CJ025408

Der wie us ien dy sei tsjin dûmny: "De natuer giet boppe de leare, dûmny."
"Soa," sei dûmny, "tinkt jo dat. Nou, dan sil ik jo us hearre litte dat dat net altyd it gefal is.
Ik ha 't us meimakke, doe stie ik yn Peasens, mar ik bipreke Ljussens ek.
Sa moest ik op in kear nei Ljuessens ta to preekjen, doe wie 't wetter och sa heech. Der wie yn 'e omkriten fan Peasens net in paed fan in sleat to ûnderskieden.
Ik gong nei in stâlmeester ta om in hynder, dêr woe 'k op nei Ljuessens ride. Mar de stâlmeester hie oars net in hynder foar my as in jonge twinterhynst. Affijn, dat moest dan mar oangean.
Ik hie froeger boerearbeider west, dat ik koe wol hwat mei hynders omgean.
It gong earst goed, mar doe't wy al in stikhinne oan Ljuessens ta wienen, doe woarde it lân droeger. Doe roan dêr in merry yn in kampke lân. Doe wie de hynst net mear to hâlden. Dat gong sleat yn, sleat út, krekt sa lang oan't er by de merry wie. Doe sprong er dêr boven op, mar ik hâldde it sittende. En doe sei 'k tsjin mysels: 'Nou kin men sjen, dat de leare ek wol us boppe de natuer giet.'"

Een man zei eens tegen een dominee dat de natuur boven de kennis ging. Maar de dominee vertelde dat hij eens op een paard zat dat niet meer te houden was toen hij een merrie zag. Hij stormde op het andere dier af, en sprong er bovenop. Al die tijd zat de dominee er nog op. Hij dacht toen bij zichzelf: "Nu kan men zelf zien, dat de kennis ook wel eens boven de natuur gaat."

Corpus Jaarsma, verslag 254, verhaal 8

20 augustus 1967

Ljuessens    Ljuessens   

Peasens    Peasens   

Ljussens    Ljussens   

2013-03-01 14:46:21