Hoofdtekst
131.
Vroeger gleuve de minse aan de nachmeer. As ze dan ien bed leie, ien de bedstèèj, en ze kregen 't dan benauwd, dan zeie ze: "De nachmeer het mien weer". Daor harre ze schrik veur. Wanneer ze 's aoves nao bed ginge, eer ze dan ien de bedstèèj ginge, zatte ze de klompen altied met de neuze niet op 't bed aan, mao net andersum, van 't bed af. Dan kon eur de nachmeer niet vinde. Daor harre ze respek veur. Zo wazze vroeger de minse; zo dachte ze oaver de nachmerrie.
Vroeger gleuve de minse aan de nachmeer. As ze dan ien bed leie, ien de bedstèèj, en ze kregen 't dan benauwd, dan zeie ze: "De nachmeer het mien weer". Daor harre ze schrik veur. Wanneer ze 's aoves nao bed ginge, eer ze dan ien de bedstèèj ginge, zatte ze de klompen altied met de neuze niet op 't bed aan, mao net andersum, van 't bed af. Dan kon eur de nachmeer niet vinde. Daor harre ze respek veur. Zo wazze vroeger de minse; zo dachte ze oaver de nachmerrie.
Beschrijving
Vroeger geloofden de mensen aan de nachmeer. als ze het 's nachts benauwd hadden, zeiden ze: "De nachmeer heeft me weer." Voor het naar bed gaan, zetten ze de klompen met de neuzen niet naar het bed toe, maar andersom, dan kon de nachtmerrie hen niet vinden.
Bron
Vertellers uit de Liemers samengesteld door A. Tinneveld, Wassenaar 1976, p.91.
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20