een zaklantaarn gaat schijnen. Als de vrouw haar nieuwsgierigheid niet meer kan bedwingen en vraagt wat hij zoekt zegt de man dat hij haar mond zoekt.
Bron
Corpus Jaarsma, verslag 144, verhaal 2 (Archief Meertens Instituut)
Commentaar
15 december 1966
Nogmaals verteld als CJ017702.
Lost Tongue
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21