CJ020910

Der wienen in boer en in frou en dy hienen in papegaei. Dy hiet fan Popke. Dy wie o sa tûk.
Op in kear soenen de boer en de frou nei stêd ta. De feint en de faem soenen salang op it hûs passe.
De boer lei in tientsje op 'e tafel del en sei tsjin 'e papegaei: "Popke, wolst der op passe, hwa't dit tientsje der wei kriget?"
"Ja," sei Popke, "dat komt in orde, baas."
Doe't Jan, de feint, dat tientsje lizzen seach, woe er it graech ha. Hy stuts syn hân der al us nei út, mar Popke sei: "Onze Jan, die zo graag een borrel lust, wil zo graag het tientje hebben, maar Popke is er ook nog." Doe hâldde Jan syn hannen thús.
Mar de faem wie àl sa slij nei dat tientsje. Mar Popke hâldde har yn 'e gaten dat sy krige de kâns net en snap it dêr wei.
Mar doe bitocht de faem in list. Sy kom ta de doar yn mei 't bleate gat en de rokken oer de holle. Sy tocht: - nou kin Popke net sjen hwa't it is. - En sa pakte se it tientsje en liet tagelyk in wyn gean.
Doe't de boer en de frou dy jouns thús kommen, frege de boer: "Wel, Popke, hwa hat it tientsje pakt, Jan?"
"Né," sei Popke,
"Jan heeft het wel geprobeerd,
maar Popke heeft het gekeerd."
"Hwa dàn?" sei de boer.
Doe sei Popke: "Neus en ogen had het niet en 't had maar ene mond en 't sprak Hebreeuwse taal, die Popke niet verstond. En Popke werd bang."

Een boer en zijn vrouw gingen eens naar de stad. De boer vroeg de papegaai op te letten wie het tientje weg zou halen. De knecht en de meid deden beide een poging, maar de papegaai waarschuwde ze. Toen deed de meid haar rokken over haar hoofd, zodat de papegaai haar niet zou herkennen. Ze pakte het tientje en liet tegelijk een wind. Toen de boer later vroeg wie het tientje had weggehaald, zei de papegaai: "Neus en ogen had het niet en het had maar ene mond en het sprak Hebreeuws, wat ik niet verstond."

Corpus Jaarsma, verslag 209, verhaal 10

1 juli 1967

Popke    Popke   

Hebreeuws    Hebreeuws   

2013-03-01 14:46:21