Hoofdtekst
198.
Bart van Bindsbergen.
De waren een paar boereknechte en die wazze bi'j den enen boer weggegaon, zoat tat vroeger dan ging. Zi'j zeie: "Wi'j blieve bi'j mekaar, wi'j probiere een andere boer te kriege. Altied bi'j dezelfde boer, dan kriege wi'j ok gin ondervinding."
Door op een dag: zi'j op stap. Kòmme ze aan een boerderi'j en vraoge of tén ok een paar knechte kan hemme. Mao twee, want zi'j wolle bi'j mekaar blieve. "Ja", zeit den boer, "hier zin de jonges ok weggegaon; ik mot ook een paar knechte hemme. Dat kan. Das goed. Margevroeg mao kòmme". Ja, dat was tan goed.
's Maondagsmarges zi'j de nao toe; 't was op zondag toe zi'j de nao toe weure gegaon. En toe kwamme zi'j dan bi'j den boer; alles een bitje oaverleit; oaver 't loon en zowat wat ze vediende. En toe weure ze dan an 't wark gekòmme. Eén was de bouwknech en dén andere was tweede knech.
En zi'j harre door gewark. Mao 's middags met ète: een helen bak vol look en nie völ spek of fleis; fleis dat was te vroeger gaar niet bi'j, mao spek ook heel weinig. Mao zi'j harren 't te met gedaon. Den tweeden dag dat was wel ander ète, mor altied dén bak met look, een klein stukske spek. Toe had Jan tege dén ander gezeid: "Wat ducht ow van dat ète?" "Jao, wat ducht ow van dat ète? Dén bak vol look; ik lus wel een stukske look, mor ik har liever een stuk spek". Toe zeie: "Mòj is heure. Marge, ik mot veurbèje, mao gi'j mot mien goed antwoorde. Dat köj wel heur onder den Engel des Here".
Ja. Den anderen dag weer, ze zitten aan taofel. Zi'j harre veur 't ète gebèje; dat mos tan de bouwknech doen; en naor 't èten ook. Toe harre ze 't èten op. Toe zit den bouwknech taor met de hand gevòle en met de oge gerich op tén bak vol look. "Den Engel des Here", zeie. Toe kömp: "'t Woord is vlees geworre", toe zeit hi'j: "'t Look is vlees geworre". Toe zeit dén andere knech: "En 't heef ien de grond gewoond". Toe sprink dén boer op. Toe zeite: "Dat is heiligschennis", zeie. "Dat is heiligschennis. En door zi gi'j oorzaak van", zeite tege de vrouw, "met ow look op de taovel". "Ja', zei de knech, "ik kan de niks aan doen". "Nee jonges, dat wer ik wel. Mor 't is heiligschennis. En ik wil dat niemeer heure."
En den anderen mirrag toe was ter van alles op de taovel gekòmme, mao gin look meer. En toe was tat sprookjen uut.
Bron: Gehoord op het werk.
Bart van Bindsbergen.
De waren een paar boereknechte en die wazze bi'j den enen boer weggegaon, zoat tat vroeger dan ging. Zi'j zeie: "Wi'j blieve bi'j mekaar, wi'j probiere een andere boer te kriege. Altied bi'j dezelfde boer, dan kriege wi'j ok gin ondervinding."
Door op een dag: zi'j op stap. Kòmme ze aan een boerderi'j en vraoge of tén ok een paar knechte kan hemme. Mao twee, want zi'j wolle bi'j mekaar blieve. "Ja", zeit den boer, "hier zin de jonges ok weggegaon; ik mot ook een paar knechte hemme. Dat kan. Das goed. Margevroeg mao kòmme". Ja, dat was tan goed.
's Maondagsmarges zi'j de nao toe; 't was op zondag toe zi'j de nao toe weure gegaon. En toe kwamme zi'j dan bi'j den boer; alles een bitje oaverleit; oaver 't loon en zowat wat ze vediende. En toe weure ze dan an 't wark gekòmme. Eén was de bouwknech en dén andere was tweede knech.
En zi'j harre door gewark. Mao 's middags met ète: een helen bak vol look en nie völ spek of fleis; fleis dat was te vroeger gaar niet bi'j, mao spek ook heel weinig. Mao zi'j harren 't te met gedaon. Den tweeden dag dat was wel ander ète, mor altied dén bak met look, een klein stukske spek. Toe had Jan tege dén ander gezeid: "Wat ducht ow van dat ète?" "Jao, wat ducht ow van dat ète? Dén bak vol look; ik lus wel een stukske look, mor ik har liever een stuk spek". Toe zeie: "Mòj is heure. Marge, ik mot veurbèje, mao gi'j mot mien goed antwoorde. Dat köj wel heur onder den Engel des Here".
Ja. Den anderen dag weer, ze zitten aan taofel. Zi'j harre veur 't ète gebèje; dat mos tan de bouwknech doen; en naor 't èten ook. Toe harre ze 't èten op. Toe zit den bouwknech taor met de hand gevòle en met de oge gerich op tén bak vol look. "Den Engel des Here", zeie. Toe kömp: "'t Woord is vlees geworre", toe zeit hi'j: "'t Look is vlees geworre". Toe zeit dén andere knech: "En 't heef ien de grond gewoond". Toe sprink dén boer op. Toe zeite: "Dat is heiligschennis", zeie. "Dat is heiligschennis. En door zi gi'j oorzaak van", zeite tege de vrouw, "met ow look op de taovel". "Ja', zei de knech, "ik kan de niks aan doen". "Nee jonges, dat wer ik wel. Mor 't is heiligschennis. En ik wil dat niemeer heure."
En den anderen mirrag toe was ter van alles op de taovel gekòmme, mao gin look meer. En toe was tat sprookjen uut.
Bron: Gehoord op het werk.
Beschrijving
Twee knechten krijgen bij de boer elke middag look te eten met maar heel weinig spek. Ze zijn erover ontevreden en besluiten er wat aan te doen. Tijdens het gebed zegt de ene knecht i.p.v. "Het woord is vlees geworden": "Het look is vlees geworden", waarop de andere knecht zegt: "En het heeft onder de grond gewoond." De boer vindt het heiligschennis en geeft zijn vrouw de schuld met haar eeuwige look. Sindsdien krijgen ze wel van alles op de tafel.
Bron
Vertellers uit de Liemers samengesteld door A. Tinneveld, Wassenaar 1976, p.171-172.
Commentaar
Onder de Beeldknop van TINNEV192 bevindt zich een foto van Bart van Bindsbergen
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20