COOMS0166_0166_8380 - Variant

’t Gebeurde vruêger da hiêl gezinnen ötstierven en da de moeder alliên bleef leven. De minsen zeeën dan dat da een heks was en da ze heur hiêl gezin ötmoordde. Clementine Geukens vertelde mich van zoê e vrommes hie in de geburen moê ’t zelfde gebeurd was. Den heksenmiêster moest dan ’t huis inwijen. Hê had e potteke mee jeir (aarde) bij. Jules Loos, de bibbereir, diên ’t zelfde in zên familie aon de hand had gehad, moest da potteke vasthaâven. Ze gingen daomee in ’t hiêle huis rond en in alle hoeken bleven ze stön en dan prevelde den heksenmiêster geheimzinnige woorden. Mar iniêns veur een deur liet Juul per ongeluk ’t potteke vallen. "We zên verloren, zee den heksenmiêster toen, nao is ’t er niks ne mieê aon te doen.

Wanneer in een gezin alle kinderen vóór de moeder waren gestorven, vertelden de mensen dat de moeder een heks was, die al haar kinderen had vermoord. In een huis waar een dergelijke tragedie had plaatsgevonden, liet men een heksenmeester komen. Terwijl de heksenmeester het huis wijdde, moest Jules L. het potje met aarde vasthouden. Toen Jules het potje per ongeluk liet vallen, zei de heksenmeester: "Nu zijn we verloren. Nu is er niets meer aan te doen".

C. Ooms, Leuven, 1968

2.1 Heksen

limburgs (beringen en omstreken)

402

fabulaat

Jules L.    Jules L.   

Beverlo    Beverlo