Hoofdtekst
Der wie us in hoanne. Dy hearde op in kear dat de boer sei: "De hoanne, dy is sa âld al, dy is neat mear wurdich. Dy mat moarn mar dea. Dan sille wy der sop fan siede."
De hoanne stie op 'e skerne doe't er dy wurden hearde en hy wie och sa treurich.
Doe kom der in kat oan. Dy sei tsjin 'e hoanne: "Hwat sjochstû treurich, jonge. Hwat mankeart der oan?"
Doe fortelde de hoanne hwat de boer sein hie.
De kat sei: "It giet dy ek al krekt lyk as my. Ik soe forsûpt wurde, hwant ik woarde ek to âld. Ik koe gjin mûzen mear fange. Dêrom bin ik fuort gong. Wolst mei?"
"Jonge ja", sei de hoanne, en sy gongen togearre op stap.
Doe't se in eintsje roan hienen, kommen se ûnderweis in âld houn tsjin. Dy seach àl sa treurich.
"Hwerom bistû sa treurich?" fregen se.
"Ik bin âld," sei de houn, "ik bin net mear waeksum genôch", sizze se. "Nou wolle se my forsûpe."
"Gean dû mar mei ús mei", seinen de hoanne en de kat.
Nou, dat woe de houn wol. Hy wie gau biret en doe gongen se mei har trijen fierder.
Underweis kommen se in ezel tsjin.
"Hwat sjochstû treurich", seinen se tsjin 'e ezel.
"Ja," sei de ezel, "dat is neat gjin wûnder. Ik bin al âld. En nou kin ik gjin swiere lêsten mear tille. En nou sille se my skielk slachtsje."
"Kom mar mei ús mei", seinen de hoanne en de kat en de houn. En doe gongen se mei har fjouweren fierder.
Doe kommen se yn in bosk.
En it woarde al donker.
Sy seinen tsjin 'e hoanne: "Dû kinst fleane. Flean dû us boven yn in beam en sjoch us ast ergens ek in ljochtsje gewaer wurde kinst. Wy matte in ûnderdak ha foar de nacht."
Doe fleach de hoanne boven yn in beam en seach it hear oer.
"Ik sjoch in ljochtsje!" rôp er. "Dêr matte wy mar op ta!"
Mar doe kommen se by in rovershoale. Sy seagen troch 't glês en dêr sieten allegear rovers yn 'e hûs. Dy wienen drok oan 't jildtellen.
Doe gong de ezel mei de foarste poaten omheech yn 't finsterbank stean. En de houn gong op 'e rêch stean fan 'e ezel en de kat gong op 'e rêch stean fan 'e houn en de hoanne op 'e rêch fan 'e kat. En doe bigoun de hoanne to kraeijen en de kat bigoun to miauwen en de houn bigoun to blaffen en de ezel bigoun to balten. Dat dienen se allegear tagelyk.
En dat hearde sa raer, dat alle rovers stouden fan kleare binaudens hals oer de kop ta de doar út. Doe gongen de fjouwer maten ta de doar yn. Sa kommen se yn 'e hûs. Dêr stie in hearlik miel ré. Se hienen honger en ieten ta.
En doe't se dan iten hienen, gong de kat by 't fjûr sitten, en de hoanne boppe yn 'e hoannebalken en de houn by de doar en de ezel by 't potrak.
Yn 'e nacht kommen de rovers werom. 't Wie roettsjuster en ien fan 'e mannen gong yn 'e keamer. Dêr seach er de twa gleone egen fan 'e kat en hy tochte, dat dat koaltsjes fjûr wienen. Dêr soed er in swevelstokje mei yn 'e brân stekke, om ljocht to meitsjen.
Mar de kat fleach him oan en blaesde en klaude him it gesicht iepen. Dat hy stoude ta de keamer út en rôp om help! Mar doe't er ta de doar út soe, joech de houn him in gnouw yn 'e hân. Dat blette nochal hwat. Hy roan op 'e pomp ta bûtendoar, dêr't er de hân ôfspiele woe. Mar doe krige er in traep fan 'e ezel. En tagelyk hearde er boppe út 'e hoannebalken wei ien razen: "Breng ze maar hier! Breng ze maar hier!" Dat wie de hoanne, dy't kraeide. Mar de rover tocht, dat it de duvel wie en hy en syn maten makken gau dat se fuortkommen. En sy ha dêr noait wer west.
De hoanne stie op 'e skerne doe't er dy wurden hearde en hy wie och sa treurich.
Doe kom der in kat oan. Dy sei tsjin 'e hoanne: "Hwat sjochstû treurich, jonge. Hwat mankeart der oan?"
Doe fortelde de hoanne hwat de boer sein hie.
De kat sei: "It giet dy ek al krekt lyk as my. Ik soe forsûpt wurde, hwant ik woarde ek to âld. Ik koe gjin mûzen mear fange. Dêrom bin ik fuort gong. Wolst mei?"
"Jonge ja", sei de hoanne, en sy gongen togearre op stap.
Doe't se in eintsje roan hienen, kommen se ûnderweis in âld houn tsjin. Dy seach àl sa treurich.
"Hwerom bistû sa treurich?" fregen se.
"Ik bin âld," sei de houn, "ik bin net mear waeksum genôch", sizze se. "Nou wolle se my forsûpe."
"Gean dû mar mei ús mei", seinen de hoanne en de kat.
Nou, dat woe de houn wol. Hy wie gau biret en doe gongen se mei har trijen fierder.
Underweis kommen se in ezel tsjin.
"Hwat sjochstû treurich", seinen se tsjin 'e ezel.
"Ja," sei de ezel, "dat is neat gjin wûnder. Ik bin al âld. En nou kin ik gjin swiere lêsten mear tille. En nou sille se my skielk slachtsje."
"Kom mar mei ús mei", seinen de hoanne en de kat en de houn. En doe gongen se mei har fjouweren fierder.
Doe kommen se yn in bosk.
En it woarde al donker.
Sy seinen tsjin 'e hoanne: "Dû kinst fleane. Flean dû us boven yn in beam en sjoch us ast ergens ek in ljochtsje gewaer wurde kinst. Wy matte in ûnderdak ha foar de nacht."
Doe fleach de hoanne boven yn in beam en seach it hear oer.
"Ik sjoch in ljochtsje!" rôp er. "Dêr matte wy mar op ta!"
Mar doe kommen se by in rovershoale. Sy seagen troch 't glês en dêr sieten allegear rovers yn 'e hûs. Dy wienen drok oan 't jildtellen.
Doe gong de ezel mei de foarste poaten omheech yn 't finsterbank stean. En de houn gong op 'e rêch stean fan 'e ezel en de kat gong op 'e rêch stean fan 'e houn en de hoanne op 'e rêch fan 'e kat. En doe bigoun de hoanne to kraeijen en de kat bigoun to miauwen en de houn bigoun to blaffen en de ezel bigoun to balten. Dat dienen se allegear tagelyk.
En dat hearde sa raer, dat alle rovers stouden fan kleare binaudens hals oer de kop ta de doar út. Doe gongen de fjouwer maten ta de doar yn. Sa kommen se yn 'e hûs. Dêr stie in hearlik miel ré. Se hienen honger en ieten ta.
En doe't se dan iten hienen, gong de kat by 't fjûr sitten, en de hoanne boppe yn 'e hoannebalken en de houn by de doar en de ezel by 't potrak.
Yn 'e nacht kommen de rovers werom. 't Wie roettsjuster en ien fan 'e mannen gong yn 'e keamer. Dêr seach er de twa gleone egen fan 'e kat en hy tochte, dat dat koaltsjes fjûr wienen. Dêr soed er in swevelstokje mei yn 'e brân stekke, om ljocht to meitsjen.
Mar de kat fleach him oan en blaesde en klaude him it gesicht iepen. Dat hy stoude ta de keamer út en rôp om help! Mar doe't er ta de doar út soe, joech de houn him in gnouw yn 'e hân. Dat blette nochal hwat. Hy roan op 'e pomp ta bûtendoar, dêr't er de hân ôfspiele woe. Mar doe krige er in traep fan 'e ezel. En tagelyk hearde er boppe út 'e hoannebalken wei ien razen: "Breng ze maar hier! Breng ze maar hier!" Dat wie de hoanne, dy't kraeide. Mar de rover tocht, dat it de duvel wie en hy en syn maten makken gau dat se fuortkommen. En sy ha dêr noait wer west.
Onderwerp
AT 0130 - The Animals in Night Quarters (Bremen City Musicians) 
AT 0130 - The Animals in Night Quarters (Bremen City Musicians) 
ATU 0130 - The Animals in Night Quarters.
ATU 0130 - The Animals in Night Quarters.
SINAT 0130 - Die Tiere im Nachtquartier
SINAT 0130 - Die Tiere im Nachtquartier
VDK 0130 - The Animals in Night Quarters (Bremen City Musicians)
VDK 0130 - The Animals in Night Quarters (Bremen City Musicians)
Beschrijving
Omdat een oude haan volgens de boer van geen enkel nut meer is, moet hij dood. De treurige haan hoort dit en neemt de benen. Onderweg stuit hij op verschillende dieren die eenzelfde lot beschoren is: een oude kat die geen muizen meer kan vangen, een hond die met de jaren zijn waakzaamheid verloren heeft en een ezel die door zijn ouderdom geen zware lasten meer kan tillen. Met zijn vieren trekken ze verder en al gauw komen ze bij een rovershol aan, waar de rovers al geld tellend aan de tafel zitten. De ezel, de hond, de kat en de haan gaan bovenop elkaar, balkend, blaffend, miauwend en kraaiend voor het raam staan. De rovers slaan doodsbenauwd op de vlucht en de dieren doen zich tegoed aan het voor de rovers gereedstaand maal. Als de rovers 's nachts bij het hol terugkomen, nemen de dieren één van de rovers beurtelings te grazen: de kat klauwt zijn gezicht open, de hond bijt hem in zijn hand en de ezel verkoopt hem een flinke trap. Als de gewonde man naar buiten rent, hoort hij de haan 'Breng ze maar hier! Breng ze maar hier!' kraaien. De rover denkt dat het de duivel is die tegen hem schreeuwt en maakt - samen met al zijn makkers- dat hij wegkomt.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 193, verhaal 1 (archief MI)
Commentaar
3 juni 1967
The Animals in Night Quarters (Bremen City Musicians)
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21