Hoofdtekst
219.
Mien grootvader die warkte met zien dochter in Emmerik. Dat was vroeger; dan ware ze de hele wèèk van huus. Dan broch e altied wat veur moeder met nor huus. Toe zei e op een kier: "Heur is hier, mien dean. Ik gao efkes hier nao binne in de winkel en dan koop ik efkes wat veur ow moeder. Gi'j mot hier moï efkes wachte en bekiek de etalages en zo". De vader ging nao binne toe en de dochter stong veur 't raam te kieke. Toe kwam der een man aan met anderhalve tand in de mond en die tikken eur zo op de scholder en liep weer deur. Hi'j begon een bietje te lache.
De vader kwam uut de winkel weer nao bute toe en zei: "Mien dean kom, wi'j pakke gauw de trein en gaon weer nor huus. Ik het fijn veur ow moeder wat metgebroch." Mao die dochter van um was zo wit gewes. "Mien lieve god, wat hei toch?" "Vader", ha ze gezeid, "ik bun beheks. Zo en zo. De kwam een man bi'j mien met anderhalve tand, kloppe mien op de scholder, en now hek zon veschrikkelijke pien in de kop. 't Is heel veschrikkelijk". "Och dondert ien", zo praotte die man, "gi'j bunt niet goed. Hekse bestaon niet".
Mao die dean had zon pien in de kop. En dit werd al hoe langer hoe arger. God, God, 't was veschrikkelijk. 's Aoves ging ze nao bed toe. De moeder was nogal vroom. Alle heilige wiere uut de hemel gebid, umdat ze beheks was. Die vader was ook hèvig vroom, mao die gleuve helemaol niet aan hekse en zei: "Dean, gao toch nao bed toe. Der is niks". Ja, nao bed toe. En toe lei ze op bed en begon te schreawe: "Vader, kom toch. Daor is tie keal weer". En de hele tied mao nao de kop geweze, umdat ze 't zo veschrikkelijk ien de kop had. Toe zei die vader: "Kom op, wi'j gaon nao Huusse toe, nao de paoters, en dan zölle wi'j dat wel is aan de paoters vetelle".
Ze gaon 't bootjen in. Ze moezen oaver 't veer hèèr. Ze stappe midden in de nach op 't bootje. Mao och God, hoe dén man ook roeide en roeide, de boot ging zus en dén ging zo. Die vader was aan 't bidden en smeke dat e toch mao goed oaver zol komme. "Ak die keal toch krieg". O, dat was heel veschrikkelijk. Met krabben en biete kwamme ze toch aan de kant. Daor belle ze snachs aan bi'j de paoters van Huusse. De kwam een paoter veur en toe zeie ze: "Goeienaovend". "Goeienaovend. Zo in de nach nog hier?" "Jao", had de vader gezeid, "mien dochter en ik warken in Emmerik. Ik wol een kleinigheid veur mien vrouw kope; wi'j zun de hele wèèk van huus af. De dean van mien is beheks deur een keal die daor in Emmerik liep". De paoter begon een klein bietje te lachen en zei: "De bestaan toch geen heksen. Maar kom maar binnen, dan zullen we kijken". Toe zei de paoter tege de vader: "Gao gi'j hier mao zitte, want ik mot efkes met ow dochter alleen zin". Die paoter het eur bepraot en bezègend en bedaon. Toe kwam e weer trug met die dean. Hi'j had gezeid, zi'j had inderdaad wel iets weg van behekse. "Maar je moet me belove als je die man nog eens tegen komt, dan mag je hem nooit iets doen". "Nee", had de vader gezeid, "dat za'k ook niet doen". Mor hi'j doch ien zien eige: "A'k die keal krieg, dan slao'k um de herses in". Zi'j ginge weer nor huus toe. En toe kwame ze tuus en toe bekeke ze de kop. Zi'j had van die grote lange gate in de kop. En zi'j hemme die man noait meer gezien.
Mien grootvader die warkte met zien dochter in Emmerik. Dat was vroeger; dan ware ze de hele wèèk van huus. Dan broch e altied wat veur moeder met nor huus. Toe zei e op een kier: "Heur is hier, mien dean. Ik gao efkes hier nao binne in de winkel en dan koop ik efkes wat veur ow moeder. Gi'j mot hier moï efkes wachte en bekiek de etalages en zo". De vader ging nao binne toe en de dochter stong veur 't raam te kieke. Toe kwam der een man aan met anderhalve tand in de mond en die tikken eur zo op de scholder en liep weer deur. Hi'j begon een bietje te lache.
De vader kwam uut de winkel weer nao bute toe en zei: "Mien dean kom, wi'j pakke gauw de trein en gaon weer nor huus. Ik het fijn veur ow moeder wat metgebroch." Mao die dochter van um was zo wit gewes. "Mien lieve god, wat hei toch?" "Vader", ha ze gezeid, "ik bun beheks. Zo en zo. De kwam een man bi'j mien met anderhalve tand, kloppe mien op de scholder, en now hek zon veschrikkelijke pien in de kop. 't Is heel veschrikkelijk". "Och dondert ien", zo praotte die man, "gi'j bunt niet goed. Hekse bestaon niet".
Mao die dean had zon pien in de kop. En dit werd al hoe langer hoe arger. God, God, 't was veschrikkelijk. 's Aoves ging ze nao bed toe. De moeder was nogal vroom. Alle heilige wiere uut de hemel gebid, umdat ze beheks was. Die vader was ook hèvig vroom, mao die gleuve helemaol niet aan hekse en zei: "Dean, gao toch nao bed toe. Der is niks". Ja, nao bed toe. En toe lei ze op bed en begon te schreawe: "Vader, kom toch. Daor is tie keal weer". En de hele tied mao nao de kop geweze, umdat ze 't zo veschrikkelijk ien de kop had. Toe zei die vader: "Kom op, wi'j gaon nao Huusse toe, nao de paoters, en dan zölle wi'j dat wel is aan de paoters vetelle".
Ze gaon 't bootjen in. Ze moezen oaver 't veer hèèr. Ze stappe midden in de nach op 't bootje. Mao och God, hoe dén man ook roeide en roeide, de boot ging zus en dén ging zo. Die vader was aan 't bidden en smeke dat e toch mao goed oaver zol komme. "Ak die keal toch krieg". O, dat was heel veschrikkelijk. Met krabben en biete kwamme ze toch aan de kant. Daor belle ze snachs aan bi'j de paoters van Huusse. De kwam een paoter veur en toe zeie ze: "Goeienaovend". "Goeienaovend. Zo in de nach nog hier?" "Jao", had de vader gezeid, "mien dochter en ik warken in Emmerik. Ik wol een kleinigheid veur mien vrouw kope; wi'j zun de hele wèèk van huus af. De dean van mien is beheks deur een keal die daor in Emmerik liep". De paoter begon een klein bietje te lachen en zei: "De bestaan toch geen heksen. Maar kom maar binnen, dan zullen we kijken". Toe zei de paoter tege de vader: "Gao gi'j hier mao zitte, want ik mot efkes met ow dochter alleen zin". Die paoter het eur bepraot en bezègend en bedaon. Toe kwam e weer trug met die dean. Hi'j had gezeid, zi'j had inderdaad wel iets weg van behekse. "Maar je moet me belove als je die man nog eens tegen komt, dan mag je hem nooit iets doen". "Nee", had de vader gezeid, "dat za'k ook niet doen". Mor hi'j doch ien zien eige: "A'k die keal krieg, dan slao'k um de herses in". Zi'j ginge weer nor huus toe. En toe kwame ze tuus en toe bekeke ze de kop. Zi'j had van die grote lange gate in de kop. En zi'j hemme die man noait meer gezien.
Onderwerp
TM 3102 - Belezer geneest mens of dier 
TM 3102 - Belezer geneest mens of dier 
Beschrijving
Een meisje, dat met haar vader te Emmerik is, wordt, terwijl ze etalages bekijkt, door een man met anderhalve tand in de mond op de schouder getikt en zegt tegen haar vader dat ze behekst is. Ze heeft hele erge hoofdpijn, maar haar vader geloofd niet in heksen. Weer thuis wordt het steeds erger en de vader stuurt haar naar bed, maar dan ziet ze de enge kerel weer. De vader gaat met haar naar de paters van Huizen, moet in een bootje oversteken, wat met moeite lukt. Een van de paters beleest en geneest het meisje, zegt dat ze de kerel niks mogen doen.
Bron
Vertellers uit de Liemers samengesteld door A. Tinneveld, Wassenaar 1976, p.202-203.
Commentaar
Belezer geneest mens of dier
Naam Locatie in Tekst
Emmerich
Emmerich
Huizen
Huizen
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:20