Hoofdtekst
Der wienen in pear jongelju, dy wienen sa'n oardel jier troud. Hja hienen ien bern, in jonkje.
De heit koe tige sliepe, mar it jonkje koe tige raze, foaral nachts. Dat wie al nachten oanien sa gong. De heit slepte gewoan troch, mar de mem siet der mei.
Op 't lêst krige hja har nocht dêrfan en se sei tsjin har man, wylst se him oanstompte: "Wurd dû ris in kear wekker. Dû sliepst mar troch. 't Komt allegear foar my allinne op en 't is uzes togearre."
De man draeide him om en sei: "Lit myn helte dan mar raze."
De heit koe tige sliepe, mar it jonkje koe tige raze, foaral nachts. Dat wie al nachten oanien sa gong. De heit slepte gewoan troch, mar de mem siet der mei.
Op 't lêst krige hja har nocht dêrfan en se sei tsjin har man, wylst se him oanstompte: "Wurd dû ris in kear wekker. Dû sliepst mar troch. 't Komt allegear foar my allinne op en 't is uzes togearre."
De man draeide him om en sei: "Lit myn helte dan mar raze."
Beschrijving
Een vrouw heeft er genoeg van dat zij er steeds uitmoet als de baby huilt en ze spoort haar man ook eens te gaan omdat het kind toch 'van hen samen' is. De man zegt hierop 'Laat mijn helft dan maar brullen'.
Bron
Collectie Jaarsma, verslag 1221, verhaal 1 (archief MI)
Commentaar
17 augustus 1979
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:21