VRIES004106

Op een najaarsmorgen mee veê wind, 't was nog (h)alf donker, most Piet Oppeneer - dà was d 'eeste knecht bie mien vader Arjaan Koster - om de pèrden die snachs op een weie achter onze stee liepen.
Piet kon de pèrden mee geen mogelik(h)eid uut de weie kriegen; ze liepen wild in bange altied maa rond de put.
Toen zag Piet dat-er achter in de weie twee groôte schimmen, vrouwspersonen, altied maa tegen mekare stongen te knikken.
In Piet, die toch à bange uutgevallen was, gieng vader roepen in die lei nog in z 'n bed. "Baas", zeit-ie, "je moed eês kommen, want 'k kan de pèrden nie uut de weie kriegen; 't spookt-er."
"Jie bi zot man" zei vader, die à z 'n eigen onderwielen angekleed aa.
"Ga maar is mee!"
In vader de weie op mee Piet achter um. In wà zag tie!
Twee groôte egelantierbossen (wilde-rosenstruiken), die deuj den arden wind gesliengerd wieren in af en toe na mekare toebogen; anders niks.
Maa Piet eit-t-nooit willen gloôven, want zeit-ie: "toen ak alleen in de weie liep waren 't we degelik twee (h)eêle groôte vrouwen, die naa mekare stongen te buugen en waa de pèrden doodsbange van waren."

SINSAG 0478 - Andere Erlebnisse; unbeschreibbare Spukerscheinungen.    SINSAG 0478 - Andere Erlebnisse; unbeschreibbare Spukerscheinungen.   

De twee schimmen die naar elkaar knikken blijken twee struiken te zijn die door de wind naar elkaar buigen.

Collectie De Vries, verslag 41, verhaal 6 (Archief Meertens Instituut)

Piet Oppeneer    Piet Oppeneer   

Arjaan Koster    Arjaan Koster   

Zaamslag    Zaamslag