Hoofdtekst
Terschellinger legende
Alle Terschellingers komen in de hel, want strandjutters - en dat zijn ze in hooge mate - worden in den hemel niet toegelaten. Toch was er eens met ongeluk een in den hemel gekomen, tot groote ergernis van den duivel, die zijn zieltje niet goed missen kon en dan ook alle moeite deed om hem terug te krijgen. Hij ging onmiddellijk naar den hemel, klopte aan de poort en eischte op hoogen toon zijn zieltje op. Maar Petrus wilde daar niets van hooren: "Wie eenmaal door de hemelpoort gegaan is, laat ik er niet meer uit," zei hij tegen den duivel. De duivel gaf het zoo gauw niet op. "Laat mij dan maar even met den Terschellinger praten," vroeg hij. "Neen, want dan neem je hem toch mee," antwoordde Petrus. "Laat mij hem dan maar even zien," drong hij aan. "Neen," zei Petrus weer, "want dan zou je hem toch nog in je macht krijgen." "Laat mij dan maar één woord uit de verte hem toe roepen; hij behoeft mij niet te zien en ik hem ook niet." Hiertegen had Petrus geen bezwaar. Hij opende de hemeldeur op een kier, de duivel stak zijn hoofd naar binnen en riep niets dan dit eene woord: "Guusje!*", d.w.z. schip-op-strand. Op het hooren van dat welbekende en steeds zoo welkome woord snelde de Terschellinger toe en stortte zich in de macht van de duivel.
* Guusje beteekent schip-op-strand en wordt nog geroepen op Terschelling.
Alle Terschellingers komen in de hel, want strandjutters - en dat zijn ze in hooge mate - worden in den hemel niet toegelaten. Toch was er eens met ongeluk een in den hemel gekomen, tot groote ergernis van den duivel, die zijn zieltje niet goed missen kon en dan ook alle moeite deed om hem terug te krijgen. Hij ging onmiddellijk naar den hemel, klopte aan de poort en eischte op hoogen toon zijn zieltje op. Maar Petrus wilde daar niets van hooren: "Wie eenmaal door de hemelpoort gegaan is, laat ik er niet meer uit," zei hij tegen den duivel. De duivel gaf het zoo gauw niet op. "Laat mij dan maar even met den Terschellinger praten," vroeg hij. "Neen, want dan neem je hem toch mee," antwoordde Petrus. "Laat mij hem dan maar even zien," drong hij aan. "Neen," zei Petrus weer, "want dan zou je hem toch nog in je macht krijgen." "Laat mij dan maar één woord uit de verte hem toe roepen; hij behoeft mij niet te zien en ik hem ook niet." Hiertegen had Petrus geen bezwaar. Hij opende de hemeldeur op een kier, de duivel stak zijn hoofd naar binnen en riep niets dan dit eene woord: "Guusje!*", d.w.z. schip-op-strand. Op het hooren van dat welbekende en steeds zoo welkome woord snelde de Terschellinger toe en stortte zich in de macht van de duivel.
* Guusje beteekent schip-op-strand en wordt nog geroepen op Terschelling.
Onderwerp
SINAT 2403 - Wie die Bewohner von einigen Küstenplätzen aus dem Himmel gelockt werden.
SINAT 2403 - Wie die Bewohner von einigen Küstenplätzen aus dem Himmel gelockt werden.
Beschrijving
De Terschellingers zijn strandjutters en mogen daarom niet in de hemel. Eentje was per ongeluk toch erin gekommen tot ergernis van de duivel, die van Petrus 1 woord mag roepen om hem uiit de hemel te krijgen. De duivel roept: "Guusje!" d.w.z. schip-op-strand en de Terschellinger rent de hemel uit.
Bron
Collectie Boekenoogen (archief Meertens Instituut)
Commentaar
februari 1893
Wie die Bewohner von einigen Küstenplätzen aus dem Himmel gelockt werden.
Naam Overig in Tekst
Terschellingers
Terschellingers
Petrus
Petrus
Datum Invoer
2013-03-01 14:46:22